Stomp @ Θέατρο Λυκαβηττού, 02/09/08

Κίνηση, χορός, μελωδία, βωβός κινηματογράφος, ρυθμός, συγχρονισμός είναι μερικά μόνο από τα χαρακτηριστικά της καλλιτεχνικής ομάδας Stomp, που έπειτα από 2 χρόνια επισκέφθηκε εκ νέου τη χώρα μας, ή μήπως όχι; Το διαφημιστικό εκείνο που γύρισαν πριν από λίγους μήνες στο κέντρο της Αθήνας πιάνεται;



Όπως και να 'χει, το ελληνικό κοινό έχει αγαπήσει τους Stomp και το αποδεικνύει με την κάθε ευκαιρία που του δίνεται. Ναι, ο Λυκαβηττός δε γέμισε την πρώτη ημέρα αλλά αναμένεται συνέχεια, ειδικά στις 2 τελευταίες παραστάσεις τους, όπου και προβλέπω συνωστισμό. Τους είχα δει για πρώτη φόρα το 2003 στο 10ήμερο Φεστιβάλ Κρουστών στο Θέατρο Πέτρας και όσο να 'ναι τους είχα πεθυμήσει. Η περιέργειά μου για το τί θα έβλεπα εξαντλήθηκε από νωρίς στα καινούργια νούμερα και πρόσωπα, τη γλυκόπικρη μελαγχολία όμως δεν την είχα υπολογίσει.



Η είσοδος επί σκηνής λίγο μετά τις 21.20, αναμενόμενη με τις «αειθαλείς» και άφθαρτες σκούπες, το καλωσόρισμα στους αμύητους και μια πρώτη γεύση για το τί θα επακολουθούσε. Η γνώριμη φιγούρα του συνιδρυτή τους Luke Cresswell απούσα, μα οι πολεμικές ιαχές των υπολοίπων 8 Stompers πανταχού παρούσες. Δε γνωρίζω αν στις επόμενες εμφανίσεις τους θα δείτε και άλλα πρόσωπα, μου έκανε όμως μεγάλη εντύπωση πως αυτοί οι 8 έβγαλαν όλο το πρόγραμμα.



Οι Stomp δημιούργησαν ήχους, ρυθμούς και μελωδίες από το πουθενά, τουτέστιν σπιρτόκουτα, παλαμάκια, χώμα, φαράσια, σωλήνες, κουβάδες, νιπτήρες με νερό, σφουγγαρίστρες, κοντάρια, αναπτήρες Zippo, καρέκλες, εφημερίδες, μπουκάλες νερού, γιγάντιες σαμπρέλες, σακούλες, τενεκέδες και πάει λέγοντας. Με πρωτοστάτες τους -αν δεν κάνω λάθος- Paul Bend, με το à la Billy Corgan παρουσιαστικό και τις γκριμάτσες/γκάφες made in Mr. Bean, και τον Μοϊκανό Michael R. Landis σε ρόλο αντι-Cresswell, κατάφεραν να ξεσηκώσουν το ανυπόμονο ελληνικό κοινό. Κοινό που δεν έχει εκπαιδευτεί πλήρως ακόμα στις παγίδες των Stomp και που του χρειάστηκε λίγη ώρα μέχρι να βρει τα πατήματά του. Αλίμονο άλλωστε...



Η αιώρησή τους στα αυτοσχέδια και κάθε λογής κρουστά είναι πάντα ένα από τα highlights, προσωπικά όμως χάρηκα περισσότερο το κωμικό νούμερο με τις εφημερίδες, τον πολεμικό χορό με τα κοντάρια, τον αντίστοιχο με τις τεράστιες σαμπρέλες και τις πτυσσόμενες καρέκλες. Ο συγχρονισμός σε όλο του το μεγαλείο και το αιώνια αναπάντητο ερώτημα έκανε την επανεμφάνισή του: «Μα πως το κάνουν αυτό;». Όπως έχει δηλώσει ένα από τα μέλη τους: "It may be a dream come true, but it hurts".



Οι παραστάσεις των Stomp είναι δύσκολο και συνάμα ανούσιο να περιγραφούν με λόγια. Είναι εμπειρία ζωής και ως εκ τούτο πρέπει να τη βιώσετε τουλάχιστον μια φορά. Αφήστε στην άκρη ενδοιασμούς και προκαταλήψεις και προετοιμαστείτε για κάτι μαγικό χωρίς τρυκ και ψευδαισθήσεις. Φροντίστε να μπείτε εγκαίρως στο πνεύμα της παράστασης, για να μη σας φανεί βουνό το «χαρωπά τα δυο μου χέρια τα χτυπώ», και πάνω απ' όλα να είστε υπομονετικοί, τόσο στο χειροκρότημα όσο και στην αποχώρησή σας. Μπορεί να μην είδα τον Luke Cresswell να αποχαιρετά το κοινό με clapping fingers να σβήνουν σιγά σιγά και να ανοίγει ένα κουτάκι μπύρας στην υγειά μας, το χειροκροτήμα όμως των Stomp προς το τολμηρό κοινό στα βραχάκια με έφερε στα ίσα μου. Stomp out Loud!