Chuck Ragan

Covering Ground

SideOneDummy (2011)
Από τον Ιάσονα Τσιμπλάκο, 15/09/2011
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Είμαι τόσο κοντά στο να γράψω ακριβώς τα ίδια που έλεγα για τον Frank Turner, που φοβάμαι να ανοίξω το παλαιότερο review, μπας και πράγματι δω ατάκες που είμαι έτοιμος να χρησιμοποιήσω σχεδόν αυτούσιες. Έλα όμως που οι ιστορίες τους είναι σχεδόν ίδιες. Τίμιες.

Ο Chuck Ragan, λοιπόν, άτομο που νομίζεις ότι ξέφυγε από το cast του "300", είναι και γνωστός ως κιθαρίστας και συμπροστάρης των, σχετικά προσφάτως, επανενωμένων Hot Water Music, ιδιαίτερου punk rock σχήματος. Solo, όμως, πιάνει την ακουστική του κιθάρα, τη φυσαρμόνικά του, δυο-τρεις φίλους κι ένα βιολί, και μαζί με το απαράμιλλο γρέντζο της φωνής του αποτελεί, κατά την ταπεινή μου αποψάρα, ίσως τον καλύτερο εκπρόσωπο της μοντέρνας folk σκηνής. Το γνωρίζει και ο ίδιος και, νιώθοντας το βάρος και την ευθύνη της θέσης του, έχει θεμελιώδη ρόλο στην προσπάθεια αναβίωσης της folk σκηνής, κυρίως με την οργάνωση του "Revival Tour", ένα ετήσιο περιοδεύον line-up μουσικών, το οποίο επιμελείται ο ίδιος, με σκοπό την επαναδιάδοση της folk, είδος μουσικής που, ενώ κάποτε απευθυνόταν σε ευρύτατο κοινό, πλέον βρίσκει ανταπόκριση μόνο στους ρομαντικούς. Πέρα από τον ίδιο, θα υπάρχει και το εκάστοτε όνομα «κράχτης», το οποίο θα βοηθάει στο να μαζέψει κόσμο, όπως φέτος είναι δηλαδή και ο καλός του φίλος Brian Fallon, μπροστάρης των Gaslight Anthem.

Στα του δίσκου όμως. Στην ουσία είναι η τρίτη του ολοκληρωμένη solo κυκλοφορία και με μεγάλη άνεση η καλύτερή του, πράγμα δύσκολο να ειπωθεί, μιας και το "Feast Or Famine" του 2007 αποτελεί εξαιρετική δουλειά. To "Covering Ground" ακολουθεί τα ίδια μοτίβα με τις προηγούμενες δουλειές του, με κομμάτια τα οποία πραγματεύονται γενικές δυσκολίες της ζωής, έρωτες, περηφάνιες και τα ρέστα, ενώ γενικά επικρατεί μια κλασική ατμόσφαιρα αμερικανιάς, με την ιδέα του «κάνω ό,τι θέλω, επειδή πιστεύω στον εαυτό μου, δεν ακούω κανέναν», σε βαθμό όμως που δεν ενοχλεί καθόλου, έτσι κι αλλιώς έτσι είναι και έτσι θα 'ναι πάντα αυτό το είδος μουσικής.

Ο δίσκος ανοίγει με το "Nothing Left To Prove" και ο τίτλος από μόνος του επιβεβαιώνει αυτά που έλεγα προηγουμένως - πρόκειται για ένα πανέμορφο κομμάτι. Το διακριτικό hammond που συνοδεύει τα ακόρντα του Ragan προσδίδει μία πιο φινετσάτη θα την πω, ατμόσφαιρα, ενώ τα άτομα της μπάντας του που επιμελούνται τα δεύτερα φωνητικά κάνουν καταπληκτική δουλειά, αλήθεια που ισχύει για όλα τα τραγούδια του "Covering Ground". Τα περισσότερα κομμάτια ακολουθούν ένα πιο upbeat tempo, όπως τα "Nomad By Fate" και "Wish On The Moon", τα οποία κουβαλάνε και ένα ασυνήθιστο groove, σχεδόν χορευτικό, αλλά υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, όπως τα "Seems We're OK" και "Right As Rain", τα οποία μας πουλάνε πολλές δόσεις μιζέριας και πόνου, με τη θλιμμένη φυσαρμόνικα και τα σπαραχτικά φωνητικά του Ragan να μη βοηθάνε καθόλου την κατάσταση.

Δύο είναι τα κομμάτια όμως που ξεχωρίζουν περισσότερο στο σύνολο του δίσκου. Το πρώτο πρόκειται για το "Come Around", τραγούδι το οποίο αναφέρεται στην αδελφική αγάπη, αλλά η μελωδικότητα του είναι αυτό που το κάνει να σου κολλάει με το πρώτο άκουσμα. Το mid-tempo beat του, το οποίο πλαισιώνεται μαεστρικά από ένα κοντραμπάσο και έναν εξαιρετικό διάλογο μεταξύ πρώτων και δεύτερων φωνητικών, κορυφώνεται στο ρεφραίν, όπου από εκεί και έπειτα το βιολί δίνει ρέστα και τελικά έχουμε ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια για φέτος. Έπειτα έχουμε το "Valentine", ένα κομμάτι γραμμένο για κάποια, μοιραία φαντάζομαι, παρουσία, της οποίας ο τρόπος σκέψης, το ήθος, και άλλα τέτοια που κοιτάνε οι μουσάτοι άντρες μουσικοί συγκλόνισαν τον Ragan και της έγραψε τούτο το φανταστικό άσμα. Το τραγούδι κλείνει για άλλη μια φορά με ενα εξαιρετικό φωνητικό πάρε-δώσε με μία άγνωστη δεσποινίδα, της οποίας τη βραχνάδα αγάπησα.

Τέλος, ειδική αναφορά πρέπει να γίνει και στο "Meet Me In The Middle", στο οποίο συμμετέχει και ο προαναφερόμενος και πολυαγαπημένος Brian Fallon των Gaslight Anthem. Όταν είχα ακούσει πως θα υπήρχε κομμάτι με δύο από τις αγαπημένες μου φωνές στο μοντέρνο ήχο, δυστυχώς δεν κράτησα κανένα μικρό καλάθι, και το κομμάτι τελικά δε μπορούσε να ανταπεξέλθει στις προσδοκάρες μου, καθώς ο ρόλος του Fallon στη σύνθεση είναι εξαιρετικά μικρός. Όπως και να 'χει, δεν υπάρχει περίπτωση να μην είναι το highlight του επερχόμενου "Revival Tour".

Συνοψίζοντας, όπως και στην περίπτωση του Frank Turner, η κριτική αυτή σκοπό έχει περισσότερο να σου παρουσιάσει τον ίδιο τον καλλιτέχνη και όχι το δίσκο αυτόν καθ' αυτόν. Δε μπορώ να τονίσω περισσότερο πόσο μεγάλη φυσιογνωμιά και τι καταπληκτικός καλλιτέχνης είναι ο Chuck Ragan, δίνοντας μας για άλλη μια φορά έναν πανέμορφο δίσκο, με τον οποίο αξίζει να ασχοληθούν όλοι, ανεξαρτήτως μουσικού background.
  • SHARE
  • TWEET