Enter Shikari

Καθώς λοιπόν το κίνημα του «χώνω τέρμα μπλιμπλίκια σαν breakdowns στις περίπου κορίλες μου» αρχίζει και γιγαντώνεται, βλέπε Asking Alexandria, το είδος περνάει σιγά σε τόσο κλισέ μονοπάτια που προβλέπω να βουλιάζει πιο γρήγορα απ' ότι ξεπήδηξε, εκτός αν οι Enter Shikari συνέχισουν να δείχνουν πώς γίνεται σωστά.

Το ντεμπούτο τους  του 2007, "Take To The Skies", ήταν ένα ολόφρεσκο χαστούκι στο post-hardcore που είχε αρχίσει τα τελευταία χρόνια να αναμασιέται και να χάνει τελειώς την ταυτότητά του. Η ανανέωση ήρθε λοιπόν από το ευφυέστατο πλασάρισμα του drum and bass μέσα στα κομμάτια τους σε συνδυασμό με υπερπιασάρικα ρεφραίν και την, πολλές φορές φανταστική, πολλές φορές ενοχλητική, βρετανική προφορά του Rou Reynolds. To "Common Dreads" του 2009 ήταν αυτό όμως που ώθησε ακόμα πιο πολύ τη σκηνή να δοκιμάσει όλο και περισσότερο τέτοια στοιχεία στα κομμάτια της, περνώντας έπειτα στην ήδη κλισέ metalcore σκηνή, που μ' αυτά και μ' αυτά κατάφερε και έγινε ακόμα πιο κλισέ και βαρετή.

Και βρισκόμαστε στο σήμερα λοιπόν με το "A Flash Flood Of Colour" να είναι το επόμενο λογικό βήμα για τη μπάντα. Τα ηλεκτρονικά στοιχεία είναι προφανώς εμφανέστατα παντού, αλλά με τρόπο τέτοιο που δένουν πανέμορφα. Πιασάρικα ρεφραίν σε σχεδόν κάθε κομμάτι, κουπλέ που άλλοτε σχεδόν ραπάρονται και άλλοτε απλά φωνάζονται. Beatοbreakdowns (το «ο» είναι ελληνικό), κάποια ομολογουμένως πιο ευφάνταστα από άλλα, και γενικώς μιλάμε για μία πολύ στιβαρή κυκλοφορία. Προσωπικά, παίρνοντας ως δεδομένο πως το είδος που εκπροσωπούν είναι εξ' ορισμού δυσπρόσιτο, τις προηγούμενες κυκλοφορίες με δυσκολία μπορούσα να τις απολαύσω μονοκόμματα καθώς μου έβγαζαν μία κούραση, πράγμα όμως που καθόλου δεν ισχύει για το "Flash Flood". Ενδέχεται να 'ναι και η σοφή επιλογή της σειράς των κομματιών, με το πανέμορφο, σχεδόν ακουστικό , "Stalemate" να βρίσκεται ακριβώς στη μέση, πλαισιωμένο από δύο οργισμένα κομμάτια, βάζοντας μία παύση στη μανία που σ' έχει πιάσει από τα μούτρα στο πρώτο μισό του δίσκου, ετοιμάζοντάς σε για το δεύτερο.

Αυτό που με τράβηξε περισσότερο απ' ότι περίμενα ήταν και η στιχουργική του δίσκου. Έντονη πολιτική ή κοινωνική κριτική ασκείται σε σχεδόν κάθε κομμάτι του δίσκου, από τη μία προτρέποντας τον κόσμο να κάνει κάτι, να αντισταθεί, από την άλλη να κατηγορεί αυτούς που μας έφεραν σ' αυτή την κατάσταση. Γενικότητες μεν, αλλά τραβάνε. Πέρα λοιπόν από το "Stalemate" που ανέφερα προηγουμένως, κατά την ταπεινή μου αποψάρα, κομμάτια που ξεχωρίζουν από το ήδη πολύ καλό σύνολο είναι σίγουρα τα "Arguing With Thermometers" με τα ευφάνταστα time signatures του, το "Gandhi Mate, Gandi" με το ιδιαίτερο breakdown του, και το «έχω γραφτεί να 'μαι σούπερ χιτάκι» "Warm Smiles Do Not Make You Welcome Here".

Οι ήδη υπάρχοντες (;) φαν της μπάντας δεν πρόκειται να απογοητευτούν, ούτε εκείνοι που αρέσκονται σε πιο πειραματικούς ήχους στο ντεμιχαρντκοράκι τους, αλλά σίγουρα δεν είναι άκουσμα για πολλούς, και σίγουρα θέλει το χρόνο και την υπομονή τους. Αυτά, και φόρος τιμής στην εξωφυλλάρα.