Enter: Shikari, Lake Malice @ Gagarin 205, 18/11/23

Οι Enter: Shikari σίγουρα έχουν μια αδυναμία στην Ελλάδα, όπως μας ομολόγησε τόσο ο ίδιος ο Rou Reynolds στην πρόσφατη συνέντευξή του όσο και τα story τους που έδειξαν ότι γύρισαν όλα τα ιστορικά μνημεία της Αθήνας. Τώρα η αδυναμία της Αθήνας προς τα πρόσωπά τους, έμελλε να αποδειχθεί ξανά. Εννιά χρόνια απουσίας από τις τοπικές σκηνές είναι αρκετά, δεν μοιάζουν όμως να έχουν επηρεάσει τους Enter: Shikari παρά μόνο σε μουσική ωριμότητα. Μπορεί να άργησαν λίγο να ανέβουν στη σκηνή σε σχέση με το ανακοινωθέν πρόγραμμα, αλλά αυτό που είχαν ετοιμάσει… ήταν εκθαμβωτικό.

Την αρχή έκαναν οι Lake Malice, οι οποίοι είναι Άγγλοι στην καταγωγή και ήταν Άγγλοι και στην ώρα που εμφανίστηκαν. Η τραγουδίστρια Alice Guala και ο κιθαρίστας Blake Cornwall συνοδευόντουσαν από μια drummer και από ένα γερό backing track. Κατάφεραν να ελιχθούν και να χωρέσουν ανάμεσα στον ορυμαγδό εξοπλισμού των Enter: Shikari που είχε καταλάβει σχεδόν ολόκληρη τη σκηνή και εκμεταλλεύτηκαν αρκετά επιδέξια το μισάωρο που είχαν στη διάθεσή τους. Η αεικίνητη Alice, μέσα από μια εφαρμοστή, ολόσωμη φόρμα μπόρεσε από το τρίτο κιόλας κομμάτι να μας αναγκάσει να χωριστούμε και να κάνουμε pit – όσοι ήθελαν , τέλος πάντων. Το alt metal τους προσφερόταν για κάτι τέτοιο.

Μπορεί να μην έπαιζαν κάτι ιδιαίτερο ή πρωτοποριακό, αλλά η απλότητα, η αμεσότητα και, κυρίως, και η ενέργεια που είχαν οι Lake Malice ήταν αρκετά για να παρακολουθήσουμε μια ικανοποιητική και γεμάτη support εμφάνιση. Παίξανε ολόκληρο το EP τους “Post-Genesis” που βγήκε μόλις φέτος σε φυσική μορφή, ενώ μας έπαιξαν και δυο ακόμα κομμάτια που έχουν κυκλοφορήσει μόνο ηλεκτρονικά μέχρι σήμερα. Στο τέλος μας κάλεσαν φιλικά να τους συναντήσουμε στο φουαγιέ του Gagarin, στο οποίο πράγματι και βρέθηκαν συνομιλώντας με όποιον τους το ζήτησε. Φαίνεται ότι κυνηγάνε την επιτυχία, αλλά χρειάζονται και κάτι παραπάνω για να την κατακτήσουν.

Οι Enter: Shikari φημίζονται για ζωντανές εμφανίσεις που κόβουν την ανάσα ακόμη και στον ανυποψίαστο. Απο τα πρώτα δευτερόλεπτα της εμφάνισής τους, για όσους υποψιασμένους, θα διατηρούσαν αυτή τη φήμη. Εντυπωσιακά φώτα και visuals στον τοίχο πίσω τους, ο Rob Rolfe ανεβασμένος σε ένα θρόνο κρουστών, οι Chris Batten και Rory Clewlow να πλαισιώνουν με μπάσο και κιθάρα τον εκρηκτικό Rou Renolds που μαζί με τα χαρακτηριστικά πλήκτρα του δεν στάθηκε λεπτό ακίνητος. Είναι φυσικό να σε συνεπάρουν από το πρώτο δευτερόλεπτο αφού το set ξεκίνησε με ένα από τα ήδη πολύ αγαπημένα κομμάτια από τον φετινό τους δίσκο, “A Kiss To The Whole World”, “(pls) set me on fire”.

Για περίπου μιάμιση ώρα, οι Enter: Shikari έμοιαζαν σχεδόν αψεγάδιαστοι. Ενέργεια, επαφή με το κοινό, ήταν λες και έβλεπες μια φαντασμαγορική επική ταινία μάχης με πάρα πολλά εφέ. Τα αγαπημένα κομμάτια να διαδέχονται το ένα μετά το άλλο ήδη από την αρχή. “Anything Can Happen In The Next Half Hour” μας υπόσχονται και ήταν μια μεγάλη αλήθεια. Με μεγάλο σεβασμό σε όλη τους τη δισκογραφία, οι Enter: Shikari μας χτυπούν αλύπητα. Ο τελευταίος δίσκος μάλιστα φαίνεται πως ήδη έχει αγαπηθεί αφού όλα τα κομμάτια που αποδόθηκαν ζωντανά τραγουδιούνται στο σύνολό τους.

