Death Dealer

Εάν βρισκόμασταν στη δεκαετία του '90, το άκουσμα και μόνο της είδησης ότι ο Ross The Boss κυκλοφορεί metal δίσκο, θα έβαζε στην πρίζα όχι μόνο τους απανταχού Manowarάδες, αλλά και όλους εκείνους που έμειναν στα (περασμένα ανεπιστρεπτί;) μεγαλεία των έξι άλμπουμ που κυκλοφόρησαν οι Manowar στα 80s με τον Ross στις τάξεις τους. Τα χρόνια πέρασαν και οι δύο κυκλοφορίες του προσωπικού του σχήματος το '08 και το '10 χωρίς να είναι άσχημες, σε καμία περίπτωση δεν μπόρεσαν να συντάραξουν το μεταλλικό κόσμο. Οι προοπτικές πάντως ενός νέου εγχειρήματος όπου ο Ross δεν πλαισιώνεται από άσημους Γερμαναράδες, αλλά αποτελεί μέρος ενός συνόλου έμπειρων και καταξιωμένων Αμερικανών κυρίως μουσικών είναι καταρχήν σαφώς μεγαλύτερες.

Στους Death Dealer όπως είναι το όνομα της μπάντας, συναντούμε στις κιθάρες τον Ross The Boss και τον Αυστραλό βιρτουόζο Stu Marshall, στα τύμπανα τον Rhino, «αδερφό» του Ross και επίσης πρώην Manowar, στο μπάσο τον γνωστό από τη συμμετοχή του στους Lizzy Borden και τους Halford, Mike Davis, και τον τραγουδιστή των Cage, Sean Peak. Το συνδυασμένο με τη φουτουριστική οπτική των Priest, Manowar σκηνικό του εξωφύλλου δε, μας προδιαθέτει αν μην τι άλλο θετικά. Όσον αφορά την ουσία τώρα, αν και η εμπειρία έχει δείξει ότι σπάνια μπορούμε να αποδεχτούμε ότι η περιγραφή του δημιουργού αντιπροσωπεύει το μουσικό περιεχόμενο (ειδικά όταν αυτή αποτυπώνεται σε δελτίο Τύπου ή αποτελεί τη βαρύγδουπη δήλωση με την οποία η μπάντα προσπαθεί να πουλήσει τη πραμάτεια της), η προσέγγιση του Ross όσον αφορά το "War Master" (αμετάφραστη) αποτελεί την εξαίρεση αυτού του κανόνα: «Classic power metal with the brutal edge of speed, thrash and precision».

Η πεντάδα των Death Dealer κατέχει το σπορ του US Metal, βγάζει ενέργεια αντίστοιχη με αυτήν πεντάδας που κατακτά την ευρωλίγκα και διαθέτει βεβαίως παιχταράδες. Το κακό όμως είναι ότι έχει δουλέψει μόνο δύο τρία συστήματα και στηρίζεται κατά κύριο λόγο στη ταχύτητα, με αποτέλεσμα το "War Master" στη περισσότερη διάρκειά του να μπατάρει μονόπλευρα. Αυτό το κόντρα δίκασο «και φύγαμε για τελικό» που θα έλεγε και ο μέγας Χελάκης λοιπόν, μπορεί σε μερικούς να φαίνεται εντυπωσιακό, στους περισσότερους κλασικούς δίσκους των 80s που διαμόρφωσαν το US metal αποτελούσε την εξαίρεση και όχι τον κανόνα. Επειδή ήδη ακούω φωνές να κραυγάζουν (δικαίως) "Painkiller", θα συμφωνήσω 100%. Μόνο που "Painkiller" όχι μόνο δεν βγαίνουν κάθε μέρα, αλλά ούτε καν κάθε χρόνο, ενώ τις περισσότερες φορές που ένας δίσκος συγκρίνεται με το αριστούργημα των Priest, μάλλον βγαίνει ζημιωμένος.

Από έναν χωρίς υπερβολή «σκασμένο» δίσκο, ξεχωρίζει άνετα σαν καλύτερο κομμάτι το «αντιστασιακό» "Never To Kneel", ενώ αρκετά συμπαθητικά είναι τα πιο ρυθμικά "Liberty Or Death" και "Wraiths On The Wind". Στην πολύ όμορφη μπαλάντα "Children Of The Flames" (πόσων ειδών παιδιά υπάρχουν τέλος πάντων;) το solo του Ross προφανώς (εύκολα ξεχωρίζεις πότε σολάρει ο Ross και πότε ο Marshall) μας συγκινεί πιάνοντας μερικές νότες από εκείνο του "Defender". Από τα υπόλοιπα υπερηχητικά κατά κύριο λόγο κομμάτια τα στοιχεία που μπορεί να κρατήσει κανείς είναι το επιπεδάτο rhythm section και η αρκετή καλή κιθαριστική δουλειά. Όσον αφορά στην απόδοση του Peck, ναι μεν ο Αμερικανός ακούγεται σαν μια πιο αρρενωπή (χωρίς σεξουαλικό υπονοούμενο) έκδοση του Halford, παρασύρεται όμως από τον ρυθμό και τραβάει υπερβολικά τη φωνή του, με αποτέλεσμα στα περισσότερα σημεία να γίνεται κουραστικός.

Μπορεί τελικά οι Death Dealer να μην τα κατάφεραν τόσο καλά στο ντεμπούτο τους, αλλά επειδή διαθέτουν αναμφισβήτητα έμπειρους και εξαιρετικούς παίκτες και έχουν διάθεση απ' ότι φαίνεται να δώσουν πράγματα, μία ενδεχόμενη συνέχεια θα είχε σίγουρα ενδιαφέρον. Από το "War Master" λοιπόν θα κρατήσουμε τις δυστυχώς μετρημένες καλές του στιγμές, ευελπιστώντας ότι η αξιότιμη παρέα του Ross The Boss στο μέλλον θα ρίξει λίγο (έως πολύ) τις ταχύτητες και θα εμπλουτίσει κάπως τον ήχο της. Στο μεταξύ, έχουμε βρει μία ακόμη αρκετά καλή αφορμή για να βάλουμε στο πικάπ ή το CD player το "Painkiller" και να θυμηθούμε πως γίνεται η δουλειά.