Οι Fejd έρχονται από τη Σουηδία, μετράνε ήδη δέκα χρόνια ύπαρξης, αποτελούνται από τα αδέρφια Patrick και Niklas Rimmerfors και τη ραχοκοκαλιά των power metal σχημάτων Pathos και Nostradameus, Lennart Sprecht, Thomas Antonsson, Esko Salow. Το ενδιαφέρον των δυο πρώτων τράβηξε η παράδοση της χώρας τους και γενικότερα της Σκανδιναβίας και θέλησαν μέσω μιας μπάντας να την αναπαράγουν ηχητικά, χρησιμοποιώντας αρκετά παραδοσιακά όργανα, όπως το μπουζούκι, η γκάιντα, το hurdy gurdy και το βιολί. Σε αυτά, λοιπόν, εξειδικεύονται οι Rimmerfors, ενώ οι υπόλοιποι αναλαμβάνουν τα πιο «κοινά», πλήκτρα, κιθάρες, μπάσο και drums.
Το "Eifur", λοιπόν, είναι ο δεύτερος δίσκος των Fejd μετά το "Storm" του 2009. Ο ήχος του είναι καθαρά folk και αν προσεγγίζει κάτι αυτό είναι το folk rock. Σε καμία περίπτωση δεν είναι metal και αυτό είναι το θετικό της υπόθεσης, γιατί, συνήθως, όταν τα συγκροτήματα προσπαθούν -ανεπιτυχώς- να μπλέξουν το folk και το metal, το δεύτερο τείνει να καταλαμβάνει το μεγαλύτερο χώρο στις συνθέσεις, εξ ου και ο χαρακτηρισμός folk metal. Σε κανένα σημείο δεν ακούμε παραμορφωμένη κιθάρα, ενώ γενικότερα το συγκεκριμένο πολυχρησιμοποιημένο έγχορδο παραμένει στο παρασκήνιο, αν όχι ανενεργό. Δίνεται έτσι η δυνατότητα στον ακροατή να επικεντρώσει το ενδιαφέρον του στο διαφορετικό ήχο που παράγουν τα παραδοσιακά όργανα. Αυτά εξάλλου έχουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο στη μουσική των Fejd.
Ωστόσο, καθ' όλη τη διάρκεια του "Eifur" θα αναρωτηθεί ο ακροατής αν τη συγκεκριμένη μελωδία την έχει κάπου ξανακούσει. Στερείται δηλαδή ο δίσκος από πρωτοτυπία, τη στιγμή που θα σε κάνει να ξεχωρίσεις το ένα κομμάτι από το άλλο. Βέβαια, ως σύνολο ο δίσκος λειτουργεί αρκετά καλά και μάλλον αυτός ήταν ο σκοπός της μπάντας, να δημιουργήσει ένα ενιαίο σύνολο που θα κυλάει αδιάκοπτο από την αρχή ως το τέλος.
Η παρουσία των drums, προσωπικά, με άφησε αδιάφορο -όντας και το μόνο στοιχείο που τους συνέδεε με το metal- και θα προτιμούσα ένα δίσκο χωρίς αυτά, των οποίων τη θέση ίσως θα καταλάμβαναν παραδοσιακά κρουστά. Στο σύνολό του, το "Eifur" είναι ένα άλμπουμ, που, παρ' όλο το βασικό του μειονέκτημα -την έλλειψη πρωτοτυπίας- καταφέρνει στη μιας ώρας διάρκεια του να σε ταξιδέψει στο χρόνο και το χώρο.
Το "Eifur", λοιπόν, είναι ο δεύτερος δίσκος των Fejd μετά το "Storm" του 2009. Ο ήχος του είναι καθαρά folk και αν προσεγγίζει κάτι αυτό είναι το folk rock. Σε καμία περίπτωση δεν είναι metal και αυτό είναι το θετικό της υπόθεσης, γιατί, συνήθως, όταν τα συγκροτήματα προσπαθούν -ανεπιτυχώς- να μπλέξουν το folk και το metal, το δεύτερο τείνει να καταλαμβάνει το μεγαλύτερο χώρο στις συνθέσεις, εξ ου και ο χαρακτηρισμός folk metal. Σε κανένα σημείο δεν ακούμε παραμορφωμένη κιθάρα, ενώ γενικότερα το συγκεκριμένο πολυχρησιμοποιημένο έγχορδο παραμένει στο παρασκήνιο, αν όχι ανενεργό. Δίνεται έτσι η δυνατότητα στον ακροατή να επικεντρώσει το ενδιαφέρον του στο διαφορετικό ήχο που παράγουν τα παραδοσιακά όργανα. Αυτά εξάλλου έχουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο στη μουσική των Fejd.
Ωστόσο, καθ' όλη τη διάρκεια του "Eifur" θα αναρωτηθεί ο ακροατής αν τη συγκεκριμένη μελωδία την έχει κάπου ξανακούσει. Στερείται δηλαδή ο δίσκος από πρωτοτυπία, τη στιγμή που θα σε κάνει να ξεχωρίσεις το ένα κομμάτι από το άλλο. Βέβαια, ως σύνολο ο δίσκος λειτουργεί αρκετά καλά και μάλλον αυτός ήταν ο σκοπός της μπάντας, να δημιουργήσει ένα ενιαίο σύνολο που θα κυλάει αδιάκοπτο από την αρχή ως το τέλος.
Η παρουσία των drums, προσωπικά, με άφησε αδιάφορο -όντας και το μόνο στοιχείο που τους συνέδεε με το metal- και θα προτιμούσα ένα δίσκο χωρίς αυτά, των οποίων τη θέση ίσως θα καταλάμβαναν παραδοσιακά κρουστά. Στο σύνολό του, το "Eifur" είναι ένα άλμπουμ, που, παρ' όλο το βασικό του μειονέκτημα -την έλλειψη πρωτοτυπίας- καταφέρνει στη μιας ώρας διάρκεια του να σε ταξιδέψει στο χρόνο και το χώρο.
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
