Brown Horse

To υπέροχο περσινό "Reservoir" ήταν όχι μόνο ένα απρόσμενο ντεμπούτο αλλά και μία από τις καλύτερες κυκλοφορίες της χρονιάς, μία μουσική κατάθεση από ένα αγγλικό συγκρότημα που νιώθει πολύ πιο άνετα στην αμερικανική ύπαιθρο από οποιοδήποτε βρετανικό τοπίο. Η alt-country-με-πολύ-από-indie μουσική του, τυλιγμένη με μία μελαγχολία και έντονη συναισθηματική φόρτιση υπήρξε μία πολύ γλυκιά πρόταση βασισμένη στα στοιχειώδη της τραγουδοποιίας με πασιφανή έλλειψη ενδιαφέροντος για πειραματισμούς και ανανεωτικές τάσεις. Και για αυτό θα μείνει κλασικό. Η φετινή, δεύτερη κυκλοφορία προσπαθεί να επαναλάβει το ίδιο και, παρότι χωρίς πλέον το στοιχείο της έκπληξης και με αυξημένες προσδοκίες, πετυχαίνει εξίσου, ίσως προσθέτοντας και ένα ακόμα στοιχείο στον ήχο τους. Ή μήπως αφαιρώντας λίγο από ένα προϋπάρχον;

Η μελαγχολία που αναφέραμε είναι τόσο δομική στη φωνή του Patrick Turner όσο ήταν σε αυτή του Jason Molina, οι συγκρίσεις με τον οποίο ήταν και παραμένουν αδύνατο να αποφευχθούν. Ίσως όμως για να μην έχει την ίδια κατάληξη με τον μακαρίτη ή πολύ πιθανότερο για να εμπλουτίσουν οι Brown Horse τον χαρακτήρα τους, στο "All The Right Weaknesses" το up-tempo στοιχείο κάνει πιο έντονη την εμφάνισή του και η μελαγχολία υποχωρεί. Αυτό μάλιστα ίσως ξενίσει σε πρώτη ακρόαση όσους περιμένουν με το ξυράφι πάνω από τις φλέβες τους την ώρα που βάζουν το δίσκο να παίξει, αλλά ας μην ανησυχούν, υπάρχουν ακόμα στιγμές και για αυτούς.

Το "Wisteria Vine" ας πούμε δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τις περσινές μπαλάντες και το "Dog Rose" διατηρεί ζωντανή τη συζήτηση για τους Songs Ohia / Magnolia Electric Co. Από την άλλη τραγούδια όπως τα "Holy Smokes" και "Far Off Places" σχεδόν χορεύονται, κάτι που ομολογουμένως δεν περιμέναμε από τους Brown Horse και μόλις το αποδεχτείς, το χαίρεσαι κιόλας. To "Radio Free Bolinas" ροκάρει πιο βαριά (για τα δεδομένα τους) με ένα groove που θα μπορούσαν να είχαν δημιουργήσει οι REM - εκτός κι αν ο συνειρμός αυτός προέρχεται καθαρά λόγο τίτλου του τραγουδιού. Γενικότερα πάντως υπάρχει μία διάχυτη αισιοδοξία στο "All The Right Weaknesses" και τραγούδια όπως το ομότιτλο μπορεί να μην είναι σε καμμία περίπτωση up-tempo και να προσεγγίζουν κι αυτά περισσότερο τη φόρμα της μπαλάντας, αλλά είναι χαρούμενα, αισιόδοξα, ματζόρε. Στο "Reservoir" είχες το αντίθετο, ακόμα και τα πιο γρήγορα τραγούδια έμοιαζαν λυπημένα, απαισιόδοξα, μινόρε.

Κατά τα άλλα οι δύο αυτές κυκλοφορίες είναι αδελφάκια και δεν το κρύβουν. Προέρχονται από την ίδια μήτρα, η μούσα τους είναι η ίδια και ο folk country σπόρος είναι παρών συνθετικά, ενορχηστρωτικά ακόμα και στιχουργικά. Είναι αυτή η διάθεση, η ατμόσφαιρα, το αφηρημένο στοιχείο που δεν μπορείς ακριβώς να εξηγήσεις, που σου προκαλεί διαφορετικά συναισθήματα από το ντεμπούτο και βάσει αυτού τελικά ίσως καλείσαι να επιλέξεις το καλύτερο ανάμεσα στα δύο. Άξια συνέχεια λοιπόν, και αν τα παραπάνω είναι ενδεικτικά της κατάστασης του συγκροτήματος, μάλλον βρίσκονται σε μία πολύ καλή φάση της ζωής τους.