Daughters

Daughters

Hydra Head Records (2010)
Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 23/03/2010
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Οι Daughters το 2003 με το "Canada Songs", δίσκο διάρκειας 11 λεπτών (!), ακούγονταν υπερβολικά ακραίοι. Άγγιζαν τα όρια του grindcore και τα φωνητικά τους ήταν πραγματικά βρόμικα και βάναυσα (με την καλή έννοια). Τότε ακούγονταν σαν  τους The Dillinger Escape Plan και τους The Locust και κράταγαν ψηλά τη σημαία του νευρωτικού mathcore. Το 2006 κυκλοφορήσαν το "Hell Songs", διάρκειας 23 λεπτών,  και τα φωνητικά πήραν μια πιο punk μορφή, με ένα τόνο από Jerry Lee Lewis και μια χροιά από Elvis Presley. Δεν υπερβάλω ούτε προσπαθώ να ιεροσυλήσω, όσοι θυμάστε τα φωνητικά των The Jesus Lizard θα καταλάβετε τι εννοώ. Η φωνή του Alexis Marshall έχει ένα στιλάκι, κάπου στο βάθος, που παραπέμπει στο rock 'n' roll τραγουδιστικό στυλ, άσχετα αν προσπαθεί να το τραβήξει στα άκρα και ουσιαστικά βασανίζει τις φωνητικές του χορδές. Έτσι με τον δεύτερο τους δίσκο το στιλ τους άλλαξε πέραν των φωνητικών και μουσικά – συνθετικά. Όποτε από noisecore εξελίχθηκαν σε κάτι πιο math rock ή απλά noise-rock με παραπομπές σε συγκροτήματα σαν τους The Mars Volta, The Jesus Lizard ,όπως προανέφερα, και τους Sonic Youth. Πάντα με την απόκοσμη και ασύλληπτη πειραματική τους διάθεση που δεν πιάνεται από τόσο συμβατικά συγκρότημα όπως  – φαντάζουν, αλλά δεν είναι - οι παραπάνω απέναντι στις «Κόρες».

Φέτος, λοιπόν με τον ομώνυμο δίσκο τους, διάρκειας 28 λεπτών παρακαλώ, έρχονται να ξεφύγουν εντελώς από τα παραπάνω ή να τα συνδέσουν και να καταλήξουν σε κάτι avant-garde και πιο βαρύ. Πλέον οι συνθέσεις είναι ώριμες, έχουν πιο ομαλή δομή και διαθέτουν ένα πιο σκληρό και metal χαρακτήρα. Τώρα τα κομμάτια ακούγονται πιο ολοκληρωμένα και δεν έχουμε να κάνουμε με «σπασίματα» 40 δευτερόλεπτων. Ανά σημεία φαντάζουν πολύ industrial, κάποιες στιγμές ακούγονται ιδιαίτερα πειραματικά και μερικές φορές πιο βατά από ποτέ. Οι Daughters έχουν ήδη αποδείξει ότι δεν έχουν στεγανά ούτε κάποια συνταγή που ακολουθούν και τώρα πλέον το εναλλακτικό metal που προσφέρουν είναι πιο Faith No More από ποτέ. Τα φωνητικά έχουν ξανά αυτό το rockabilly-κάτι, αλλά μιμούνται σε στιγμές και τις φωνητικές γραμμές του τεράστιου Serj Tankian. Περάσματα από ακραίο hardcore, thrash ακούσματα, ανεξάρτητο ύφος, «υπόγεια» κουλτούρα και ένα χάος που αυτή τη φορά οργανώνεται καλά και παραδίδεται άψογα, με μια λαμπρή παραγωγή που τρέφει οποιονδήποτε είναι έτοιμος να χτυπηθεί. Κάθε κομμάτι αναδεικνύεται σε κάτι μοναδικό που ταυτόχρονα θα το χαρακτήριζα μυστηριώδες και απόκοσμο. Εκπληκτική κυκλοφορία που δεν μπορώ να σταματήσω να την ακούω. Μια μίξη ήχων που δεν γίνεται ποτέ κουραστική όπως οι παλιότερες δουλειές τους και ένα noise rock αριστούργημα, με μια metal αισθητική που δεν μπορώ ακόμα να το πιστέψω πως φτιάχτηκε από αυτή τη μπάντα. Αν οι System Of A Down έπαιζαν ακόμα θα εύχονταν να ακούγονται έτσι.

Αν οι φήμες, ότι αυτή η κυκλοφορία είναι η τελευταία τους και μάλιστα χωρίς καν περιοδεία, ισχύουν, τότε μιλάμε για έναν τέλειο επικήδειο.
  • SHARE
  • TWEET