Eels

Ο Mark Oliver Everett, ιθύνων νους, τραγουδιστής και συνθέτης των Eels είχε χωρίσει με την γυναίκα του το 2005. Πέρσι κυκλοφόρησε ένα δίσκο ονόματι "Hombre Lobo: 12 Songs Of Desire" που έκλεινε με τον στίχο "I'd rather be alone than try to be someone that I'm not", και δήλωνε ξεκάθαρα την επιθυμία του και την ευχαρίστηση του να είναι μόνος, παρά να προσποιείται μέσα σε μια σχέση. Μέσα σε λιγότερο από 12 μήνες ξαφνικά όλα άλλαξαν. Όπως λέει και ο τίτλος της κυκλοφορίας εδώ ο "E" ψάχνει να βρει τι ακολουθεί μετά από ένα τέλος… και καταλήγει σε μια ατέρμονη στενάχωρη κατάσταση. Παλεύει με τα συναισθήματα του και βγάζει για πρώτη φορά, από όσο θυμάμαι, ένα τόσο πένθιμο δίσκο, αφού μέχρι στιγμής η μπάντα ακούγονταν με ένα πιο εύθυμο indie pop ύφος. Ακουστέ την πιο γνωστή τους επιτυχία μέχρι στιγμής, το "Last Stop This Town" και θα θυμηθείτε πάνω κάτω με ποιους έχετε να κάνετε και τι μουσική αντιπροσώπευαν. Αυτός ο δίσκος όμως διαφέρει ριζικά.

Ήρεμα rock κομμάτια, με μίζερους, παρανοϊκούς, συναισθηματικούς και στενάχωρους στίχους, χαμηλοκουρδισμένες ακουστικές κιθάρες, μελωδίες από πιάνο ή πλήκτρα και όμορφα φωνητικά. Εντάξει δεν είναι δυνατόν ο Everett να φτάσει τον Leonard Cohen και τον Nick Drake και ούτε κατά διάνοια να πλησιάσει συνθετικά και φωνητικά τον Dylan και τον Waits, αλλά κάνει φιλότιμη προσπάθεια και μπορώ να αναγνωρίσω ότι ολόκληρος ο δίσκος ακούγεται ευχάριστα. Αλλά όταν το "End Times" ξεκινά με την φράση "Everything was beautiful and free / In the beginning" και καταλήγει στο τελευταίο κομμάτι με την αποκάλυψη "But one thing I know that is true in this world / Is the love that I felt for you" ο κύριος "E" φαίνεται ότι έχει πέσει πολύ χαμηλά και δεν μπορώ να μην το σχολιάσω.

Όπως και να χει όμως η προσωπική του κατάσταση, αυτή η στροφή των Eels μπορεί να είναι και προς όφελος τους. Έχουν μεγαλώσει και μοιάζει ο νέος αυτός παλιομοδίτικος ήχος να τους ταιριάζει περισσότερο. Μπορεί να μην συγκινήσει παλιούς φίλους της μπάντας και να τραβήξει ακροατές των τεσσάρων ιερών τεράτων που ανέφερα παραπάνω, αλλά ακόμα και έτσι μπορεί να κριθεί επιτυχία. Πολλές φορές η μελαγχολία και η στεναχώρια καταλήγουν σε μεγάλες δημιουργίες και πολλές φορές μια μπαλάντα έχει σώσει καριέρες. Εδώ έχουμε 11 μπαλάντες λοιπόν που σου σπαράζουν την καρδιά, μια μικρή δήλωση στο "Apple Trees", ένα λεπτό βροχής και μπουμπουνητών στο "High And Lonesome" και ένα πολύ όμορφο blues, το "Paradise Blues". Γλυκές και όμορφες λοιπόν μελωδίες ντυμένες με την χαρακτηριστική φωνή του Everett χωρίς κανένα χορευτικό κομμάτι αυτή τη φορά και με μια πικρή διάθεση. Συλλυπηθείτε τον αγαπητό Mark, δεθείτε με τα κομμάτια, συμφωνείστε με τα ποιήματα του και αγαπήστε την «ψυχή» που βγάζει όταν παραδέχεται τελικά ότι… "God damn, I miss that girl".