Damian Wilson & Adam Wakeman

Δεν έχω κρύψει ποτέ - κι ούτε σκοπεύω να το κάνω στο μέλλον - την εκτίμηση που τρέφω τόσο για την μουσική ιδιοφυία του υιού του θρυλικού Rick Wakeman, του Adam, όσο και για το ερμηνευτικό ταλέντο του Damian Wilson. Το ευτύχημα είναι πως οι δυο αυτοί τύποι, πέραν από εξαίρετοι μουσικοί, είναι και πολύ καλοί φίλοι, έχοντας συνεργαστεί στην English Rock Ensemble μπάντα του Rick Wakeman και έχοντας ιδρύσει από κοινού τους Headspace, με τους οποίους έχουν κυκλοφορήσει δυο progressive metal διαμάντια.

Πριν περίπου τρία επέκτειναν την συνεργασία τους σε ένα ακουστικό ντουέτο, στο οποίο έγραφαν τραγούδια βασισμένα στο πιάνο του Wakeman και την ακουστική κιθάρα του Wilson. Τόσο κυρίως το "Weir Keeper’s Tale" (2016), όσο και το "The Sun Will Dance In Its Twilight Hour" (2017) είναι απτές αποδείξεις ότι οι δυο αυτοί σπουδαίοι μουσικοί, πέρα από άφθονο ταλέντο, έχουν την ικανότητα να γράφουν πανέμορφα τραγούδια.

Παράλληλα, η αποχώρηση του Wilson από τους Threshold και το γεγονός πως οι Black Sabbath κι ο Ozzy περιοδεύουν όλο και λιγότερο, τους έδωσαν την δυνατότητα να βρουν χρόνο για να πραγματοποιήσουν μια ευρωπαϊκή περιοδεία σε υποστήριξη του ακουστικού αυτού project τους. Θέλοντας να αποτυπώσουν το εξαιρετικό επίπεδο που είχαν αυτές οι εμφανίσεις, μετά το πέρας της μπήκαν στο στούντιο, έχοντας σκοπό να ηχογραφήσουν ένα-δύο τραγούδια που έπαιζαν κατά τη διάρκειά της.

Τελικά, ηχογράφησαν αρκετά περισσότερα και το αποτέλεσμα προέκυψε τόσο όμορφο που εν τέλει κυκλοφορεί ως άλμπουμ, με τον ταιριαστό τίτλο "Stripped", καθότι οι εκδοχές των τραγουδιών που περιλαμβάνονται εδώ είναι ακόμα πιο «απογυμνωμένες» από τις ήδη αρχικές. Παρόλο που σε πρώτη ανάγνωση η κυκλοφορία αυτού του άλμπουμ μοιάζει μάλλον υπερβολική, εν τέλει αποδεικνύεται μια πολύ σωστή κίνηση.

Διότι, είναι εντυπωσιακό το πώς κατάφεραν με one take ηχογραφήσεις να κάνουν τα τραγούδια να ακούγονται ακόμα καλύτερα από τα πρωτότυπα. Ο τρόπος με τον οποίο έχουν αποτυπωθεί οι συνθέσεις είναι τόσο οργανικός που την δυνατότητα να ακούσεις σχεδόν το κάθε χτύπημα στο πιάνο του Wakeman και την φωνή του Wilson τόσο καθαρή, που καταλαβαίνεις πως εκεί κρύβεται η σπουδαιότητά αυτών των μουσικών: όσο πιο εκτεθειμένοι είναι, τόσο καλύτεροι ακούγονται.

Το άλμπουμ ανοίγει και κλείνει με δυο υπέροχες διασκευές. Στο "Life On Mars" ο Wakeman παίζει το πιάνο που είχε γράψει για το πρωτότυπο τραγούδι του David Bowie ο πατέρας του και ο Wilson το ολοκληρώνει με μια εξαιρετική ερμηνεία, αλλά εκεί που σε αφήνει άφωνο είναι στο κλείσιμο με το "Feel Like Going Home" του Charlie Rich, ένα τραγούδι που έχει σημαδέψει με την ερμηνεία του ο μεγάλος Tom Jones και το οποίο ο Wilson τιμά με μια από τις καλύτερες ερμηνείες του.

Ενδιάμεσα, επιλέγουν να αποδώσουν τραγούδια τόσο από τα δυο άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει παρέα, όσο κι από τις προσωπικές τους καριέρες, ενώ παρουσιάζουν και μια διαφοροποιημένη εκδοχή του "Soldier" των Headspace, η οποία είναι και η μοναδική που μου μοιάζει κατώτερη του πρωτότυπου. Από την άλλη, τραγούδια όπως το "Laugh In Time" με τους υπέροχους στίχους του Wilson και το "People Come And Go" είναι απολαυστικά, ενώ στο "Tapestries", που προέρχεται από το ομότιτλο άλμπουμ που είχαν κυκλοφορήσει ο Adam Wakeman με τον Rick Wakeman κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’90, ο Adam σαγηνεύει με το πιάνο του. Την ίδια στιγμή, κάποια προσωπικά τραγούδια του Wilson, όπως το "Written In Anger", το "Disciple" και το "I Won’t Blame Life" εδώ παρουσιάζονται στις καλύτερες εκδοχές τους και συντελούν θετικά στο τελικό άθροισμα.

Συνολικά, το "Stripped" παρόλο που δεν περιλαμβάνει κάποιο πρωτότυπο υλικό, είναι φτιαγμένο και δομημένο με τέτοιο τρόπο που τολμώ να πω ότι αποτελεί την πιο ωραία δουλειά που έχουν κυκλοφορήσει με το ακουστικό τους project οι Damian Wilson και Adam Wakeman, ως τώρα. Με εξαιρετικές εκδοχές πολύ όμορφων τραγουδιών, δεν περιλαμβάνει ούτε μια περιττή στιγμή και συνιστάται ανεπιφύλακτα τόσο σε όσους είναι ήδη οπαδοί των δύο σπουδαίων αυτών τύπων, όσο και σε αυτούς που θα ήθελαν να εισαχθούν στον μουσικό τους κόσμο.