Gazpacho

Ενώ ακόμα δεν έχει καταλαγιάσει ο ενθουσιασμός και οι συχνές ακροάσεις του "Tick, Tock" των Gazpacho, η μπάντα σχεδόν «από το πουθενά» και μέσα σε μια περίοδο εργασιομανίας και ντόρου γύρω από το όνομά της, επιστρέφει με το νέο της άλμπουμ, ονόματι "Missa Atropos", πιάνοντας απροετοίμαστους τους οπαδούς της μουσικής της.

Από τη μία, ίσως να βιάστηκαν λίγο παραπάνω, ενώ πάλι ίσως να αισθάνονται ότι με τόσο καλό υλικό έπρεπε να επανέλθουν στο προσκήνιο, όμως η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση. Το "Missa Atropos" είναι στα γνωστά, ταξιδιάρικα πρότυπα των Gazpacho και θέλει το χρόνο του. Πιστοί εξάλλου από την περίοδο του "Night" στην προσπάθεια δημιουργίας ενός είδους soundtrack χωρίς ταινία, όπως υποστηρίζουν και οι ίδιοι, επέστρεψαν με ακόμα ένα θεματικό άλμπουμ, το θέμα του οποίου αγγίζει την αρχαία ελληνική μυθολογία και επεκτείνεται σε πιο εσωτερικές αναζητήσεις, με τη συνδρομή φυσικά των υπέροχων ηχοτοπίων, με τα οποία διανθίζουν τις συνθέσεις τους.

Όλα βρίσκονται πάλι εδώ. Το βιολί, οι συναισθηματικές ερμηνείες του Jan Henrik Ohme, οι εκπληκτικές μελωδίες, οι έντονες συγκινήσεις, η neo-prog αισθητική με τις γνωστές Marillion παραπομπές της και βέβαια το θεματικό περιεχόμενο του δίσκου - το οποίο αφορά εν ολίγοις τη Μοίρα Άτροπο και την επιρροή της στη ζωή του κεντρικού χαρακτήρα, που αποσύρεται σε ένα φάρο, αποκομμένος, ασχολούμενος με φιλοσοφικά παράδοξα και μεταφυσικές αναζητήσεις.

Οι συνθέσεις αυτή τη φορά, αν και ακολουθούν στην ουσία την ίδια φόρμα και εξιστορούν το concept σε λογική συνέχεια, είναι σχετικά μικρής διάρκειας και βοηθούν στην εναρμόνιση του ακροατή με το άλμπουμ. Συγκριτικά με το "Tick, Tock" ή το "Night", το νέο άλμπουμ των Gazpacho έχει σαφώς πράγματα να δώσει, διατηρεί τα κεκτημένα και προσφέρει ποιοτικότατες στιγμές στην ολοένα και εντυπωσιακότερη πρόοδό τους. Όμως, παρόλο που πραγματικά κάποιος γνώστης της μπάντας θα απολαύσει το άλμπουμ, μοιραία θα το τοποθετήσει αυτόματα δίπλα στα προαναφερθέντα. Τώρα οι Gazpacho φαίνεται να ακολούθησαν ένα πιο ομαλό, λιγότερο περιπετειώδες μονοπάτι για να αναπτύξουν την ιστορία τους και ίσως αυτό από μόνο του αρκεί για να περιγράψει τη νέα τους δουλειά.

Όπως και να 'χει, δεν παύει να είναι ένας δίσκος αξιόλογος, ο οποίος απαιτεί ευκαιρίες και επιείκεια, γιατί το "Tick, Tock" που προηγήθηκε είναι ένα από εκείνα τα άλμπουμ που δε βγαίνουν κάθε μέρα. Εκεί ενδεχομένως να έγκειται και η οποιαδήποτε «αιρετική» άποψη περί του "Missa Atropos". Παρ' όλα αυτά, είναι δίσκος που έχει να δώσει πράγματα, περιέχει κομμάτια σαν το "Defense Mechanism", "Splendid Isolation" ή το ομώνυμο, τα οποία είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα του ταλέντου των Gazpacho και είναι ικανά να ξαναπροκαλέσουν τον ακροατή.  

Το "Missa Atropos" καλείται να ανταπεξέλθει στις υψηλότατες προσδοκίες που άφησαν οι ίδιοι οι Gazpacho να δημιουργηθούν και με αρωγό το τελευταίο τους οπτικοακουστικό αριστούργημα με τον τίτλο "A Night at Loreley" ίσως είναι η στιγμή τους να ξεφύγουν από τον κλειστό κύκλο και να κάνουν το κάτι παραπάνω. Πιθανότατα όχι όμως με το "Missa Atropos". Στο χέρι τους είναι, αν συνεχίσουν «το βιολί τους»...