Castle

Είναι κάποιες μπάντες που μοιάζουν λες και ξεπήδησαν από κάποια άλλη, προγενέστερη εποχή του μεταλλικού χωροχρόνου, όντας τόσο μοναδικά παράταιρες με τις υπόλοιπες σύγχρονες τους. Σίγουρα, αυτό το χαρακτηριστικό αποτελεί δίκοπο μαχαίρι, μιας και είναι λεπτή η γραμμή που διακρίνει το ξεχωριστό από το αναχρονιστικό, με πολλούς μουσικούς να πέφτουν στην παγίδα να προσπαθούν να ακουστούν όπως τα είδωλα τους, καταλήγοντας σε άβολες αντιγραφές των πρωτοτύπων. Ευτυχώς, τόσο για τους ίδιους, όσο και για εμάς, οι Αμερικάνοι Castle έχουν καταφέρει, από τον πρώτο τους δίσκο κιόλας, το φανταστικό "In Witch Order" του 2011, να συμπεριλαμβάνονται στις μπάντες εκείνες, όπου συνεχίζουν επάξια την κληρονομιά των ηρώων τους, προσφέροντας δουλειές με προσωπικότητα, σεβόμενοι τόσο τον ακροατή αλλά, κυρίως, τον ίδιο τους τον εαυτό.

Έτσι, με τρία άλμπουμ να έχουν προηγηθεί, τα οποία έβαλαν το δικό τους λιθαράκι στο οικοδόμημα του κλασσικού heavy metal, φτάνουμε αισίως στην τέταρτη τους κυκλοφορία, υπό τον τίτλο "Welcome To The Graveyard", που τους εμφανίζει να προσπαθούν να αλλάξουν ελαφρώς την έως τώρα ηχητική τους πορεία. Αυτό δεν σημαίνει, βέβαια, πως υπάρχουν τεράστιες μεταβολές στον ήχο τους, μα, από όποια οπτική γωνία κι αν το δει κανείς, από το διαφοροποιημένο λογότυπο, μέχρι τις πιο απλές, σε σχέση με τους προηγούμενους δίσκους, συνθετικές δομές, που πλέον φλερτάρουν περισσότερο με την εποποιία των '70s, ένας άνεμος αλλαγής διαπνέει συνολικά το άλμπουμ.

Προσωπικά, αυτή η προσπάθεια για πιο στοχευμένες, εστιασμένες συνθέσεις, μοιάζει καθ’ όλα ευπρόσδεκτη, δείχνοντας μια μπάντα που δεν επαναπαύεται στα κεκτημένα, μα προσπαθεί να διευρύνει τους συνθετικούς της ορίζοντες, συγχρόνως με το κοινό στο οποίο απευθύνεται, δίχως να προβαίνει σε επιτηδευμένες κινήσεις, που μόνο στόχο έχουν τον εντυπωσιασμό και την εμπορικότητα. Άλλωστε, όλα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της μπάντας εμφανίζονται αναλλοίωτα, με τις ηγεμονικές κιθάρες του Mat Davis να μοιράζονται τον πρωταγωνιστικό ρόλο με τα στοιχειωμένα, καθηλωτικά φωνητικά της Elizabeth Blackwell, προσφέροντας σε κάθε μια, από τις συνολικά οκτώ συνθέσεις του δίσκου, τμηματικές κορυφώσεις στο, έτσι κι αλλιώς, σπουδαίο σύνολο.

Καλύτερο παράδειγμα επ’ αυτού αποτελεί το πρώτο single, "Hammer And The Cross", ένα κομμάτι ξεκάθαρων doom δομών, κατά τις διδαχές των Black Sabbath, όπου το μοχθηρό εναρκτήριο riff αποτελεί τον προπομπό μιας αργόσυρτης, επικής σύνθεσης, που εντείνεται με τα έρποντα, διαταραγμένα φωνητικά της Blackwell. Παρ’ όλα αυτά, εκεί που πραγματικά λάμπει ο δίσκος είναι στις επικολυρικές του στιγμές, όπου ο συνδυασμός του πρωτόλειου doom ήχου, με την ορμητικότητα του NWOBHM, προσφέρει κομμάτια-ύμνους, όπως το "Veil Of Death" και, κυρίως, το "Down In The Cauldron Bog", με την αύρα της Dio περιόδου των Black Sabbath να είναι εντονότερη όσο ποτέ άλλοτε.

Δεν ξέρω αν το "Welcome To The Graveyard" είναι το καλύτερο άλμπουμ των Castle και, για να είμαι ειλικρινής, δεν με ενδιαφέρει κιόλας. Όμως, μετά βεβαιότητας, μπορώ να πω πως λίγοι παίζουν όπως ετούτοι εδώ οι ξεροκέφαλοι Αμερικάνοι, στις μέρες μας. Με τον χρόνο κολλημένο στο 1982, η νέα τους δουλειά μοιάζει προορισμένη να αποτελέσει, στο παρόν, σημείο αναφοράς για το πώς πρέπει να παίζεται το κλασσικό, από κάθε άποψη, heavy metal.