Chase Long Beach

Κοφτοί ρυθμοί και καταιγισμός άρσεων με τα bpm σε αρκετές περιπτώσεις να μην πέφτουν κάτω από τα 150 - 160. Μην προσπαθήσετε να το χορέψετε μόνοι στο σπίτι! Ένας άψογος συνδυασμός στοιχείων της ska και του punk, ποιοτικός μεν, αλλά με εμπορική νοοτροπία δε. Οι Chase Long Beach δεν θα μπορούσαν να είναι από κάπου αλλού, πέρα από την Καλιφόρνια. Ο  ρυθμός τους θα κάνει τα γόνατά σας να τρέχουν σε ορθή γωνία. Όταν κουραστείτε απλά βάλτε να ακούσετε το "The Beginning" ή το "Diamond Bullet in the Head" που πασάρει μερικές αργές πλην όμως βαριές σφήνες, ενώ θα έχετε την ευκαιρία να ακούσετε την τρομπέτα του Kevin Gunther, μέλους των Catch 22. Το "The End" είναι ένα από τα αρκετά καλά κομμάτια ειδικά από το σημείο και μετά που γίνεται ακουστικό και παρεΐστικο. Έτσι φαντάζομαι θα είναι μάλλον η μουσική που βγαίνει από άτομα που αγναντεύουν τον Ειρηνικό Ωκεανό. Καθόλου τυχαίο ούτως η άλλως, αφού οι ίδιοι δανείστηκαν το όνομά τους από την Long Beach, μια από τις πιο γνωστές παραλίες της Καλιφόρνια.

Αν και στη πρώτη τους δισκογραφική δουλειά που είχε κυκλοφορήσει με τον τίτλο "LeBeC", την παραγωγή την είχε αναλάβει ο Aaron Barrett, των Reel Big Fish, σε αυτό το δίσκο που έχει το τίτλο "Gravity Is What You Make It" την παραγωγή αναλαμβάνουν οι ίδιοι οι Chase Long Beach, με την βοήθεια του Andrew Berlin. Ο Aaron Barrett περιορίζει την συνεργασία του στα κιθαριστικά μέρη του "Useless". Ένας δίσκος που νικάει σε αρκετά σημεία τον ακροατή, αφού αν και ο ήχος δεν είναι κάποια καινούργια ανακάλυψη, είναι καλά δουλεμένος και άγριος όσο πρέπει. Οι skaters μάλλον θα το ευχαριστηθούν καλύτερα από όλους τους άλλους. Γι' αυτό βάλτε τα ακουστικά σας και ρολλάρετε σε κάθε στενάκι. Η φωνή της Karen Roberts κολλάει άψογα με το συγκεκριμένο στυλ, ενώ τα υπόλοιπα όργανα έχουν όλα την τιμητική τους αφού σε κάθε κομμάτι επιλέγονται και διαφορετικοί πρωταγωνιστές που κάνουν την διαφορά, χρωματίζοντας την μουσική τους με ποικίλα ηχοχρώματα.

Ο δίσκος, πέρα από ένα καλογραμμένο ska - punk, έχει δώσει αρκετή βάση στην παραγωγή η οποία είναι και πεντακάθαρη, αλλά και στην ενορχήστρωση. Σε πολλά σημεία του δίσκου, τα σόλο θα σας πάρουν το μυαλό που χωρίς να πλατειάζουν περνούν το μήνυμα τους. Από την άλλη η τρομπέτα του Tristan Dolce και το τρομπόνι του Andrew Pedersen, όχι μόνο ξέρουν πότε θα πάρουν θέση πίσω από τα μικρόφωνα αλλά και πως θα δώσουν μια καλή φρασεολογία, που πότε είναι legato και πότε staccato. Συχνές είναι επίσης σε πολλά κομμάτια οι εναλλαγές ρυθμών από γρήγορο σε αργό και το αντίστροφο, όπως πχ. το "That's Νo Moon It's a Space Station". Και πριν κλείσω το κείμενο θα ήθελα να ξεχωρίσω άλλο ένα κομμάτι από την εντεκάδα. Το "Joe Vs Cricket", που στηρίζεται πολύ στην μελωδία των χάλκινων με την κιθάρα να κρατάει βαριές αρμονίες, χωρίς να το υπερφορτώνει.