Clutch

Πόσο πιο funk, πόσο πιο heavy rock, πόσο πιο bluesy πια;! Μην τρομάζεις και μη σε πιάνει κρύος ιδρώτας: μόλις κατακαθίσει ο κουρνιαχτός θα δεις κι εσύ πως οι προθέσεις των «Εξαδέλφων από τη Δύση» είναι κάτι παραπάνω από καλές, τι κι αν είναι λίγο αλλόκοτοι. Δυο χρόνια δεν είναι και λίγα εξάλλου, από τους τότε «Δρόμους για τη Λήθη», η οποία πανηγυρικά δεν ήρθε ποτέ (ευτυχώς) και το funk-άτο αμερικάνικο heavy rock πήγε δυο βήματα πίσω κι ένα ακόμη πιο εμπρός, ξεπερνώντας το "Robot Hive/ Exodus" και βάζοντας επί καθέδρας μια και καλή τον Neil Fallon και την τετραμελή συμμορία από το Maryland.

«Να φύγετε κύριοι, να πάτε αλλού», μοιάζει να βροντοφωνάζει το άκρως συνωμοτικό εξώφυλλο του ένατου studio άλμπουμ των φοβερών και τρομερών Clutch, την ώρα που το ασιατικό απρόσωπο βλέμμα του δικού τους Mao, άγρυπνο, ωσάν νέος ανατέλλων ήλιος, επιθεωρεί τα της δύσης, με φόντο κάκτους και ανατολίτικους τέμενους, ενώ «above» διαδραματίζονται μυστικές συμφωνίες, πίσω από χρυσές κλειδαρότρυπες. «Και πού να πατήσεις και το 'play'», συμπληρώνω εγώ, για να ολοκληρωθεί η θεωρία συνωμοσίας και να μπουν επιτέλους τα πράγματα στη θέση τους, όπως θα έλεγε και ο dr Rock. Το εναρκτήριο "Motherless Child" ήδη σου έσκασε δυο-τρεις γρήγορες για να αφυπνιστείς και σωστά έπραξε: groove, επιθετικότητα και clutch-ίλα σε απόλυτη αρμονία, κι αν αυτή ήταν η αρχή, δε θα τα πάμε καθόλου, μα καθόλου άσχημα!

Κεραυνός εν αιθρία το αμέσως επόμενο "Struck Down" και το πάλαι ποτέ δίστιχο "...Bang bang bang bang / Vamanos vamanos..." φαντάζει μακρινή ανάμνηση από western-ικό εφιάλτη. Το πάει καλά ο Marylandέζος: ούτε πολύ αργά, ούτε καν γραφικά, ούτε καν τάπα - παν μέτρον... Ο ρυθμός σε επίπεδα 2/3 και το κέφι σε συνεπαίρνει χωρίς καν να το αντιληφθείς. Επειδή είσαι υποψιασμένος όμως και τι να σου πει μια κριτική τεσσάρων παραγράφων από τη ζωή σου, τα ρέστα σου τα δίνεις στον Αβράμη και τα περισσευούμενα στο παγκάρι του τίμιου Φτωχού. Δεν το 'πιασες, ε; "Abraham Lincoln" και "Let A Poor Man Be", man, μεταξύ άλλων - έτσι κι αλλιώς, πόσο να αντέξεις 50000 ασταμάτητα watts; Μην απαντήσεις, η ερώτηση είναι ρητορική.

Το κόλλημα όμως για μένα παραμένει κόλλημα και θα μου επιτρέψεις να καταχραστώ τις τελευταίες γραμμές: τα στρατιωτικά κύμβαλα ορθώς έκρουσαν εν όψει κρεμάλας και κατόπιν δολοφονίας και το πλήθος ορθώς έπτυσε το δειλό κακοποιό: "...The assassin the coward, no grave for you. The assassin the actor, no cross for you". Πόση έμπνευση είχαν πια οι blues-άδες, southern-άδες, heavy rock-άδες φίλοι μας; Οι Clutch για ακόμη μια φορά έκαναν το καθήκον τους και μας προσέφεραν ένα δίσκο χάρμα ώτων, προς βρώσιν και συμμόρφωσιν. Φάτε τον με τις κουτάλες άφοβα και τελειώνοντας φτύστε και το βρωμοriff του "Minotaur" που ξέμεινε στη γωνία του δοντιού σας.