Evidence One

Το τελευταίο διάστημα όσοι ασχολούνται με το europower έχουν γίνει μάρτυρες πολλών καλών κυκλοφοριών. Σίγουρα καμία από αυτές δεν είναι καινοτόμος μουσικά, αλλά όλες έχουν να προσφέρουν στους ακροατές αρκετές στιγμές απόλαυσης. Οι Evidence One είναι ένα από τα παραδείγματα.

Η επαφή μου μαζί τους έγινε τελείως τυχαία όταν η promo έκδοση της πρώτης δουλειάς τους "Criticize The Truth" έπεσε στα χέρια μου στη διάρκεια μουσικών αγορών. Στο άκουσμα του album πραγματικά εξεπλάγην. Μελωδικές hard rock συνθέσεις με έξυπνα θέματα και ωραίες μουσικές ιδέες συνδυάζονταν η μια με την άλλη, δημιουργώντας ένα πολύ καλό αποτέλεσμα. Όπως είναι πασιφανές, το album με κέρδισε αφάνταστα. Κάνοντας μια μικρή έρευνα κατάλαβα το γιατί. Οι Evidence One απαρτίζονται από τους Robby Bobel (ex Frontline) στην κιθάρα, Carsten "Lizard" Schulz (ex Domain) στα φωνητικά, Thomas "Hutch" Bauer (ex Frontline) στο μπάσο, Wolfgang Schimmer στη δεύτερη κιθάρα και Rami Ali (ex Justice, Lex) στα drums, όλοι έμπειροι μουσικοί στο χώρο αυτό. Ίσως αυτός ήταν ο λόγος που η ανταπόκριση που είχαν από κοινό και κριτικούς ήταν μεγάλη, κάνοντας τους αρκετά νωρίς ευρύτερα γνωστούς. Η συμμετοχή τους με ένα μοναδικό δίσκο στα Gods Of AOR (μάλιστα ήταν η πρώτη γερμανική μπάντα που συμμετείχε), Earthshaker Festival και Wacken Open Air αποδείκνυε τα παραπάνω.

Το δεύτερο βήμα τους "Tattooed Heart" ήταν εξίσου καλό, δίνοντας τους ακόμα περισσότερους πόντους και οπαδούς στο μουσικό στερέωμα. Κάποιοι, ως συνήθως, βάλθηκαν να τους καταδικάσουν γι' αυτή την αναπάντεχη επιτυχία. Οι Evidence One είχαν τη μουσική τους σαν το μόνο αποδεικτικό όπλο.

Έτσι πριν από λίγο καιρό κυκλοφορήσαν την τρίτη τους δουλειά "The Sky Is The Limit", θέλοντας να αποδείξουν ότι δεν ήταν μια φωτοβολίδα που έσκασε, αλλά μια συνεχώς αναπτυσσόμενη μπάντα, κάτι που κατάφεραν. Η νέα τους προσπάθεια είναι σχεδόν τέλεια. Καταρχήν, ξεκινώντας από το εξώφυλλο, πραγματικά δείχνουν γιατί είναι μια καλοδουλεμένη και καλοκουρδισμένη μπάντα: τα τρία φύλλα απεικονίζουν τα 3 albums που έχουν κυκλοφορήσει, συμπεριλαμβανομένου και του καινούργιου. Σε καθένα από τα δύο πρώτα φύλλα φαίνεται το βασικό θέμα κάθε εξωφύλλου των προηγούμενων δίσκων, ενώ το τρίτο φύλλο, που απεικονίζει τη νέα τους δουλειά, έχει ένα joker, θέλοντας να δείξει ότι όχι μόνο συνεχίζουν, αλλά η νέα τους προσπάθεια κρύβει έναν «άσο στο μανίκι». Δε θα διαφωνήσω μαζί τους. Βέβαια ο καθένας μπορεί να δώσει τη δικιά του σημασιολογία σε καθετί, όμως ακούγοντας το δίσκο πολλοί μάλλον θα συμφωνήσουν μαζί μου.

Υψηλού επιπέδου hard rock υπάρχει και σε αυτή τη δισκογραφική απόπειρα του group. Μόνο που αυτή η κυκλοφορία είναι μια σκάλα πάνω από τις άλλες δύο. Έχουν βαρύνει λίγο τον ήχο τους, ακροβατώντας με τον όρο heavy metal. Ακούγοντας το Accept-ικό ομώνυμο κομμάτι του δίσκου θα καταλάβετε τι εννοώ. Όταν λοιπόν ένα album ξεκινάει έτσι, η συνέχεια δε μπορεί να είναι άσχημη. Από την πρώτη μέχρι και την τελευταία νότα μας δείχνουν ότι μάλλον τίποτα δεν έγινε τυχαία. Οι Evidence One έχουν δώσει μεγάλη έμφαση στη μελωδία και έτσι όλες οι συνθέσεις σφύζουν από ωραίες μελωδίες που δεν ξεχνάς εύκολα, κάτι που δίνει μια ιδιαίτερη μορφή στο δίσκο, χαρίζοντας στους οπαδούς άλλο ένα διαμάντι.

Ό,τι και να πω για κάθε σύνθεση είναι μάλλον λίγο. Πραγματικά δε μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο κομμάτι. Το album είναι ακουστικά τόσο εύπεπτο που δεν καταλαβαίνεις ποτέ πέρασαν περίπου 47 λεπτά από τη ζωή σου. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στον τραγουδιστή της μπάντας, ο οποίος έχοντας το γρέζι στη φωνή του, που θυμίζει αρκετά τον Ronnie Atkins από τους Pretty Maids, ερμηνεύει με περίσσιο συναίσθημα τα τραγούδια. Παράλληλα η υψηλή απόδοση και των υπολοίπων δίνει στον οπαδό-ακροατή την αίσθηση μιας μπάντας-γρανίτη. Ο Robby Bobbel, ένας εκ των ιδρυτών της μπάντας μαζί με τον Schulz, αποφάσισε να φύγει από το group θέλοντας να ασχοληθεί περισσότερο με την παραγωγή κομματιών παρά με τη σύνθεση τους. Έτσι με τη βοήθεια του συνιδρυτή Schulz δημιούργησαν μια παραγωγή στιβαρή και καθαρή που ταιριάζει γάντι με το ύφος των συνθέσεων, κάνοντας τις να ηχούν ολοκληρωμένες.

Οι Evidence One βάσει των κυκλοφοριών τους σίγουρα δεν είναι φωτοβολίδα. Κυκλοφορία με κυκλοφορία αποδεικνύουν ότι κατά πρώτον εμφανίστηκαν στη δισκογραφία μάλλον για να μείνουν καιρό και κατά δεύτερον ότι είναι μια από τις μεγαλύτερες ελπίδες που έχει η μουσική μας. Αξίζουν της προσοχής μας γιατί πραγματικά κάνουν πολλή καλή δουλειά η οποία πρέπει να ακουστεί.