Death Angel

The Evil Divide

Nuclear Blast (2016)
Από τον Σπύρο Κούκα, 23/05/2016
Συγκαταλέγεται με άνεση στην αφρόκρεμα των thrash metal δίσκων που θα ακούσουμε φέτος
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Οι Death Angel αποτελούν μια από τις αρκετές, ομολογουμένως, περιπτώσεις συγκροτημάτων που ενώ είχαν όλα τα εχέγγυα για μια τεράστια καριέρα, δεν κατάφεραν να φτάσουν στα επίπεδα επιτυχίας που τους άξιζαν, λόγω ορισμένων ατυχών συγκυριών. Έτσι, ενώ ετοιμάζονταν να γιγαντωθούν έπειτα από εκείνο το υπέρτατο "Act III", με τη συμμετοχή τους στην Clash Of The Titans περιοδεία, αντ' αυτού χαθήκαν απ’ το προσκήνιο για μια δεκαετία, επιστρέφοντας δισκογραφικά μόλις το 2004 με το αρκετά καλό "The Art Of Dying". Πλέον, οι πρωτεργάτες του Bay Area Thrash επιστρέφουν με το όγδοο κατά σειρά άλμπουμ τους, συνεχίζοντας την ανοδική τους μετα - reunion πορεία.

Ο δίσκος δεν απέχει ιδιαίτερα, τόσο ηχητικά όσο και ποιοτικά, από τον προκάτοχό του, "The Dream Calls For Blood". Τι σημαίνει αυτό; Με απλά και ξεκάθαρα λόγια, αγνό, ατόφιο thrash metal για γερούς σβέρκους, δοσμένο όμως με την ωριμότητα και την εμπειρία που σου προσφέρουν τα πάνω από τριάντα χρόνια στη μεταλλική πιάτσα.

Το ατελείωτο mosh pit ξεκινάει από το εναρκτήριο κιόλας "The Moth", και με μοναδική στάση στο πιο mid tempo "Lost", που άνετα θα μπορούσε να είναι μια από τις καλύτερες στιγμές σε κάποιο από τα δύο τελευταία άλμπουμ των Anthrax, συνεχίζει αμείωτο μέχρι και το καταληκτικό "Let The Pieces Fall". Στο ενδιάμεσο, κομμάτια όπως το κολλητικά groovy "It Can’t Be This" ή το "Hatred United, United Hate", που θυμίζει έντονα ύστερους Kreator, σε κάνουν να απορείς πώς μια τόσο προικισμένη συνθετικά μπάντα έχει τόσο δυσανάλογη αναγνώριση. Παρ' όλα αυτά, οι ίδιοι κάθε άλλο παρά μεμψιμοιρούν, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά πως ανήκουν στις αντικειμενικά μεγάλες δυνάμεις του thrash, δίχως να προσπαθούν να δρέψουν απλά τις δάφνες του ένδοξου παρελθόντος τους.

Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε το πόσο συμπαγές είναι το υλικό του δίσκου, με τα τεχνικά θέματα που αναπτύσσονται να συμβάλλουν αντί να αφαιρούν στην προσιτότητα και τα φωνητικά του Mark Osegueda να είναι καλύτερα από ποτέ, έχοντας πλέον την άνεση της ευελιξίας για να υποστηρίξουν τις απαιτητικές συνθέσεις. Έτσι, με σύμμαχο και την παραγωγή, που τους χαρίζει το σύγχρονο ήχο που χρειάζεται για να σταθούν στο απαιτητικό μεταλλικό στερέωμα του σήμερα, επιστρέφουν με μια δουλειά που μπορεί να τοποθετηθεί στο προσωπικό τους top - 4˙ μεγάλη κουβέντα, αν σκεφτεί κανείς πως δεν έχουν ούτε καν μέτρια κυκλοφορία στο ενεργητικό τους.

Σαφέστατα, το "The Evil Divide" αποτελεί μια όαση σε σύγκριση με το μεγαλύτερο μέρος των αμιγώς thrash metal κυκλοφοριών της χρονιάς που διανύουμε, με τις δυναμικές του να έχουν σφυρηλατηθεί σε μεταλλουργεία μιας άλλης εποχής και την ποιότητα του να είναι συντριπτική και αδιαπραγμάτευτη.

 

  • SHARE
  • TWEET