Ghost

Το καλό με τους Ghost (Ghost B.C. εφεξής για το ακροατήριο της Αμερικής) είναι ότι σου παρέχουν την δυνατότητα για πολλαπλούς οργασμούς γέλιου με τις κατά τόπους αναφορές περί του είδους της μουσικής τους. Το "Opus Eponymous" πέρασε από 40 κύματα προκειμένου να του αποδοθεί η αρμόζουσα ταμπέλα και οι συντελεστές του ανακηρύχθηκαν ως οι άξιοι πρεσβευτές του Σατανά επί της Γης. Μεταξύ μας, αν ο νεοεκλεγείς Papa Emeritus ο B' και το παρεάκι του είναι σατανιστές, τότε η Σώτη Τριανταφύλλου είναι μια παλιοροκού και μισή, τελειωμένη βινυλιαδού, με αλογοουρά που ξενυχτάει μπεκροπίνοντας.

Μπορείς να τους πιάσεις από παντού, να ασχοληθείς αποκλειστικά με τα άμφια και τις κουκούλες κάνοντας στην άκρη την μουσική τους, καθώς σου δίνουν οι ίδιοι το δικαίωμα, μπορείς να συνδυάσεις και τα δύο ως ένα μουσικοθεατρικό πείραμα, ή απλά να μην τους πάρεις και πολύ στα σοβαρά σαν μια πιο εκλεπτυσμένη, μη βάρβαρη και λιγότερο ταλαντούχα εκδοχή των Tenacious D.

Το άκρατο heavy του ντεμπούτου τους έχει πάει περίπατο και έχει δώσει την σκυτάλη σε έναν pop/rock art δίσκο με σποραδικές μεταλλικές κιθάρες, ικανές να αιτιολογήσουν την παραμονή του πρώτου κοινού τους, ενώ και στιχουργικά πήραν το απολυτήριο του Δημοτικού και σουλατσάρουν στην αυλή του Γυμνασίου τους. Το "Infestissumam" έχει κι αυτό πληθώρα μουσικών αναφορών, από Γρηγοριανές ψαλμωδίες και carousel waltz ("Secular Haze"), μέχρι Beatles και Henry Mancini ("Ghuleh / Zombie Queen"), αλλά δεν είναι αυτό το κακό, ίσα ίσα.

Μπορεί τα "Year Zero" & "Ghuleh / Zombie Queen" να είναι τόσο αηδιαστικά καταπληκτικά σε σύνθεση κι ενορχήστρωση (όπως το φιλότιμο του Kyle Hines ένα πράμα), το αγαπο-γλυκο-χαζουλίνι "Idolatrine" να φέρνει προ των πυλών τους Sweet και δη το "Blockbuster", το "Body And Blood" να έχει μια 007 αύρα στο solo του κι ένα 10 cc γύρισμα, μέχρι εκεί όμως. Οι Ghost έπασχαν και συνεχίζουν να πάσχουν από διάρκεια στην συνθετική τους ικανότητα. Οι όντως καλές ενορχηστρώσεις και η αισθητική που προβάλλουν μέσω των πολλαπλών δανείων, δεν είναι παρά στάχτη στα μάτια από ένα συγκρότημα που θα είχε την μισή -και αν- δημοφιλία στην περίπτωση που φορούσαν footer και jean.

Ο καινούργιος δίσκος τους είναι ικανός να προκαλέσει σύγχυση στις τάξεις των metal-άδων καθότι αρκετά soft για τα γούστα τους, την ίδια στιγμή που φαινομενικά θα είναι ταμάμ για τους ψαγμένους pop/indie μέχρις ότου ανακαλύψουν την ανακολουθία στιχουργικής θεματολογίας/μουσικής. Κουλουβάχατα κι αυτοί... Οπότε; Βρες τις αγαπημένες σου στιγμές στο «Εχθρικό» των Ghost, διασκέδασε μ' αυτές, αρκέσου σ' αυτές και παραμέρισε τόσο τις παραφιλολογίες του Τύπου όσο και τα «πιστεύω» της μπάντας. Τα ράσα δεν κάνουν τον Πάπα. Αλήθεια σου λέω, in the name of the Father, of the Son and of the Holy ...Pantelas.