Castle, The Curf, Dull @ Death Disco, 09/10/16

Για όσο έπαιξαν, επιβεβαίωσαν τις φήμες που συνοδεύουν τις ζωντανές τους εμφανίσεις

Από τον Σπύρο Κούκα, 11/10/2016 @ 12:27

Η υπερπροσφορά συναυλιών της περασμένης Κυριακής, μας έθεσε το δίλλημα επιλογής ανάμεσα στους αγαπημένους του ελληνικού κοινού Moonspell και της ανερχόμενης underground heavy metal δύναμης των Castle. Για τον γράφοντα, ωστόσο, εξαρχής δεν υπήρχε διχογνωμία, καθώς ο πρόσφατος δίσκος των Αμερικάνων, στα πλαίσια προώθησης του οποίου ήρθαν και στα μέρη μας, αποτελεί ένα από τα αγαπημένα του ακούσματα για το φετινό έτος, συνεπώς η ζωντανή παρουσίαση του υλικού του, μαζί με παλιότερα αγαπημένα κομμάτια τους, δεν γινόταν να περάσει ανεκμετάλλευτη.

Έτσι, ο φιλόξενος χώρος του Death Disco έμοιαζε ιδανικός προορισμός, με το χαλαρό και οικείο κλίμα του να διατηρείται καθόλη τη διάρκεια της συναυλιακής βραδιάς, από τις δύο πρώτες, εγχώριες μπάντες που άνοιξαν την αυλαία, μέχρι και τις τελευταίες νότες του set των headliners.

Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα απ’ την αρχή. Ένα τέταρτο μετά τις εννιά, ανέβηκαν στη σκηνή του μαγαζιού οι νεοσύστατοι Dull, με την προσέλευση του κοινού ακόμη να κυμαίνεται σε αραιά επίπεδα. Το διαστροφικό τους sludge metal παρουσιάστηκε καλοπαιγμένο, με τον frontman τους, Smirnoff, να κλέβει τις εντυπώσεις με την ιδιαίτερη παρουσία του.

Dull

Στα περίπου είκοσι λεπτά της εμφάνισης τους, έδειξαν πως έχουν μέλλον στον χώρο που θέλουν να κινηθούν, αν και χρειάζονται ακόμη λίγη δουλειά στο να δέσουν καλύτερα ως σύνολο. Μοναδική μου ένσταση, ο κάπως παράταιρος ήχος τους σε σχέση με εκείνον του πρώτου ονόματος, γεγονός αμελητέο, μιας και η ποικιλία και η πολυμορφία έκφρασης στη μουσική είναι πάντοτε ευπρόσδεκτες.

Επόμενοι στη σειρά εμφάνισης ήταν οι Αθηναίοι heavy rockers The Curf. Για 45 λεπτά μας παρουσίασαν την οπτική τους πάνω στο doom/stoner, έχοντας καλό ήχο και περισσότερο κόσμο να τους παρακολουθεί.

The Curf

Το έμπειρο power trio έμοιαζε αρκετά δεμένο και για τα δεδομένα της βραδιάς, αποτέλεσαν ένα ικανοποιητικότατο support σχήμα, κερδίζοντας τα χειροκροτήματα των παρευρισκόμενων. 
Σίγουρα, το γεγονός πως παρουσιάστηκαν άνετοι και χαλαροί, λες και βρίσκονται σε κάποιο προβάδικο, μονάχα θετικά λειτούργησε, ζεσταίνοντας μας όσο έπρεπε για τη συνέχεια της συναυλιακής βραδιάς.

Η ώρα, όμως, είχε φτάσει για να απολαύσουμε την πρώτη εμφάνιση των Castle στη χώρα μας. Με την είσοδο τους να συμβαίνει με το "Temple Of The Lost", από το φανταστικό "Under Siege" άλμπουμ τους, οι Αμερικάνοι doom/heavy metallers, με μπροστάρηδες το δίδυμο των Mat Davis και Liz Blackwell, μας σφυροκόπησαν για την επόμενη μία περίπου ώρα, με τους πυρακτωμένους τους ήχους.

Castle

Η χημεία μεταξύ των δύο τους επάνω στη σκηνή ήταν αδιαμφισβήτητη, το πάθος ξεχείλιζε και το γεγονός πως τα κομμάτια που παρουσιάστηκαν από τα τέσσερα άλμπουμ τους, αποδόθηκαν σαφώς πιο γρήγορα και ωμά από τις στουντιακές εκδοχές τους, δεν μας χάλασε διόλου.

