Pain Of Salvation, Lake Of Tears, Agua De Annique, Disillusion, Scar Of The Sun @ Gagarin, 23/01/10

Σάββατο βράδυ και μάλιστα ένα από τα πιο κρύα του ήπιου μέχρι στιγμής χειμώνα έμελλε να γίνει μια αρκετά ενδιαφέρουσα σύμπραξη προοδευτικών – μοντέρνων σχημάτων, ονομάτων που στο παρελθόν είχαμε την τύχη να απολαύσουμε το καθένα ξεχωριστά. Οι λόγοι να παρευρεθεί κανείς στο Gagarin εκείνη την βραδιά ήταν πολλοί, με τους εξής δύο να κυριαρχούν με ευκολία επί των υπολοίπων: το billing, που ήταν ισάξιο ημέρας festival και η συνολική τιμή του πακέτου, η οποία κυμαινόταν λίγο παραπάνω από το αντίτιμο της συναυλίας καθενός από τα ονόματα ξεχωριστά. Εκ των υστέρων, το μόνο αρνητικό της όλης διοργάνωσης ήταν το θέμα της μουσικής υπόκρουσης πριν, μετά και κατά τη διάρκεια των παύσεων μεταξύ των εμφανίσεων των συγκροτημάτων καθώς ακούσαμε σχεδόν δύο φορές το αξιολάτρευτο και προσωπικά άκρως αγαπημένο "Dead Again" των Type O Negative (πόσο όμορφα θα ήταν να συμπεριλαμβάνονταν και αυτοί στην εν λόγω ημέρα) και δη από το promo!

Το event είχε ανακοινωθεί πώς θα ξεκινούσε στις 6 και αλήθεια είναι ότι η καθυστέρηση της έναρξης δεν υπήρξε σημαντική.

Πρώτο συγκρότημα επί σκηνής, οι Έλληνες Scar Of The Sun, οι οποίοι εμφανίστηκαν για περίπου μισή ώρα. Χωρίς να έχω πλήρη εικόνα για το ποιόν της μπάντας, μιας και είχα απλώς μια ιδέα για το τι περίπου παίζουν από ένα και μόνο κομμάτι, στο λειψό setlist που παρακολούθησα, η γεύση που μου άφησαν ήταν γλυκόπικρη. Κινούμενοι στο χώρο του μοντέρνου heavy στο μοτίβο των Nevermore, όχι τόσο το άκουσμα, όσο στο δίπολο «death riff / heavy φωνητικά». 'Ένα δίπολο που δυστυχώς έπασχε, αφού τα φωνητικά ήταν κάτω του μετρίου, επισκιάζοντας το συνολικό αποτέλεσμα.



Λίγη ώρα μετά και ύστερα από το απαραίτητο soundcheck, βγήκαν στο σανίδι οι Γερμανοί Disillusion, η μεγάλη έκπληξη του billing και το outsider που απειλούσε να κλέψει την παράσταση από τα μεγαλύτερα ονόματα. Θεωρητικά, τουλάχιστον, γιατί στην πράξη τα πράγματα αποδείχθηκαν λίγο διαφορετικά. Ο αρκετά χαμηλός και κακός (κατά περιόδους) ήχος σε συνδυασμό με μερικά προβληματάκια, δεν επέτρεψαν στους progressive-με-ολίγη-από-death-sters να δικαιώσουν όσους παραβρέθηκαν στο Gagarin αποκλειστικά εξαιτίας αυτών. Παίζοντας και αυτοί γύρω στα 45 λεπτά, χειροκροτήθηκαν από τον κόσμο για την πρώτη τους (και ελπίζουμε όχι τελευταία) παρουσία στην χώρα μας.

Setlist Disillusion: The Hole We're In, Gloria, Dread It, Alone I Stand In Fires, Back To Times Of Splendor, The Black Sea, Don't Go Any Further



