Father John Misty

Μοιάζει σχεδόν σαν χθες όταν ξανά μιλούσαμε για τον Father John Misty, ή αλλιώς Josh Tillman, τον σπουδαίο μουσικό της chamber pop, για το πολύ καλό και παλιακό άλμπουμ του, "Chloe and the 20^th Century". Η αισθητική του δίσκου εκείνου ήταν βουτηγμένη σε συγκεκριμένες πλευρές του εικοστού αιώνα, απ’ το μεσοπόλεμο μέχρι τα ‘60s, κι αν είχε ένα εγκεφαλικό ενδιαφέρον η ενασχόληση με το concept του, υπήρχε χώρος για λίγο περισσότερο μουσικό ούμφ που θα έκανε τον δίσκο να ξεχωρίσει και για κάτι άλλο πέρα απ’ τις πανέμορφες ενορχηστρώσεις του και την ευδιάκριτη φωνή του Tillman.

Το "Mahashmashana" (εμπνευσμένο απ’ τη Σανσκριτική λέξη για τον τόπο καύσης νεκρών ή τον τελικό προορισμό), είναι ένα ιδιαίτερο άλμπουμ. Απ’ τη μία, όλα μοιάζουν προσεκτικά τοποθετημένα, σαν το έργο μίας ιδιαίτερα προσεκτικής και μεθοδικής ιδιοφυίας. Η στιχουργική δεινότητα αλλά και απροσδιοριστία του Tillman κάνει τα τραγούδια να ακούγονται έξυπνα, κι εσύ γνέφεις ελπίζοντας ότι έχεις καταλάβει, ενώ η ζεστή ενορχήστρωση και η τρομερή παραγωγή δίνουν ένα σοφιστικέ στυλ που δεν μπορείς να αγνοήσεις. Απ’ την άλλη, τίποτε απ’ αυτά δεν είναι πραγματικά αλήθεια: μηδέ τα Σανσκριτικά παραφερνάλια, μηδέ και το οργανωμένο κόνσεπτ. Ο Tillman επέλεξε τον τίτλο γοητευμένος απ’ την επαναλαμβανόμενη δομή των συλλαβών (θα μπορούσε στην θέση της να είχε διαλέξει το «Μισισιπής» ή «Νενικήκαμεν»), ενώ οι στίχοι αντανακλούν μία προσπάθεια αυθόρμητης υπέρβασης του εαυτού και των χαρακτηριστικών του. Όσο κι αν υπάρχει φάτσα φόρα στο άλμπουμ μέσα ο Josh Tillman, ο ίδιος προσπαθεί να αυτοπυρποληθεί ως προς το ποιος είναι, και να αυτοκαθαρθεί, σε έναν δίσκο που δίνει έμφαση στο αυθόρμητο και το καινούργιο.

Μουσικά, δεν είναι ότι μιλάμε τόσο για μία εντυπωσιακή ποικιλομορφία, όσο περισσότερο για ένα στιβαρό song-writing, που βασίζεται σε ξεκάθαρες και διακριτές ιδέες. Ναι, είναι πιθανό τα τραγούδια να τραβάνε λίγο περισσότερο απ’ όσο θα χρειαζόταν, σαν ιδέες που αρνούνται να κοιτάζονται ναρκισσιστικά στον καθρέφτη, αλλά όταν έχεις το groove του "I Guess Time Just Makes a Fool of Us All", ή το μεταδοτικό feeling του "She Cleans Up" (με εύσημα να αποδίδονται στα credits στους Viagra Boys!), η αλήθεια είναι πως δεν σε νοιάζει. Ακόμη και οι αδύναμες στιγμές του δίσκου, συγκεκριμένα το "Screamland" με το γενικόλογο pop ρεφραίν του, δεν μπορείς να το πετάξεις αβίαστα στα σκουπίδια - έμφαση στο αβίαστα.

Στιχουργικά, το "Mahashmashana" πιάνει αρκετά προσφυή θέματα του Tillman, απ’ την πάλη του με την ψυχική υγεία, τον σχολιασμό της pop κουλτούρας, και τα πάνω και κάτω της ζωής μας. Έχει ένα πραγματικό ενδιαφέρον η αφηγηματική του ικανότητα στο κοροϊδευτικό "Josh Tillman and the Accidental Dose" ή οι -πολύ ενδιαφέρουσες- απόψεις του πάνω στην έννοια του εαυτού, την τοξική θετικότητα της Ευτυχιοκρατίας («Πρέπει να είμαστε πάντα ευτυχισμένοι»), και την ψυχοθεραπεία. Σε στιγμές, μοιάζει σαν να συνδυάζει προσωπικές ιστορίες με μεταφορές που έχει ξεσηκώσει από κάποια συνεδρία με ψυχολόγο - όπως λ.χ. στο "Being You", το οποίο ξεχωρίζει κυρίως για το εξαιρετικό παίξιμο του μπασίστα Eli Thomson.

Το κλείσιμο της αυλαίας θα μπορούσε να έχει έρθει χωρίς το "Summer’s Gone", όμως κάτι θα έλειπε. Αυτή η αύρα σάουντρακ από κάποια παλιά ταινία Disney ταιριάζει ιδανικά στο κλείσιμο του έκτου δίσκου του Father John Misty, ισόποσα γλυκό και πικρό, δίνοντάς μας την αίσθηση πως ο Tillman προσεγγίζει κάθε του άλμπουμ σαν μία προσωπική πάλη, στην οποία κερδίζεται η μάχη, αλλά ο πόλεμος δεν έχει ορίζοντα. Η σχέση με τον χρόνο αποδεικνύεται υπαρξιακά σημαντική, όμως υπάρχει πάντα μία παρηγοριά στην ιδέα του τέλους, στην ιδέα ότι δεν χρειάζεται πάντα να υποδυόμαστε τον εαυτό μας. Ο Father John Misty μπορεί να μην επαν-επινοεί την περσόνα του στο "Mahashmashana", αλλά για λίγο της δίνει χώρο να ξεκουραστεί.

Bandcamp | Spotify