Elbow

Ή «Carry Ηer, Carry Μe». Η μπάντα φάνηκε ιδιαιτέρως αναποφάσιστη για τ' όνομα του έκτου full-length παιδιού της, αλλά λίγο προτού κυκλοφορήσει, βρέθηκε τελικά ο ευτυχής στίχος-νονός και το όνομα αυτού... «Η εκτόξευση και προσγείωση του Παντός»! Όχι ότι δεν μας κάνει εντύπωση ο υπερβατισμός... Οι Εγγλέζοι από το Μπέρυ περνούν (ηλικιακά) το κατώφλι των σαράντα χωρίς κρίσεις, απλώς με ένα ακόμα μπουκάλι «καλό Ιρλανδικό ουίσκι» στο χέρι.

Γενικώς, το συγκρότημα δεν ακουμπά νωχελικά τον  «Αγκώνα»  του  στην πολυθρόνα των προηγούμενων επιτυχιών, αλλά αναζητά διαρκώς νέα έμπνευση, δίνοντας τον απαραίτητο χώρο σε πειραματισμούς. Ο ήχος, αν και συνολικά γνώριμος, δείχνει σαν κάτι να έχει αλλάξει στον αέρα... Σε ολόκληρο τον δίσκο πέφτει βαριά η υπερατλαντική σκιά της Νέας Υόρκης, που ο frontman γνώρισε από κοντά γράφοντας μουσική για το μιούζικαλ του Broadway, "King Kong".

Ο Peter Gabriel των Genesis είναι και πάλι πανταχού παρών - όχι μόνο ως επιρροή αυτή τη φορά, καθώς οι πρώτες ηχογραφήσεις έγιναν στο στούντιό του. Η αυλαία του δίσκου ανοίγει με το επτάλεπτο "This Blue World" να κινείται σε γνωστά μουσικά μονοπάτια. Αν και δεν φαίνεται να τους έχει ωφελήσει δραματικά, το Μεγάλο Μήλο βοήθησε να φτάσουμε στο εμβληματικό "Fly Boy Blue / Lunette", την καλύτερη στιγμή του δίσκου, «ένα φονικό μπαλέτο»! Στο εφορμόν πρώτο μέρος του, παρακολουθούμε τους Tindersticks να μπερδεύονται σε κάποιο δρομάκι του Brooklyn με τα χάλκινα μιας funk - jazz μπάντας, ενώ για το καθησυχαστικό δεύτερο μεταφερόμαστε στην γνωστή παλιά παμπ να πιούμε παρέα με φλεγματικούς στίχους σαν το «I'm reaching the age when decisions are made - On life and liver...».

Το σαιξπηρικό "My Sad Captains" δανείζεται από το «Αντώνιος και Κλεοπάτρα» και ξεκλειδώνει νέα μυστικά σε κάθε ακρόαση. Κι ενώ οι πρώτες νότες του -γραμμένου για πρόσφυγες- "The Blanket Of Night" χτυπάνε Pink Floyd καμπανάκι, η συνέχεια σε βάζει να ξαναθυμηθείς το εξαίσιο "The Birds". Οι ίδιοι άλλωστε είπαν ότι ήθελαν να φτιάξουν ένα άλμπουμ- συνέχεια του "Build A Rocket Boys!" του 2011 και, νομίζω, το πέτυχαν: μικρά μεσαιωνικά σονέτα βρίσκονται καλά κρυμμένα πίσω από τα prog στοιχεία, που τόσο αγαπούν οι Elbow.

Αν δεν ήταν η βαθειά φωνή και η ποίηση του Garvey, το αποτέλεσμα θα έμοιαζε ακόμη πιο γλυκερό στα τραχιά αυτιά μας, αλλά κάπως έτσι επιβιώνει μετά τα σαράντα ο πραγματικός ρομαντισμός...