Ήγγικεν η ώρα, λοιπόν, για την εμφάνιση ενός εκ των πιο αγαπητών συγκροτημάτων, ή να το θέσω καλύτερα, μιας από τις πιο λατρεμένες παρουσίες στην Ελλάδα, της Anneke Van Giersbergen. Η πρώην τραγουδίστρια των Gathering κάθε τόσο μας τιμά με την παρουσία της, πλέον μέσω του προσωπικού της σχήματος, των Agua De Annique, αναπτύσσοντας έτσι μια ιδιαίτερη σχέση με το ελληνικό κοινό. Με πρόσφατο τον δεύτερο προσωπικό της, ουσιαστικά, δίσκο, το "In Your Room" και συνοδοιπόρους τον μπασίστα και τον drummer του John Garcia, (ο οποίος drummer απολαμβάνει και το προνόμιο να είναι άντρας της γλυκύτατης Ολλανδέζας), τον Joris Dirks στην κιθάρα, με τον οποίο μας είχε πρωτοπαρουσιαστεί σε ένα ακουστικό set μερικά χρόνια πριν, ενώ τέλος έχοντας στα πλήκτρα έναν  rookie με μαλλί à la Omar Rodriguez-Lopez (βλέπε The Mars Volta) στη θέση της Annelies Kuijsters, έκανε μια μικρή αναδρομή στην καριέρα της μέσα σε 45 περίπου λεπτά. Η απόδοση της μπάντας υπήρξε εξαιρετική με την σαγηνευτική Anneke να κλέβει την παράσταση πρωτίστως με την φωνάρα της και κατά δεύτερο λόγο με την μοναδική χάρη που την διακρίνει και την ασταμάτητη διάθεση της για χορό και παιχνίδια με τους φωτογράφους και τον κόσμο. Στην σχετικά μικρή διάρκεια που εμφανίστηκαν έπαιξαν ένα setlist, χωρισμένο σε τρία μέρη. Το πρώτο αποτελούνταν από λίγο ατυχείς επιλογές κομματιών από το “Air”, το δεύτερο κομμάτι ήταν μια πιο ορθολογική επιλογή κομματιών από το "In Your Room", ενώ το πάζλ ολοκλήρωναν 4 διασκευές, με την Anneke να έχει συμμετάσχει στις αρχικές εκτελέσεις των 3 εξ αυτών.

Setlist Agua De Annique: Beautiful One, Witnesses, My Girl, Hey Okay!, Physical, I Want, The World, Ice Water, Hyperdrive (The Devin Townsend Project), My Electricity (The Gathering), Shrink (The Gathering), Papillon (Editors)

Στο σημείο αυτό να τονίσω πως μέχρι αυτή την ώρα, η προσέλευση του κόσμου ήταν λιγάκι απογοητευτική, με γύρω στα 600 άτομα να κόβουν βόλτες στον χώρο του club. Ευτυχώς, για τις μπάντες και τους διοργανωτές, αυτό έμελλε να αλλάξει στο εγγύς μέλλον.



Αφού μας έβαλε σε πειρασμό και μας μάγεψε με τη φωνή της σε μερικά σημεία η Anneke, έφτασε η ώρα να δούμε τους Σουηδούς Lake Of Tears, το (τεράστιο) πανό των οποίων ήταν αναρτημένο στο πίσω μέρος της σκηνής από νωρίτερα. Μετά από τις απαραίτητες ετοιμασίες τέσσερεις μαυροφορεμένοι μουσικοί ανέβηκαν στη σκηνή και με σαφώς πιο δυνατές κιθάρες σε σχέση  με τις προηγούμενες μπάντες και ξεκίνησαν το set τους με το "So Fell Autumn Rain" από το αγαπημένο μου και μάλλον καλύτερό τους album, "Forever Autumn". Το σετ τους - διάρκειας περίπου μιας ώρας – κάλυψε σχεδόν το σύνολο της δισκογραφίας τους, αφήνοντας εκτός μόνο το ομώνυμο από το "Forever Autumn" από τις προφανείς επιλογές.



Η εμφάνισή τους πιθανότατα να ικανοποίησε τους, όχι και πολλούς είναι η αλήθεια, οπαδούς τους, αλλά σίγουρα δεν μπόρεσε να ενθουσιάσει και ακόμα περισσότερο να κερδίσει νέους οπαδούς για την μπάντα. Κύριο αρνητικό σημείο τα προηχογραφημένα πλήκτρα, που αν μιλάγαμε για 1-2 τραγούδια ίσως ήταν κατανοητό, αλλά όταν έχουν βασικό ρόλο στο σύνολο των τραγουδιών είναι τουλάχιστον κακό αισθητικά να είναι όλα κονσέρβα. H live απόδοση των τραγουδιών δεν ήταν ιδιαίτερα πειστική παρόλο που μου αρέσουν αρκετά τα album τους, κυρίως λόγω των μέτριων φωνητικών ικανοτήτων του mainman Daniel Brennare, αλλά και της ομοιομορφίας των τραγουδιών τους που από ένα σημείο και μετά καθιστούσε το live κάπως μονότονο.

