Coheed And Cambria

The Afterman: Descension

Hundred Handed / Everything Evil (2013)
Από τον Γιάννη Κοτζιά, 06/02/2013
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

«...Ίσως πρέπει να περιμένουμε την κυκλοφορία και του "Descension" για να κρίνουμε το συνολικό όραμα πίσω από το "The Afterman", όμως κι ως αυτόφωτο πρώτο μέρος, το "Ascension" είναι από τα άλμπουμ που ακόμα και οι καλές σημερινές μπάντες με δυσκολία προσεγγίζουν...».

Κάπως έτσι έκλεινε το review για το "The Afterman: Ascension" των Coheed And Cambria ο Χρήστος Καραδημήτρης τον περασμένο Οκτώβριο και τέσσερις, μόλις, μήνες μετά ήρθε και ο καιρός και για το δεύτερο μέρος, "The Afterman: Descension". Όπως είχε τονιστεί και στην κριτική του "The Afterman: Ascension", οι αναποδιές που έχει βιώσει αυτή η μπάντα ίσως να είχαν στείλει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας άλλα συγκροτήματα, όμως με μπροστάρη τον Claudio Sanchez το μεγαλεπήβολο concept των "Amory Wars" που τροφοδοτεί τη θεματολογία του κάθε άλμπουμ τους, θα συνεχίσει να υπάρχει. Ένα concept που για να είμαι ειλικρινης ακόμη δεν έχω προσπαθήσει να κατανοήσω στην ολότητά του, όμως αυτό δε θα πρέπει να αποτελεί εμπόδιο στην πόρωση που προσφέρουν όλες οι δουλειές των Coheed And Cambria και φυσικά και το "The Afterman: Descension".

Οι Coheed And Cambria, όπως φάνηκε και στο "Ascension", αφήνουν πίσω τις όποιες progressive ιδέες τους, τα χαρακτηριστικά riff, τις πιο σκληρές επιρροές τους και στρέφονται σε πιο mainstream φόρμες δίνοντας έμφαση σε πιο μελωδικές μουσικές φράσεις. Το θέμα είναι πως το κάνουν με τρόπο που δεν προδίδει αλλά αντιθέτως αναδεικνύει το όραμά τους και συγχρόνως προσθέτει άλλο ένα ξεχωριστό κεφάλαιο στον έτσι κι αλλιώς ποικολόμορφο ήχο τους. Το "Pretelethal" συνεχίζει την παράδοση των συνθέσεων με χαρακτήρα intro σε άλμπουμ των Coheed And Cambria και δίνει την σκυτάλη στο πέμπτο μέρος της πενταλογίας "Key Entity Extraction", ("Sentry The Defiant") και το "Τhe Hard Sell", ίσως τα κομμάτια που θυμίζουν πιο έντονα παλαιότερες στιγμές τους. Ειδικά το "The Hard Sell" έχει τρομερές «γραμμές» στα φωνητικά του Sanchez, που σε κάθε άλμπουμ ωριμάζουν προς το καλύτερο.

Tο "Number City" πιθανότατα είναι και η πιο pop στιγμή της δισκογραφίας τους, με ένα άκρως εθιστικό groove, που αν και διαφέρει από τα υπόλοιπα κομμάτια του "Descension", «δια μαγείας» δένει απολύτως στο σύνολο. Με το "Away We Go" οι Coheed And Cambria αποδεικνύουν για πολλοστή ότι μπορούν να γράψουν κομμάτια έυκολα στο αυτί αλλά και ποιοτικά συγχρόνως, ενώ πριν το φινάλε παραδίδουν άλλο ένα low-tempo «διαμάντι» με το "Dark Side Of Me". Κι όλα αυτά, υπό το πρίσμα μιας εκπληκτικής παραγωγής, «καλοσιδερωμένης» μεν που όμως δεν στερεί αμεσότητα στον ήχο αλλά προσθέτει και κάτι απόκοσμο παράλληλα.

Δεν γνωρίζω ακριβώς τους λόγους που οι Coheed And Cambria επέλεξαν τα "Ascension" και "Descension" να μην τα κυκλοφορήσουν ως διπλό άλμπουμ ή ξεχωριστά την ίδια όμως ημερομηνία, αλλά με σιγουριά μπορώ να πω πως κι οι δύο κυκλοφορίες στέκονται και ξεχωρίζουν άνετα και ως μεμονωμένα άλμπουμ αλλά και αλληλοσυμπληρώντας το ένα το άλλο. Δεν έχει σημασία ποιό από τα δύο μέρη είναι καλύτερο, αλλά κυρίως το ότι έχουμε να κάνουμε με 80 συνολικά λεπτά μοντέρνας rock μουσικής που κανένα άλλο συγκρότημα δεν έχει καταφέρει, όχι να γράψει, αλλά έστω να αντιγράψει και εκεί έγκειται και η μεγαλύτερη μαγκιά των Coheed And Cambria... στη μοναδικότητά τους.

  • SHARE
  • TWEET