Bergraven

Επιστροφή στη δισκογραφία μετά από δέκα χρόνια απουσίας, αλλά όχι πως είχαν λείψει και σε κανέναν στα αλήθεια. Βέβαια εκπροσωπούν και ένα πολύ ιδιότροπο είδος, το οποίο συχνά «βαπτίζεται» ως πειραματικό ή avant garde black metal γιατί είναι εύκολο να τα σκουπίσεις όλα κάτω από το χαλί, ειδικά όταν δεν θες να πολυσκεφτείς, όπως εγώ τώρα καλή ώρα. Επίσης οι Bergraven δραστηριοποιούντο αρκετά κάτω από το radar και με την συμπαθητική παρουσία τους (όμως πάνω από το μέσο όρο) ως εκ τούτου δεν άφησαν κάποια περιζήτητη πολιτιστική κληρονομιά. Μέχρι τώρα.

Ίσως να φταίει ότι γερνάω και τα βλέπω αλλιώς ή απλά ίσως οι Bergraven βρήκαν μια πιο ελκυστική ισορροπία στον τρόπο που εκφράζουν τις καλλιτεχνικές τους ανησυχίες. Με εξαίρεση το απαράδεκτο intro και outro που μας υποψιάζει μάλλον ότι ξέμειναν από χρόνο στο στούντιο ή ότι απλά ο ντράμερ βάζει πιο πολλά λεφτά από τους άλλους για την παραγωγή με τα εκτός τόπου και χρόνου drum solo περάσματα του, κάπου εδώ τελειώνουν και τα αρνητικά που μπορώ να τους προσάψω.

Στο "Det Framlidna Minnet" κινούνται στην σκληρή πλευρά των Ved Buens Ende, διατηρώντας κάποια περιστασιακά blast beats, αλλά το gain στην κιθάρα παραμένει σε χαμηλά επίπεδα. Tα φωνητικά γενικά είναι καθαρά ή ευδιάκριτα με περίεργα εφέ ενίοτε, ενώ κάποια από τα ουρλιαχτά με παρέπεμψαν προς Satyricon, ειδικά όταν πλαισιώνονται από straightforward ρυθμούς.

Η χρήση του σαξοφώνου αυτομάτως με παραπέμπει στους Shining, όμως οι Bergraven εμμένουν σταθερά στις πιο αντισυμβατικές και αντιεμπορικές γραμμές σε αντίθεση με την στροφή που διαγράφουν οι Νορβηγοί πάλαι ποτέ τζαζομεταλλάδες.

Όπως είναι αναμενόμενο δεν είναι το πιο εύπεπτο άλμπουμ της χρονιάς, αλλά με ελάχιστες ακροάσεις, παρατηρείς σιγά-σιγά τους αμφιφανείς χρωματισμούς του από τις κλασικές και ακουστικές κιθάρες, το διακριτικό ξυλόφωνο και τα πλήκτρα, οι οποίοι σε ανυποψίαστες στιγμές κάνουν την πλάστιγγα να ρέπει από το black metal στο avant-garde.

Το τελικό αποτέλεσμα που καταφέρνουν οι Bergraven είναι ένα ψυχρό, ψυχεδελικό και αρχετυπικά μαυρομεταλλικό μείγμα, το οποίο παράλληλα είναι γεμάτο ατμοσφαιρικά, μελαγχολικά και ακουστικά περάσματα, που θυμίζουν ακόμα έντονα θα έλεγα Opeth σε σημεία (τσεκάρετε το "Till Priset Av Vårt Liv"), ενώ οι ελάχιστοι αυτοσχεδιαστικοί παροξυσμοί εναρμονίζονται πλήρως στο μουσικό σύμφυρμα των Σουηδών.