Setlist (με επιφύλαξη για σειρά): So Fell Autumn Rain, Hold On Tight, Greymen, Cosmic Weed, Raven Land, You Better Breath While There’s Still Time, Demon You / Lily Anne, The Shadowshires, As Daylight Yields, Boogie Bubble, The Organ, Crazyman



Με το τέλος των Lake Of Tears το Gagarin είχε πλέον αρκετό κόσμο και το ερώτημα ήταν αν θα παραμείνει το κοινό το ίδιο «ψυχρό» όπως ήταν στις προηγούμενες μπάντες. Όπως είναι λογικό το μεγάλο ποσοστό του κοινού είχε έρθει για να δει τους Pain Of Salvation αν και γνωρίζω πολύ κόσμο που δεν ήρθε σκεπτόμενος ότι μια ακόμα εμφάνιση των Σουηδών δεν είχε κάτι να τους προσφέρει. Που να ήξεραν!



Τα φώτα χαμηλώνουν και ακούγεται το "Remedy Lane" ως εισαγωγή για να πάρουν τις θέσεις τους τα μέλη της μπάντας. Από τις πρώτες νότες του "Used" μπορούσε να καταλάβει κανείς πως το live ανέβηκε επίπεδα. Η διαφορά των Pain Of Salvation με τις προηγούμενες μπάντες ήταν τεράστια. Με ήχο δυνατό και καθαρό  και τη φωνή του Daniel σε καταπληκτική κατάσταση,  για τα επόμενα 100 περίπου λεπτά είδαμε ό,τι απαιτείται για να καταστήσει ένα live κλασσικό. Setlist γεμάτο καταπληκτικά τραγούδια, ήχος άψογος, ένα συγκρότημα προβαρισμένο, δεμένο και τεχνικά άψογο, τζαμαρίσματα, μικρές αλλαγές και συγκλονιστικές ερμηνείες. Αν υπάρχει κάτι στο οποίο οι Pain Of Salvation είναι ασυναγώνιστοι είναι στα φωνητικά και δη στα πολυφωνικά μέρη, όπου τραγουδούσαν σε σημεία και οι 5 μουσικοί, ενώ ειδική αναφορά πρέπει να γίνει στον Johan Hallgren (κιθάρα), του οποίου η φωνή δένει τέλεια με του Gildenlow. Το set τους κάλυψε όλη τη δισκογραφία τους, με λίγη περισσότερη έμφαση στο τεράστιο "The Perfect Element pt.1", με το ομώνυμο να αποτελεί μια στιγμή που περίμεναν πολλοί οπαδοί τους. Το "Undertow" αποδόθηκε στην εναλλακτική και πολύ συναισθηματική του εκτέλεση, το "Fandango" είναι πάντα ένα highlight και το "Linoleum" είχε θερμή ανταπόκριση. Το χιούμορ και το μουσικό ταλέντο είναι γνωστό πως περισσεύει στην μπάντα, με  τη διασκευή στο "Nights In White Satin" - όπου Daniel Gildenlow και ο drummer Leo Margarit άλλαξαν ρόλους - να το αποδεικνύει για μια ακόμα φορά. Στο "Inside" ο Daniel έδωσε μαθήματα ερμηνείας, οργώνοντας τη σκηνή με το μικρόφωνο, ενώ πρέπει κανείς να δει πόσο πειστικά τραγούδησε μέχρι και reggae (!) στο "Nightmist". Για encore, μας επεφύλαξαν το  "Hallelujah" σε μια πιάνο –φωνή εκτέλεση, ενώ το κλείσιμο του "Disco Queen" φάνηκε να διασκεδάζει τους υπόλοιπους περισσότερο από εμένα.



Έχοντας παρακολουθήσει σχεδόν όλες τις εμφανίσεις των Pain Of Salvation επί ελληνικού εδάφους, αυτή ήταν η καλύτερη από πλευράς απόδοσης. Και ήρθε να επανατοποθετήσει τους Pain Of Salvation ψηλά στις συνειδήσεις των οπαδών του progressive ήχου. Μην παραπονιέται ο Daniel για τις απαιτήσεις που έχει ο κόσμος από αυτόν˙ μόνος του με τα album που έχει κυκλοφορήσει παλιότερα και εμφανίσεις σαν τη χτεσινή θέτει τον πήχη τόσο ψηλά. Εμφάνιση που θα αποτελεί benchmark στις μελλοντικές τους επισκέψεις.



Setlist

Remedy Lane, Used, Diffidentia (Breaching Τhe Core), Linoleum, Ashes, Undertow, Nights In White Satin (Léo on vocals, Daniel on drums – The Moody Blues cover), Falling, The Perfect Element, Fandango, Handful Οf Nothing, Drum Solo, Spirit Οf Τhe Land, Inside, If You Wait, Nightmist

Encore: Hallelujah (Leonard Cohen cover), Disco Queen