Discipline

Οι εκπλήξεις τελικά από τον progressive rock χώρο, ακόμα και μετά από μια χρονιά γεμάτη πλούσιες και ποιοτικές κυκλοφορίες, φαίνεται να μη σταματούν. Και αν οι Discipline επιστρέφουν μετά από δεκατέσσερα χρόνια δισκογραφικής απουσίας με το τρίτο άλμπουμ τους, οι αντιδράσεις από μια τέτοια επιστροφή θα πρέπει να είναι ενθουσιώδεις. "To Shatter All Accord" ονομάζεται και αποτελεί μια ξεκάθαρη και τίμια δήλωση των Αμερικανών progressive rockers, ως προς την ολοένα και αυξανόμενη  δημοτικότητα του ιδιώματος.

Υπάρχουν μπάντες που είναι προοδευτικές με τη γενική έννοια και μπάντες που εντάσσονται ξεκάθαρα και επιμένουν να κινούνται με γνώμονα τις παρελθοντικές κατακτήσεις των κλασικών progressive συγκροτημάτων. Οι Discipline κατά κάποιον τρόπο τα καταφέρνουν και τα δύο, δίνοντας βέβαια περισσότερη βάση στο δεύτερο στοιχείο. Ένα άλμπουμ με πέντε συνθέσεις, διάρκεια περί τη μια ώρα και με το "Rogue", το οποίο κλείνει το δίσκο, να αγγίζει τα 24 λεπτά. Κάθε κομμάτι, κάθε στοιχείο του "To Shatter All Accord" καταφέρνει με μια αρμονική εξέλιξη να προσδώσει στο σύνολο μια εντυπωσιακά προοδευτική εικόνα, η οποία θα σας φέρει αντιμέτωπους με σημεία που θα σας θυμίσουν τους Van Der Graaf Generator πρώτα απ' όλα, αλλά και μεταξύ άλλων και τους Genesis της γνωστής, επικής περιόδου με Gebriel / Hackett.

Αλλά το "To Shatter All Accord" δεν είναι εξαιρετικό επειδή οι παραπομπές του θυμίζουν μεγαλειώδεις στιγμές του παρελθοντικού prog ήχου. Είναι ένα άλμπουμ το οποίο ήρθε σχεδόν από το πουθενά και διεκδικεί πανηγυρικά τη θέση του στα τωρινά δισκογραφικά δρώμενα. Και αν στο "Circuitry" και το "When The Walls Are Down" σας παρασύρει η κιθαριστική ορμή, η συνέχεια έρχεται να ισορροπήσει την κατάσταση με κομμάτια που καθορίζονται από την συνθετική διάθεση των πλήκτρων, του mellotron και των εγχόρδων. Και όλα αυτά ενώ μια jazz / fusion ατμόσφαιρα προετοιμάζει το δρόμο για το επικό κλείσιμο του "Rogue". Τα 24 λεπτά της διάρκειάς του ήδη προκαλούν τις εντυπώσεις και αναμενόμενα ο «μυημένος» ακροατής θα χαμογελάσει ακούγοντας την ποικιλομορφία και την εναλλαγή των ρυθμών να κυριαρχούν σχεδόν σε ολόκληρη τη σύνθεση, όταν και αρχίζει η μπάντα να ξεσαλώνει γύρω από εξαιρετικά πολύπλοκους ρόλους. Hammond, εξαιρετικές κιθάρες και μια groove-άτη αίσθηση συνοδεύουν τα θεατρικά φωνητικά και προσδίδουν ακόμα μεγαλύτερη αξία σε μια μεγαλειώδη σύνθεση.

Ένας δίσκος που θα 'πρεπε να διαφημίζεται, να διανέμεται και να χορηγείται σε όσους δηλώνουν αμετανόητοι οπαδοί του progressive rock. Απαραίτητο ως ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς, σε μια περίοδο που κυκλοφόρησαν δίσκο και οι Van Der Graaf Generator παρεμπιπτόντως, αλλά και τόσοι άλλοι.