Με την ψιλόλιγνη φιγούρα της Blackwell, σε συνδυασμό με τα λυσσαλέα αλυχτίσματα της, να στοιχειώνουν τον χώρο και τον Mat Davis να παραλλάσει κατά βούληση τις κιθάρες των κομματιών, προς τέρψη όλων όσων αρεσκόμαστε στις διαφοροποιημένες ζωντανές εκδοχές, η σκηνή του Death Disco τους άνηκε δικαιωματικά, δίχως να μπορούν να υπάρξουν ενστάσεις για την απόδοση τους.

Castle

Το βάρος του set τους αναπόφευκτα έπεσε στο πρόσφατο "Welcome To The Graveyard", απ’ όπου και παρουσιάστηκαν πέντε κομμάτια, εκ των οποίων το "Veil Of Death" αποτέλεσε ευχάριστη έκπληξη, μιας και παίζεται αρκετά πιο αραιά σε αυτήν τους την περιοδεία, σε σχέση με τα υπόλοιπα.

Από 'κει και πέρα, τα υπέροχα "A Killing Pace" και "Blacklands" παρουσιάστηκαν πλάι-πλάι, εντείνοντας τις αντιδράσεις μας, το "Storm Below The Mountain", όπως απαιτήθηκε από το κοινό, έτσι και παίχτηκε την ίδια στιγμή, ενώ το "Total Betrayal" έκλεισε ιδανικά την εμφάνισή τους, αφήνοντας μας ωστόσο με το παράπονο, σχετικά με το αρκετά σύντομο της διάρκειας της.

Castle

Κάπου εδώ θα ήθελα να σχολιάσω δύο-τρία πράγματα σχετικά με εκείνη τη νύχτα, τα οποία, όσο ασήμαντα μπορεί να μοιάζουν εκ πρώτης όψεως, τελικά μένουν και διαμορφώνουν τη συνολική εικόνα. Καταρχάς, η προσέλευση του κοινού κυμάνθηκε σε απογοητευτικά επίπεδα, με το μαγαζί να γεμίζει περίπου κατά το ήμισυ. Σαφώς, η παρουσία και εμφάνιση των Πορτογάλων gothic metallers, όπως αναφέρθηκε νωρίτερα, ήταν ένας ανασταλτικός παράγοντας για να προτιμήσει κανείς την underground αντιπρόταση των Castle, αλλά, όσο να 'ναι, η αξία της μπάντας δεν δικαιολογεί έναν μονάχα διψήφιο αριθμό ακροατών.

Σίγουρα, μπορεί να μιλήσει κανείς για τη μικρή διάρκεια του σετ των Αμερικάνων headliners, κι εν μέρει θα έχει δίκιο, αλλά πιθανότατα τα πράγματα να εξελίσσονταν διαφορετικά αν και η ανταπόκριση του μεταλλικού κοινού εμφάνιζε καλύτερα αντανακλαστικά στην υποστήριξη των ανερχόμενων μπαντών. Άλλωστε, το εισιτήριο κυμαίνονταν σε αρκετά προσιτές τιμές, για να υπάρχει η δικαιολογία περί προσφοράς και ζήτησης, τόσο για τα δεδομένα της εποχής όσο και γενικότερα.

Τέλος, εξαιρετική εντύπωση μου έκανε η απόλυτα προσιτή και φιλική στάση των Castle προς το κοινό τους, μακριά από ανούσια - και καλά - rock star-ιλίκια. Παρουσιάζοντας μια εντελώς διαφορετική εικόνα από εκείνη που έχουν πάνω στο σανίδι, αποδέχτηκαν με χαρά κάθε πρόταση για φωτογράφηση μαζί με τους οπαδούς, αλλά και συζητήσεις σχετικά με την πορεία της μπάντας.

Συνολικά, λοιπόν, όσοι βρεθήκαμε εκείνη τη νύχτα στο γνωστό club της πρωτεύουσας, απολαύσαμε μια σπουδαία εμφάνιση, από μια μπάντα που αξίζει να ακουστεί περισσότερο. Ίσως, την επόμενη φορά που θα μας επισκεφτούν, οι συνθήκες να είναι καλύτερες, για όλους μας. Ακόμη κι έτσι, όμως, η κυριακάτικη βραδιά στο Death Disco, μας χάρισε ένα δίωρο καλής μουσικής, σε ιδανικές συνθήκες θέασης.

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής

SETLIST

Temple Of The Lost
Corpse Candles
Down In The Cauldron Bog
Black Widow
Hammer And The Cross
Flash Of The Pentagram
A Killing Pace
Blacklands
Dying Breed
Evil Ways
Storm Below The Mountain
Veil Of Death
Total Betrayal
  • SHARE
  • TWEET