Damian Wilson & Adam Wakeman

Στεκόμουν στο φουαγιέ έξω από την αίθουσα όπου είχε πριν λίγο ολοκληρωθεί η εμφάνιση των Jazz Sabbath. Ο Adam Wakeman (ή Milton Keynes όπως λεγόταν ήταν η περσόνα που ενσάρκωνε εκείνη τη βραδιά) έβγαζε φωτογραφίες και μίλαγε με κόσμο που έμοιαζε να είναι ενθουσιασμένος, κι ο οποίος έσπευδε να αγοράσει merchandising. Δεν θα κρύψω ότι απολάμβανα την αναγνώριση της οποίας τύγχανε, καθότι τον θεωρώ έναν από τους πιο ταλαντούχους και συνάμα πιο συμπαθείς μουσικούς που έχω γνωρίσει.

Όχι πως με το βιογραφικό που έχει χρειάζεται κάποια δική μου επιβεβαίωση, αλλά εδώ και κάμποσα χρόνια (πιθανότατα από την εποχή του φανταστικού πρώτου άλμπουμ των Headspace, του “I Am Anonymous”, το 2010) σε κάθε ευκαιρία που μου δίνεται προσπαθώ να στρέψω τους προβολείς στα εξαιρετικά μουσικά πεπραγμένα του, τα οποία μοιάζουν να μην λαμβάνουν της προσοχής που αξίζουν.

Ένα από τα εν λόγω πεπραγμένα του αφορά την ακουστική σύμπραξη που έχουν στήσει με τον παιδικό φίλο και παλιό συνεργάτη του, τον Damian Wilson. Ήδη έχουμε αναφερθεί στα "Weir Keeper’s Tale" (2016) και "The Sun Will Dance In Its Twilight Hour" (2018), καθώς και στο "Stripped" που έχουν κυκλοφορήσει παρέα, και τώρα ήρθε η ώρα να ασχοληθούμε με την τρίτη κατά σειρά δουλειά που περιλαμβάνει και παρουσιάζει νέο υλικό των δυο αυτών εξαίρετων μουσικών.

Για όσους δεν γνωρίζουν τον Damian, ίσως πρέπει να ξεκινήσουν από τις εμφανίσεις του στο πλευρό του Arjen Lucassen με τους Ayreon και τους Star One, καθώς και τα άλμπουμ που βρίσκεται πίσω από το μικρόφωνο των Threshsold, όπως φυσικά τις δουλειές των Headspace, παρέα με τον Adam. Για την πολύ πλούσια καριέρα του και το πως έφτασε κοντά στην πόρτα των Iron Maiden κάποτε μπορείτε να ανατρέξετε στην πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη που μας είχε παραχωρήσει πριν μερικά χρόνια. Όσο για τον Adam, το πολύ πλούσιο βιογραφικό του συνοψίζεται στο ότι υπήρξε το 5^ο (έστω κρυφό) μέλος των Black Sabbath από την εποχή του reunion, καθώς και σταθερός συνεργάτης του Ozzy Osbourne για πολλά χρόνια.

Στο "Can We Leave The Light On Longer?", για όσους είναι εξοικειωμένοι με τις προηγούμενες δουλειές τους δεν υπάρχουν ιδιαίτερες εκπλήξεις. Η βάσει είναι σταθερή: Η φωνή και η ακουστική κιθάρα του Damian, παρέα με το πιάνο (και τη φωνή) του Adam. Που και που ο τελευταίος - αν το απαιτεί η ενορχήστρωση - μπορεί να προσθέσει μπάσο, ή κάποια ηλεκτρική κιθάρα, χωρίς όμως να αλλοιώνει τον βασικό πυρήνα γύρω από τον οποίο είναι δομημένα τα απλά αλλά πάντα ουσιώδη τραγούδια που γράφουν. Όταν δε υπάρχει η ανάγκη για κάποια (συνήθως διακριτικά) drums, αυτή καλύπτεται από τον Pete Riley.

Σε αυτή τη νέα δουλειά έχω την αίσθηση πως τα τραγούδια, κυρίως μέσω των καλογραμμένων στίχων, γίνονται λίγο πιο προσωπικά για τους δημιουργούς τους. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι τα δυο τραγούδια στα οποία τραγουδάει ο Adam: στο "The Man From The Island" παρέα με το πιάνο του αποτίνει φόρο τιμής σε έναν πολύ σημαντικό για αυτόν άνθρωπο, ενώ στο "November" με την ακουστική κιθάρα του βουτάει στην μελαγχολία, με βάση μια παλιά φωτογραφία με την κόρη του και τα συναισθήματα που του δημιουργεί το πέρασμα των χρόνων. Ακόμα και τα σπασίματα στη φωνή του δεν χρειάστηκε να «διορθωθούν», καθώς εντείνουν τον βασικό παράγοντα των τραγουδιών του άλμπουμ: τον ανθρώπινο.

Από εκεί και πέρα υπάρχουν πολλές πραγματικά όμορφες συνθέσεις, όπως το πολύ πιασάρικο ομότιτλο τραγούδι ή το τόσο παραδοσιακά βρετανικά μελωδικό κλείσιμο του "Addlestone" των οποίων πολύ γρήγορα σιγοτραγουδάς ή σιγοσφυρίζεις τις μελωδίες. Ταυτόχρονα, χαρακτηριστική χροιά της φωνής του Damian και η ερμηνευτική του δυναμική είναι στα αδιαπραγμάτευτα ατού του και τα αξιοποιεί σε τραγούδια όπως το εναρκτήριο "A I" ταιριάζοντας ιδανικά πάνω από το πιάνο του Adam, ενώ στο "Let’s Talk" γίνεται πιο ευθύς και φορτισμένος, αυτή τη φορά έχοντας ως βάση ένα hammond (και λίγη ηλεκτρική κιθάρα) Στο δε διαφοροποιημένα up-tempo "The Battle Of The Bare Knuckle Fighter" ο Adam αφήνει να παρεισφρήσουν κάποια jazz στοιχεία, με την προσθήκη κάποιων πνευστών, σε μια σύνθεση που συμβάλλει στην ύπαρξη ποικιλίας, στην ροή του άλμπουμ.

Στην πραγματικότητα, το "Can We Leave The Light On Longer?" δεν μας έκανε πιο σοφούς, αλλά και πάλι είναι σημαντικό το ότι επιβεβαιώνει όσα γνωρίζουμε ήδη για το πόσο καλοί μουσικοί είναι ο Damian κι ο Adam και πόσο μεστά το μετουσιώνουν στις συνθέσεις αυτής εδώ της σύμπραξής τους. Και, κυρίως, μας προσφέρουν μερικά ακόμα πολύ-πολύ όμορφα τραγούδια να μας κρατάνε συντροφιά.

Οπότε, μην επαναλαμβάνουμε τα προφανή, αξίζει και με το παραπάνω να τσεκαριστεί (κι) αυτή η δουλειά τους και θα ήταν ευχής έργον αν ερχόντουσαν στα μέρη μας και τους βλέπαμε ζωντανά, σε ένα χώρο γεμάτο, όπως συνέβη με τους Jazz Sabbath. Έστω κι αν δεν έχουν στην μαρκίζα δυο λέξεις που πουλάνε η κάθε μια από μόνη της.