Children Of Bodom

Είχα παρατήσει χρόνια να παρακολουθώ τα τεκταινόμενα στο στρατόπεδο των Children Of Bodom γιατί όταν ήθελα πατάτες ο μανάβης ήταν πιο κοντά. Ενδεικτικό επίσης της προκατειλημμένης απάθειάς μου απέναντι στο ένατο μουσικό τους πόνημα είναι ότι συνάδελφος (ονόματα δεν λέμε, υπολείψεις δεν θίγουμε) μου ζήτησε αν θέλω να κάνω κριτική στο Children Of Boredom και μου φάνηκε εντελώς φυσιολογικό το όνομα της μπάντας. Ίσως να με επηρεάζει που τα κορίτσια στο σχολείο μου τους άκουγαν επειδή ο Alexi είναι ωραίο παιδί και να έχω αγιάτρευτα ψυχολογικά τραύματα.

‘Όμως, όσο και να προσπάθησα να το μισήσω, δεν μπόρεσα. Όσο και ψευδοχιπστερόπληκτος ελιτιστής να έχω γίνει γερνώντας, αυτό το μελωδικό death-o-power metal πάντα θα μου κρυφό-αρέσει. Και επειδή έχει ο καιρός γυρίσματα, στο νέο λοιπόν άλμπουμ τους με τον πολύ θυμωμένο τίτλο "I Worship Chaos" ερχόμαστε αντιμέτωποι με ένα καλειδοσκόπιο ιδεών που συνδυάζει μόνο τις καλές στιγμές του συγκροτήματος από την αρχή της καριέρας τους.

Μπόλικο melodic death metal σκανδιναβικής σχολής, με συμφωνικό power που μυρίζει γερμανική μπύρα που άλλες φορές έχει εξάρσεις με blast beats και άλλες φορές (αρκετές) έχει πιο ατμοσφαιρική mid-tempo διάθεση. Ο Alexi βέβαια διατηρεί την τσαντίλα και τα νεύρα του σε όλη την διάρκεια του δίσκου, είτε όταν του ανεβαίνει η πίεση φτύνοντας τους στίχους, είτε όταν βγάζει καπνούς από την ταστιέρα του. Τα πλήκτρα σε μερικά τραγούδια έχουν αναβαθμισμένο ρόλο και σε κάποια σημεία αν κάποιος έβαζε την Tarja στην φωνή, θα ήμουν σίγουρος ότι είναι Nightwish, ενώ σε άλλα σημεία παραπέμπουν ακόμα και Dream Theater πριν γίνουν Keep Up With Kardashians.

Αν και ο δίσκος ηχογραφήθηκε σε μια αποθήκη και όχι σε κάποιο συμβατικό στούντιο, ηχητικά είναι υποδειγματικά heavy και εξωφρενικά γυαλισμένος, σε βαθμό όμως που ίσως λίγο να χάνουν το αίσθημα της φυσικότητας κα του χαρακτήρα. Άμα έπαιρνε το χάπια του ο Alexi και ηρεμούσε και δεν τραγούδαγε για λίγο, δεν θα μπορούσε κάποιος να καταλάβει ότι δεν ακούει π.χ. Dark Tranquillity ή In Flames με ταλέντο. Αλλά και αυτό καλό είναι υποθέτω. Επομένως, όσο και να βράζω στο ζουμί μου, οι Children Of Bodom, χωρίς εκπλήξεις, κυκλοφορούν ένα ποιοτικό και καλοδουλεμένο άλμπουμ, όχι μόνο για τους die-hard, αλλά και για τους ξινισμένους παλιούς και νέους φίλους τους.

Επίσης μην ξεχάσω να σας πω ότι στην deluxe έκδοση του δίσκου με στάνταρ τα ηλεκτρικά παράθυρα, θα βρείτε και τρεις διασκευές που δεν έχουν κανέναν απολύτως λόγο ύπαρξης. Πρώτα το "Mistress Of Taboo" των Plasmatics, επομένως who cares, μετά μια τυπική άνευ ουσίας επανεκτέλεση του "Black Winter Day" των Amorphis, και το "Danger Zone" του ζαν πρεμιέ Kenny Loggings, που είναι το έπος της τυρίλας και κιτσαρίας, που τόσο πολύ όμως αγαπώ γιατί "Top Gun" και γιατί Tom Cruise.