Dream Child

Η περίπτωση της Frontiers και των τόσων και τόσων κυκλοφοριών της μέσα στα χρόνια χρίζει σοβαρής συζήτησης, με σχεδόν κάθε νέα δουλειά υπό τη σκέπη της να δίνει ολοένα και περισσότερες αφορμές για περαιτέρω σκέψη. Πραγματικά, είναι απορίας άξιο το πόσο εύκολα μπορούν οι όποιες προοπτικές υπάρχουν για τη δημιουργία ενός πραγματικά αξιόλογου μουσικού προϊόντος να πάνε στράφι, λόγω πρακτικών που δεν ταιριάζουν σε έναν αμιγώς καλλιτεχνικό χώρο, αλλά σε λιανικό εμπόριο κουτοπόνηρων προθέσεων.

Ειλικρινά, δεν έχω την παραμικρή διάθεση να καταφερθώ εναντίον της ιταλικής εταιρείας, στην πραγματικότητα παρακολουθώ σταθερά τις κυκλοφορίες που φέρουν τη σφραγίδα της και ανάμεσα σε αυτές υπάρχουν μεμονωμένες περιπτώσεις δίσκων που απολαμβάνω να ακούω ακόμη και σήμερα. Ωστόσο, δεν γίνεται να μην αναφερθώ με μια κάποια κριτική σκοπιά σε αυτήν την - τουλάχιστον περίεργη - νοοτροπία που τη θέλει να επιδίδεται κάθε τρεις και λίγο στη δημιουργία «λαμπερών» project με τη συμμετοχή σημαντικών ονομάτων - κυρίως - του μελωδικού και hard & heavy χώρου, τα οποία και στις περισσότερες των περιπτώσεων προσφέρουν ένα «προκάτ», κλινικό, τυποποιημένο αποτέλεσμα ελάχιστης καλλιτεχνικής αξίας.

Όσο, δε, για την περίπτωση των "Dio - oriented" συγκροτημάτων που ξεπετάχτηκαν λίγο αργότερα του θανάτου του Μεγάλου Κοντού της σκληρής μουσικής και τα οποία - στην πλειονότητα τους - έχουν μοναδικό σκοπό να εκμεταλλευτούν τη νοσταλγία του κοινού για τα όσα σπουδαία προσέφερε ο Dio τόσο στην προσωπική του καριέρα, όσο και στις λοιπές επί μέρους συνεργασίες του, προκαλούν μονάχα ένα συναίσθημα. Μονάχα θλίψη για την κατάντια πάλαι ποτέ σπουδαίων μουσικών, προσωπικοτήτων που είχαν σταθεί στο πλευρό του Ιταλοαμερικάνου ερμηνευτή και είχαν γράψει ιστορία και πλέον κοιτάζουν απλώς πως θα κολλήσουν τα τελευταία ένσημα του μουσικού τους βίου, απομυζώντας ό,τι προλαβαίνουν από τα σπουδαία παρελθοντικά πεπραγμένα του.

Έτσι και σε ετούτη εδώ την δουλειά όπου και συμμετέχουν τόσο ο Rudy Sarzo (των συνεργασιών με Dio, Ozzy Osbourne, Whitesnake, Quiet Riot μεταξύ άλλων) και ο Simon Wright (ex-Dio, ex-AC/DC), όσο και ο κιθαρίστας του "Dream Evil" και της τελευταίας ενεργούς δισκογραφικά δεκαετίας των Dio, o «πολύς» Craig Goldy, αυτό που γίνεται εμφανές από την πρώτη κιόλας ακρόαση είναι η εξαναγκασμένη προσπάθεια ώστε το άλμπουμ να μιλήσει στο θυμικό του ακροατή. Έχοντας στο πλευρό τους τον Wayne Findlay (MSG) σε κιθάρα και πλήκτρα, αλλά, το κυριότερο, τον Αργεντίνο Diego Valdez (Electronomicon, ex-Helker) στη φωνή, κοινώς έναν τραγουδιστή που έχει μεγαλώσει με μια αφίσα του Dio πάνω από το προσκέφαλο του και καταφέρνει να ομοιάζει εκπληκτικά ανά στιγμές με το ύφος και το ηχόχρωμα των ερμηνειών εκείνου, τα πράγματα είναι παραπάνω από ξεκάθαρα˙ εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα wannabe Dio άλμπουμ, σχεδόν κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση με εκείνα της δημιουργικής περιόδου του Dio με τον Craig Goldy (όπου κι εδώ είναι ο βασικός συνθέτης).

«Που είναι το κακό με αυτό;» θα αναρωτηθεί εύλογα κάποιος. Προφανώς το πρόβλημα δεν βρίσκεται στη συμμετοχή του συμπαθέστατου Valdez, ο οποίος έχει μια χαρά ελκυστική κι ανταγωνιστική φωνή και σε όλα του τα project ακούγεται, από λίγο έως πολύ, ως ένα φωνητικό alter ego του Dio, αλλά στις προθέσεις, κυρίως των υπολοίπων συμμετεχόντων και - φυσικά - της Frontiers. Ειδικά για τον Craig Goldy, ο οποίος προσπαθεί με κάθε τρόπο (βλέπε Dio Disciples, αλλά και το Resurrection Kings project) να συνεχίσει να εκμεταλλεύεται τη συνεργασία του με τον Dio ώστε να επιπλεύσει στα νερά της μουσικής βιομηχανίας, και λιγότερο για τους Rudy Sarzo και Simon Wright που βρίσκουμε και στους Dio Disciples, δεν είναι διόλου τιμητική όλη αυτή η κατάσταση, όσο ενδιαφέρον κι αν κρύβει ανά στιγμές το νέο άλμπουμ τους ως Dream Child. Για εμένα, χίλιες φορές να αναζητήσει κάποιος το αρκετά δυσεύρετο υλικό των Γάλλων metallers με το ίδιο όνομα (με το "Reaching The Golden Gates" άλμπουμ τους, ειδικά, να είναι ένα σπάνιο διαμαντάκι του ευρωπαϊκού prog/power ήχου - εδώ ακούτε ένα δείγμα τους) ή να ακούσει ξανά κάποιον από τους δίσκους της τεράστιας καριέρας του Dio, παρά να ξοδέψει το χρόνο του σε ακόμη ένα αμφιλεγόμενο, τυπικά διασκεδαστικό αλλά συνολικά θλιβερό project κάποτε αξιοσέβαστων μουσικών του συγκεκριμένου χώρου.