In Flames

Siren Charms

Sony (2014)
Από τον Άλκη Κοροβέση, 08/09/2014
Οι In Flames του "Siren Charms" απομακρύνονται και άλλο από τον ήχο που τους καταξίωσε, ρισκάρουν αλλά τουλάχιστον έχουν το ποιοτικό υπόβαθρο να το υποστηρίξουν
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Νέα εποχή στη μετά-Strömblad περίοδο των In Flames η μετακόμιση στην Sony. Οι απαιτήσεις αλλάζουν, η «λίμνη» μεγαλώνει, ο (true) οπαδός περιμένει στη γωνία για την παρασπονδία και φυσικά οι Σειρήνες αποκτούν άλλη χάρη, γίνονται πιο θελκτικές. Άραγε λοιπόν, οι Σουηδοί ενέδωσαν στο κάλεσμά τους ή απλώς ακολούθησαν το καλλιτεχνικό τους ένστικτο;

Στον ενδέκατο δίσκο τους -και τον πρώτο με τον Engelin σαν μόνιμο κιθαρίστα και συνθέτη μαζί με τους Gelotte και Fridén- οι In Flames μας παρουσιάζουν την πιο μελωδική τους πλευρά από το 1990. Αλλά σε αντίθεση με την άνευρη -κατά την ταπεινή μου άποψη- απόπειρα του "Sounds Of A Playground Fading", εδώ το αποτέλεσμα είναι σαφώς ανώτερο. Οι προσωπικά αγαπημένοι Σουηδοί απομακρύνονται ακόμα έναν δίσκο από τις ρίζες τους, το μελωδικό death metal και βολεύονται καλύτερα με το χαρακτηρισμό alternative / modern metal. Και αυτοί και εμείς, για να λέμε την αλήθεια.

Με εξαίρεση τα "Everything's Gone" και "When The World Explodes" που «βαράνε» καμπόσο, όπου και δίνεται η δυνατότητα στον Svensson να ξεπιαστεί εξασκώντας τη δίκαση και το τούπατουπα, τα υπόλοιπα κομμάτια φαίνεται να χτίστηκαν πάνω στις φωνητικές μελωδίες του Fridén. Ο πρώην τζιβάς βρήκε την ευκαιρία να παίξει ελεύθερα μπάλα, περιορίζοντας και άλλο σε σχέση με το παρελθόν τα γκάζια, και χρησιμοποιεί την εκφραστικότητα της καθαρής φωνής του. Με ένα τρόπο που προσωπικά μου αρέσει.

Το πρώτο δείγμα μέσω του "Rusted Nail" λειτούργησε σαν αντιπερισπασμός, μιας και το κομμάτι ανήκει στα απλώς καλά του δίσκου - για τα δεδομένα της μπάντας πάντα, ενώ αδυνατεί να αντικατοπτρίσει την πολυμορφία του. Αντιθέτως, το "Through Oblivion" που ακολούθησε, φανερώνει πιο έκδηλα τι θα συναντήσει κανείς στο "Siren Charms". Καθαρά, μελωδικά φωνητικά, πολλές μελωδικές γραμμές στις κιθάρες, διακριτικά τύμπανα και μπάσο και δυνατά ρεφρέν, που καλώς ή κακώς κολλάει στο πίσω μέρος του μυαλού. Από τον δίσκο ξεχωρίζουν επίσης το -προσωπικά αγαπημένο- "Paralyzed" με τα ηλεκτρονικά του στοιχεία να φέρνει αρκετά στους Passenger (side project των Fridén και Engelin) με τα riff και το solo να παραπέμπουν σε "Reroute To Remain" εποχές. Το "With Eyes Wide Open" ενδείκνυται για sing-along σε live λόγω του δυνατού και πιασάρικου ρεφρέν να κάνει αντίθεση με το γενικά ήρεμο κορμό του κομματιού. Η συμμετοχή της σοπράνο Emilia Feldt στο "When The World Explodes" μαλακώνει ένα κομμάτι που αλλιώς θα ήταν το σκληρότερο του δίσκου, με τον Fridén να αποδεικνύει ότι το 'χει ακόμα. Το "Monsters In The Ballroom" να φαντάζει άραγε τόσο οικείο, λόγω της εναρκτήριας ομοιότητας του με το "Touch Of Red" ή όντως ακούω κάτι βγαλμένο από το -έστω- πρόσφατο παρελθόν της μπάντας; Όποιος και να είναι ο λόγος, είναι ένα ακόμα καλό κομμάτι, που οδηγεί σε ένα από τα καλύτερα του δίσκου, που δεν είναι άλλο από το "Filtered Truth".

Μετά τo μούδιασμα από την φυγή του Strömblad που φανέρωνε για μένα το "Sounds Of A Playground Fading", οι In Flames του "Siren Charms" ναι μεν δεν επιστρέφουν στο παρελθόν, καταφέρνουν ωστόσο να μας δώσουν ένα ώριμο δείγμα της καλλιτεχνικής τους προσωπικότητας, ακολουθώντας μια δύσκολη πορεία που ούτε οι ίδιοι δεν γνωρίζουν πού θα τους βγάλει. Απομακρύνονται και άλλο από τον ήχο που τους καταξίωσε, ρισκάρουν, αλλά τουλάχιστον έχουν το ποιοτικό υπόβαθρο να το υποστηρίξουν. Μπορεί ο δίσκος να μην προσφέρει το υπερχιτάκι όπως μας συνήθιζε η μπάντα σε όλη την καριέρα της, ωστόσο σχεδόν σε όλα τα κομμάτια θα βρεις το πιασάρικο σημείο που θα λειτουργήσει θετικά στον τελικό απολογισμό.
  • SHARE
  • TWEET