Χαμένος ανάμεσα σε όρια και συναρτήσεις αναζητά το σταθερό του σημείο στη μουσική που ακούει. Θαυμαστής μοναχά της μελωδίας, αδιαφορεί μεν για το είδος του πλαισίου που την παρέχει, όχι όμως και για...
The Barbarians Of California
And Now I'm Just Gnashing My Teeth
Hardcore με nu metal, groove και thrash punk, όλα τυλιγμένα σε πορτοκαλί ζουρλομανδύα
The Barbarians Of California, το project του Aaron Bruno από τους Awolnation (ναι αυτούς που λένε το "Sail") που έφτιαξε για να παίξει πολύ, πολύ διαφορετική μουσική απ’ ότι φαντάζεσαι. Σου τράβηξα την προσοχή ή όχι ακόμα; Όχι; Αν προσθέσω τη συμμετοχή του Tim Mcllarth (Rise Against) και του Eric Stenman; Ακόμα; Ωραία βάζω και Ric Rodney (Strife) και Irons (κλέβω τώρα γιατί είναι ο γιος του πρώην ντράμερ των Red Hot Chili Peppers και Pearl Jam, όχι ο ίδιος). Ε αυτά είχα να ποντάρω δεν έχω άλλα πιο δυνατά ονόματα να πετάξω στο τραπέζι.
Το "And Now I‘m Just Gnashing My Teeth" είναι ο πρώτος δίσκος που βγάζουν, βασικά δε γνωρίζω αν θα υπάρξει και δεύτερος ή αν είναι μια κι έξω αλλά λέμε τώρα. Το πρώτο λοξό βλέμμα πέφτει στο εξώφυλλο, τέσσερα χρώματα σε γεωμετρικά σχήματα με Simpsons επιρροές. Μου θύμισε τη δουλειά της Chloe Watts αλλά σαν να έφτιαχνε εξώφυλλο για δίσκο των Melvins, να σου πω αυτό το τελευταίο όνομα κράτα το και γι’ αργότερα, θα χρειαστεί. Α τώρα σου την τράβηξα την προσοχή ε; Μάλιστα, συνεχίζω τότε το αράδιασμα ονομάτων που μπορεί να σε ενδιαφέρουν. Ο δίσκος ακούγεται σαν hardcore project του Patton με System Of A Down, Slayer, Cavalera αλλά και sludge/doom στοιχεία - οι Melvins που λέγαμε - όλα με μπόλικη δόση από παλαβομάρα μέχρι και χαβαλέ.
Ξεχωρίζουν αρκετά κομμάτια ενώ υπολείπονται πολύ λίγα, που κι αυτά δηλαδή δεν είναι κακά, απλά ίσως λίγο κουραστικά. Από τα δύο πρώτα έχεις αρχίσει ήδη να αντιλαμβάνεσαι ότι δεν είναι καθόλου το άκουσμα που περίμενες κι ότι αυτοί κάτι παίρνουν όταν γράφουν μουσική, ή απλά Mike Patton. Αν θες να σου πω ποια ξεχώρισα εγώ σημείωσε τα "The Walrus", "Bazooka", "Three Letters" (αυτό ειδικά μου άρεσε πάρα πολύ) και "Mr Microphone". Όμως εδώ που τα λέμε τριάντα λεπτά δίσκος είναι, ε βάλτο όλο να παίξει.
Δυστυχώς δεν έχω καταλάβει καλά τους στίχους αλλά πιστεύω ότι είναι ή καλοί ή κουλοί, ή και τα δύο γιατί το όλο κλίμα τους σηκώνει. Από τα λίγα που πιάνω έχω την εντύπωση ότι βασικά σατιρίζουν το δυτικό μικροαστικό lifestyle, είναι ή αυτό ή μιλάνε για κάτι εντελώς άλλο, σίγουρα όμως είναι ένα από τα δύο, ναι απόλυτα σίγουρα, μάλλον.
Αν δε ψήθηκες καθόλου να το βάλεις να παίξει οκ, αλλά ρε παιδί μου σοβαρά τώρα, σχεδόν, σου έχω πει τόσες σαχλαμάρες στη σειρά, που βγάζουν δε βγάζουν νόημα, και δεν έχεις καμία περιέργεια ν’ ακούσεις τι τις προκάλεσε; Από την άλλη μια χαρά κι έτσι, όλα καλά, περίπου, ή καθόλου. Βασικά Mike Patton.