Το μεγάλο ατού των Enter: Shikari είναι όμως η σύνδεση με το κοινό τους. Το Gagarin δεν γέμισε για την εμφάνιση των Enter: Shikari και αυτό ήταν εμφανές. Το χώρο γέμισε όμως ένα κοινό τρελαμένο μαζί τους, και νομίζω δεν είδα κανένα άτομο που δεν ήταν εξοικειωμένο με τους στίχους τους, ή να μην περνάει μερικές από τις καλύτερες στιγμές της ζωής του. Εδώ έρχεται και ηι ιδιαιτερότητα αυτής της εμφάνισης. Οι Enter: Shikari αγαπήθηκαν και αγαπιούνται τρελά από μια μερίδα του κοινού που διατηρεί αυτή τη σχέση από την εφηβεία της πριν κάποια χρόνια μέχρι τώρα. Κάπως, έχουν μεγαλώσει μαζί τους. Με μέσο όρο ηλικίας τόσο της μπάντας όσο και του κοινού στα 30-45, υπήρχε μια ενέργεια αξιοσημείωτη. Άνθρωποι κουρασμένοι από την καθημερινότητα μα με αρκετή ακόμη σωματική ενέργεια λόγω ηλικίας, βρίσκονται μπροστά σε μία μπάντα που έχει τιμήσει τον ήχο αλλά και το κοινό της και διατηρεί, όσο και να μεγαλώνει, ειλικρινή επαφή μαζί τους και τα δίνουν όλα.

Που μας φέρνει πίσω ως το κυρίαρχο υλικό της επιτυχίας αυτής της εμφάνισης. Πέρα από τα λούσα και τα φώτα, οι Enter: Shikari είναι πράγματι μια αγκαλιά με το κοινό τους. Τόσο ο Reynolds όσο και ο Clewlow βρέθηκαν στα χέρια του κοινού για να τραγουδήσουν και να παίξουν κιθάρα. Ο δε Reynolds είναι σίγουρη ότι κάπως τον κουρδίζουν για να παίξει ζωντανά. Είναι σχεδόν απίστευτο το πως αποδίδει τόσο καλά φωνητικά ενώ χοροπηδάει σαν το κατσίκι για μιάμιση ώρα. Με τόσα synths και ηλεκτρονικά στοιχεία, είναι να σου μπαίνουν υποψίες για την αυθεντικότητα της φωνής του. Υποψίες που διαλύονται αμέσως τη στιγμή που ξεμένει από ανάσα και συνειδητοποιείς πως, ω, είναι αλήθεια τόσο καλή η φωνή του ενώ κινείται έτσι. Σε στιγμές που φάνηκαν σαν δευτερόλεπτα, το “It Hurts” κλείνει το κυρίως μέρος του set φαντασμαγορικά και αναδεικνύεται σε κολλητικό hit.

Ακολουθεί το Enter: Shikari special, που οι ίδιοι ονομάζουν “quickfire round”. Τι είναι αυτό; Τέσσερα κομμάτια σε επτά λεπτά. Τα “Havoc”, “Bull”, “The Last Garrison” και ίσως ένα από τα γνωστότερα κομμάτια τους, “Sorry, You're Not a Winner” διαλύουν τα πάντα σε πράγματι επτά λεπτά, ένα ντέφι παίρνει για λίγο τον πρωταγωνιστικό ρόλο και μιλάμε για μια σχεδόν αψεγάδιαστη εμφάνιση! Σε ελάχιστα λεπτά μετά την αποχώρησή τους από τη σκηνή θα φτάσει όμως να γίνει και αψεγάδιαστη. Ο Reynolds ανεβαίνει αρχικά στη σκηνή μόνος του. “There was a house in a field on the side of a cliff…”. Η ιστορία που βρίσκουμε στην αρχή του “System…” γίνεται απαγγελία που τη συνοδεύει ολόκληρη το κοινό και εκρήγνυται σε έναν ξεχωριστό συνδυασμό με το “...Meltdown”. Λίγο πριν το τέλος, το τεράστιο “Live Outside” (που ας μην κοροϊδευόμαστε, είναι σύνθεση επιπέδου Kraftwerk) κλείνει με ελπιδοφόρο τόνο και παραδίδει τα σκήπτρα στο “{The Dreamer’s Hotel}” για να κλείσει με έναν πιο χαρακτηριστικό Enter: Shikari τόνο τη συναυλία.

Ένα πλήρως χορταστικό set, μια ειλικρινής μπάντα, ένα κοινό γεμάτο άτομα που θυμούνται από που ξεκίνησαν ενώ είχαν τους Enter: Shikari στο μουσικό πλευρό τους. Αλήθεια θα ήθελα πολύ να είχαν αγαπηθεί λίγο παραπάνω στη χώρα μας από παλαιότερα, αλλά ο ηλεκτρονικός ήχος μέσα σε rock, και παντός τύπου -core ακούσματα, υπήρξε δύσκολος να χωνευτεί στα ξεκινήματά τους. Τώρα, εγώ βλέπω μια μπάντα που αν ήταν δεύτερο όνομα σε φεστιβαλική σειρά, θα ήταν ικανή να επισκιάσει τον headliner.

Φωτογραφίες: Μαρίζα Καψαμπέλη