Fallen Arise

Τα πράγματα είναι αρκετά ξεκάθαρα. Δεν χρειάζεται να ακούσεις τον δίσκο 150 φορές για να καταλάβεις τι γίνεται. Από την πρώτη στιγμή, την πρώτη ακρόαση, αντιλαμβάνεσαι το περιεχόμενο του δίσκου, που όμως τελικά όσες φορές το ακούς ανακαλύπτεις και κάτι καινούργιο. Μια συναισθηματική μελωδία εδώ, ένα εντυπωσιακό κιθαριστικό σόλο εκεί. Σίγουρα όλο και κάτι εμφανίζεται στην πορεία, που μπορεί να σου ξέφυγε. Και αυτό συμβαίνει επειδή οι συνθέσεις είναι μόνο φαινομενικά προσιτές, αφού έχουν κάποιο βάθος, συνοχή και ένα πολύ συγκεκριμένο χαρακτήρα.

Υπάρχουν κάποιες πολύ ιδιαίτερες και αξιοπρόσεκτες στιγμές στον δίσκο όπως το "Divine Bride" αλλά και το "White Crystal Angel" που ανθίζουν και αναπτύσσονται πολύ όμορφα, με τις υπέροχες νέο-κλασικίζουσες ενορχηστρώσεις τους, και θα μπορούσαν να προέρχονται από οποιοδήποτε ευρωπαϊκό συγκρότημα που αποτελεί το βαρύ πυροβολικό του symphonic metal. Αλλά μου τράβηξε την προσοχή περισσότερο το «ρεφρενάτο» και αρκετά ραδιοφωνικό "My Last Breath" που εμπεριέχει μερικές από τις πιο κολλητικές και ενδιαφέρουσες μελωδίες του δίσκου.

Έχει γίνει προφανώς μια υπερπροσπάθεια να γίνουν όλα όπως «πρέπει», να γίνουν σωστά και να γίνουν «by the book» και το έχουν πετύχει σε μεγάλο βαθμό. Μου είναι πολύ δύσκολο να γράφω για τέτοια συγκροτήματα που προσέχουν κάθε λεπτομέρεια και αποδίδουν σε τόσο υψηλό επίπεδο. Αλλά εμένα μου βγάζει ότι προσπαθούν να κοτσάρουν μέσα στο άλμπουμ τα πάντα και ό,τι μπορεί να χωρέσει σε έναν δίσκο αυτού του είδους, όπως όλα τα κλισέ, τα μουσικά τρικ και φυσικά όλο το καρακίτς που συνοδεύει στερεοτυπικά το εν λόγω είδος, μετατρέποντας έναν κατά τα άλλα αξιόλογο δίσκο σε κάτι τόσο αφόρητα προβλέψιμο όσο ο ερχομός της επόμενης μέρας. Απλά τα έχουν φορέσει όλα για να σιγουρέψουν το προξενιό και τελικά έκαναν την νύφη λατέρνα. Φυσικά αυτά δεν θα ήταν πρόβλημα, αφού την καλλιέπεια την σηκώνει αυτή η μουσική προσέγγιση, αν δεν ήταν όμως τόσο επιτηδευμένη και εξωφρενικά κοινότοπη. Βέβαια και αυτό σε κάποιους σίγουρα αρκεί και αρέσει.

Χωρίς να έχω στίχους και καμία σχετική πληροφορία αναφορικά με το συγκρότημα, υποπτεύομαι ότι πρόκειται για concept δίσκο, έτσι μόνο δικαιολογώ τις απείρου κάλλους κωμικοτραγικές παρενθέσεις που προσπαθούν να προσδώσουν ανεπιτυχώς μια δραματικότητα στο άλμπουμ. Κορυφαία και γνήσια κωμική στιγμή μια κηδεία προφανώς στο κομμάτι "Funeral", αλλά καπάκι με αποτελειώνει το "Music Box" με τον σούπερ παρεξηγήσιμο διάλογο της μανούλας που μοιάζει με διεστραμμένη διαφήμιση του μαλακτικού Cajoline.

Η παραγωγή του άλμπουμ είναι η αρμόζουσα για το συγκεκριμένο είδος, αλλά δυστυχώς συνολικά ο απόηχος του δίσκου δημιουργεί την εντύπωση ενός κακέκτυπου των Nightwish. Αν και είναι δύσκολο τελικά πιστεύω να έχεις το επίπεδο να συγκρίνεσαι με δαύτους. Αλλά και αυτό είναι κρίμα πάλι, διότι είναι ξεκάθαρο πόση σκληρή δουλειά έχει αυτός ο δίσκος.

Οι Fallen Arise κυοφορούν κάτι πολύ ξεχωριστό, αλλά πρέπει να βρεθεί άμεσα o δικός τους προσωπικός χαρακτήρας, διότι εμφανώς διαθέτουν κάποιο μουσικό υπόβαθρο, αλλά αυτό δυστυχώς από μόνο του δεν αρκεί.