Eagles

Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι. Ποτέ δεν υπήρξα ιδιαίτερα φίλος των Eagles. Για μένα πάντα συμβόλιζαν ό,τι ακριβώς αντιπαθώ στην αμερικανική άποψη για το ροκ και ειδικότερα τη στρεβλή αντίληψη περί του τι είναι κλασικό ροκ. Η αίσθησή μου αυτή ενισχύεται από το γεγονός ότι ο πιο εμπορικός τους δίσκος, και ένας από τους πιο εμπορικούς όλων των εποχών, δεν είναι άλλος από το "Greatest Hits" τους. Ούτε καν "Best Οf" για όσους καταλαβαίνουν τη διαφορά ανάμεσα στα δύο.

Ίσως βέβαια στην κρίση μου αυτή να τους έχω αδικήσει. Ίσως το βάρος που φόρτωσα στις πλάτες τους να μην τους αξίζει απόλυτα. Έχουν αποδείξει ότι υπήρξαν ικανοί να γράψουν και πολύ ωραία τραγούδια όταν μπόρεσαν να βρουν τη μαγική συνταγή ανάμεσα στο ακίνδυνο soft rock και τις country καταβολές τους και να παρουσιάσουν μερικές απολαυστικές μπαλάντες και άλλα τόσα ευχάριστα ροκάκια.

28 χρόνια μετά την τελευταία στούντιο προσπάθειά τους οι Eagles επανέρχονται με διπλό cd και τα 4 μέλη που τους απαρτίζουν είναι οι Glen Frey, Don Henley, Joe Walsh και Timothy Schmit, δηλαδή από τη σύνθεση του "The Long Run" του 1979 απουσιάζει μόνο ο Don Felder με τον οποίο οι υπόλοιποι ήταν στα δικαστήρια μέχρι φέτος.

Δραματικές αλλαγές στον ήχο τους δε θα βρούμε, όπως εξάλλου αναμενόταν. Οι Eagles εξακολουθούν να παίζουν ροκ για ενήλικους, φιλικό προς το ραδιόφωνο, με έμφαση στη μελωδία και τα αρμονικά φωνητικά. Το επίπεδο των συνθέσεών τους είναι αυτό που τελικά κρίνει το αποτέλεσμα καθώς βέβαια και το target group που το κάθε τραγούδι έχει. Και μιλάω για target group γιατί σε όλη τη διάρκεια της ακρόασης δε μπορούσα παρά να έχω την αίσθηση ότι γίνεται μία προσπάθεια, συνειδητή ή μη, να καλυφθεί όλο το κοινό που με τα χρόνια απέκτησαν οι Eagles. Το γεγονός αυτό οδηγεί σε έναν άνισο δίσκο όπου υπέροχα τραγούδια διαδέχονται, αλλά και ακολουθούνται από, μετριότατες, για τα δικά μου δεδομένα, συνθέσεις. Ιδιαίτερα στο πρώτο cd αυτό είναι κάτι παραπάνω από εμφανές.

Ο δίσκος ανοίγει με το υπέροχο, οικολογικό, σχεδόν a capella, "No More Walks In The Wood". Συνεχίζει με το ευχάριστο country-rock "How Long" για να έρθει η πρώτη βαρετή στιγμή με το "Busy Being Fabulous" που θα ήταν αξιοπρεπές αν δεν είχε τόσο κακό ρεφρέν. Δυστυχώς η συνέχεια θα είναι χειρότερη με τα "What Do I Do With My Heart" και "I Don't Want To Hear Anymore" να εκλιπαρούν για το πλήκτρο next, αν και είμαι σίγουρος ότι θα έχουν ήδη κάνει καριέρα στον «πιο ερωτικό σταθμό της πόλης» και άλλα συναφή ραδιόφωνα. Ανάμεσα στα δύο παρεμβάλλεται το "Guilty Of The Crime" με τον Walsh στη φωνή να ανεβάζει λίγο τη διάθεση και είναι αρκετά καλό.

Το 7ο track του δίσκου αποτελεί και τη δεύτερη πραγματικά μεγάλη στιγμή. Το "Waiting In The Weeds", αν και επίσης μπαλάντα, με διάρκεια μάλιστα που αγγίζει τα 8 λεπτά, είναι συνθετικά ένα επίπεδο παραπάνω και διαθέτει σα μεγάλο όπλο του ένα καθηλωτικό ρεφρέν. Το σκοτσέζικο ντους όμως συνεχίζεται με το "No More Cloudy Days", το funky "Fast Company", το "Do Something" και το "You Are Not Alone" να ρίχνουν και να βελτιώνουν διαδοχικά το επίπεδο του πρώτου cd.

Στο δεύτερο cd η κατάσταση βελτιώνεται αισθητά και οι περισσότερες συνθέσεις παίρνουν άριστα. Το ομώνυμο του δίσκου ξεκινά με μια «Βαλκανική» εισαγωγή και κυλάει στα 10 λεπτά του με θαυμάσιες μελωδίες για να καταλήξει στο ορχηστρικό ιντερλούδιο που θα το συνδέσει με το επόμενο τραγούδι "Somebody" όπου (επιτέλους!) η ηλεκτρική κιθάρα παίρνει μπρος για τα καλά, κάτι που συνεχίζεται και στα επόμενα δύο τραγούδια. Οι τόνοι θα πέσουν λίγο με το συναισθηματικό "I Love To Watch A Woman Dance" σε bluegrass ύφος, ενώ στο "Business As Usual" οι κιθάρες κυριαρχούν και πάλι. Οι Eagles θα μας αποχαιρετήσουν με μία ακόμα όμορφη μπαλάντα αλλά και το εξωτικό "It's Your World Now".

Οι Eagles καταφέρνουν να μας δώσουν έναν δίσκο που στη δισκογραφία τους θα αποτελεί σημείο αναφοράς και που αναγκάζει και τους σκεπτικιστές, όπως και του λόγου μου, να ομολογήσουν την ποιότητά του. Από την άλλη η έμπνευσή τους για διπλό δίσκο αποδυναμώνει το όλο εγχείρημα που θα μπορούσε να είναι μία από τις κυκλοφορίες της χρονιάς αν είχε περιοριστεί στη μισή διάρκεια και είχε περιλάβει τις αρκετές πρώτης διαλογής στιγμές του.

Η συμβουλή μου προς τον αναγνώστη είναι να επενδύσει στο δίσκο, αλλά να είναι προετοιμασμένος να χρησιμοποιήσει το skip (το πλήκτρο, όχι το απορρυπαντικό) αρκετά. Από τα 90 λεπτά διάρκειας των δύο cd θα απομείνουν αρκετά για να τον ικανοποιήσουν απόλυτα.