Monika: «Το χάσμα μεταξύ Ντέμη Ρούσσου και Planet το έφτιαξε και η Ελλάδα»

Κατά τη διαβολική χρονική σύμπτωση όπου η Monika ηχογραφούσε τα επερχόμενά άλμπουμ της στο Άστρος, ενώ, εγώ βρισκόμουν στο συννεφιασμένο και κοντινό του Ναύπλιο λόγω εξεταστικής, καταφέραμε να συγκλίνουμε τα προγράμματά μας προς μία συνάντηση εφ' όλης της ύλης.

Γιατί δύο άλμπουμ ταυτόχρονα, γιατί το ένα εκ των δύο στα ελληνικά και γιατί στο Άστρος;

Γενικώς οτιδήποτε δημιουργικό κι αν κάνω δεν ακολουθεί κάποιο συγκεκριμένο πλάνο. Τα τελευταία δύο χρόνια, όμως, που ταξίδευα πολύ στο εξωτερικό, τύχαινε να ακούω πολύ τα demo που συνέλεγα από δεκαοκτώ χρονών, τότε που άρχισα να γράφω μουσική πιο έντονα και λίγο πιο συχνά. Αυθόρμητα, μου είχαν βγει και κάποια λιγοστά, δύο-τρία, ελληνικά κομμάτια, όπου από τότε, κάθε χρόνο...

Άρχισες να τα μαζεύεις.

Ακριβώς. Είχα πει στον εαυτό μου ότι όταν είναι να κυκλοφορήσω ελληνικό άλμπουμ, θα έχω μαζέψει είκοσι τραγούδια απ' τα οποία θα κυκλοφορήσω τα δέκα. Η στιγμή αυτή, ήρθε φέτος τον χειμώνα, όπου μάζεψα είκοσι τραγούδια για τα οποία ήμουν πολύ περήφανη και τ' άκουγα και περνούσα καλά μαζί τους. Οπότε σκέφτηκα είναι μία ιδανική στιγμή, απ' την άποψη του ότι όταν έχεις πολύ υλικό μέσα σου πρέπει να το βγάλεις και να το διοχετεύσεις, προκειμένου να προχωρήσεις και να πας στον επόμενο κύκλο. Έπειτα το συζήτησα και με τους συνεργάτες μου, οι οποίοι με ακολούθησαν λέγοντας «Να το κάνουμε εφόσον εσύ το θέλεις».

Τώρα γιατί στο Άστρος... Για να φτιάξεις έναν δίσκο υπάρχουν χιλιάδες τρόποι και μπορείς να τον φτιάξεις οπουδήποτε. Για πρακτικούς λόγους αρχικά και εφόσον έχω ένα σπίτι εκεί με πολύ χώρο, όπου ήξερα ότι θα είναι πολύ πιο οικονομικά για μένα.

Και οικεία.

Σαφώς. Στη συνέχεια, μετά το "Secret In The Dark" και επειδή πέρασα τόσο ωραία στις ηχογραφήσεις του, πραγματικά δεν θα μπορούσα να πάω πίσω στην πειθαρχημένη ζωή ενός στούντιο, στην οποία θα ξυπνάς το πρωί για να πάρεις το αυτοκίνητο, για να πας σ' έναν κλειστό χώρο, να τεστάρεις μικρόφωνα και να πεις «τώρα ηχογραφώ». Με αγχώνει μόνο και μόνο που το σκέφτομαι δηλαδή.

Το καταλαβαίνω. Να ξυπνάς με την ησυχία σου και με τα σωστά κίνητρα να φτιάξεις αυτό το κάτι όσο πιο κοντά σ' εκείνο που έχεις φανταστεί.

Ναι, δεν έχουμε όρεξη; Θέλουμε να έρθουμε στο Ναύπλιο για έναν καφέ; Να κάνουμε μια βουτιά; Δεν μπορώ να με κυνηγάει ο χρόνος ή το όποιο budget. Πρέπει να 'μαι κάπου που να περνάω καλά και να φτιάξω και έναν ωραίο δίσκο. Τέλος, επέλεξα να τα κάνω όλα αυτά με τον συνεργάτη μου, JB, με τον οποίον και περιοδεύω τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, όπου αυτός ο τύπος επιλέγει τις πιο περίεργες μουσικές να ακούσουμε μέσα στο βαν. Βάζει, για να καταλάβεις, κάτι πολύ παλιά ελληνικά τραγούδια ή κάποια απ' τη Συρία, απ' την Τουρκία, Ινδία, δεν έχει σημασία είναι fan της world music και χάρη σ' αυτό του έστειλα τα demo μου και τον ρώτησα αν θα ήθελε να γίνει παραγωγός σε κάτι τέτοιο μαζί μου. Απάντησε «Εννοείται, με χίλια» και ξεκίνησε μια πλάκα στην οποία, ναι μεν, κάνω ελληνικό δίσκο, αλλά στην ουσία τα ακούσματα που περιφέρονται γύρω του είναι ξενικά. Σήμερα, ας πούμε, ηχογραφήσαμε με μπουζούκι και μαντολίνο, αλλά όλο το υπόλοιπο έχει κάτι πολύ παγκόσμιο.

Εκφράζεσαι περισσότερο στην μητρική σου γλώσσα; Είναι δυσκολότερο να ταιριάξεις τον ελληνικό στίχο σε είδος διαφορετικό του έντεχνου με το οποίο τον έχουμε ταυτίσει;

Ο ελληνικός στίχος είναι πολύ πιο δύσκολος διότι είναι η γλώσσα μας, η καθημερινότητά μας. Επίσης, για να γίνεις λίγο πρωτότυπος και λίγο πιο ποιητικός στην ελληνική γλώσσα, ε, πρέπει να είσαι και λίγο μάγκας, δεν είναι για τον οποιονδήποτε.

Εξ ου και η world music.

Αυτό. Κι εγώ μπορώ να γράψω πολλά τραγούδια έτσι, αλλά σημασία έχει «το κάτι». Δηλαδή ο Γκάτσος όταν έγραφε ποίηση, δεν είναι τυχαίο ότι έπεφτε μετά η μελωδία από πάνω. Τώρα, βέβαια, ντροπή μου που το λέω γιατί είναι σαν να χρησιμοποιούσα την αγγλική γλώσσα για να ξεφύγω απ' τα ελληνικά, αλλά δεν είναι έτσι. Απλά, η αγγλική είναι φτιαγμένη για να είναι απλή και άμεση. Όταν, λοιπόν, ακούς πολύ ξένη μουσική από μικρός, σου βγαίνει κάπως πιο αυθόρμητα και ελεύθερα ο αγγλικός στίχος.

Υπάρχει ένας υπόγειος διαχωρισμός βασικά. Έχουμε συνδυάσει τόσο πολύ τα ελληνικά με το λαϊκό/ρεμπέτικο, με αποτέλεσμα όταν μία εγχώρια μπάντα κινείται σε οποιοδήποτε είδος της rock, να μας φαίνεται κάπως ευνόητο ότι θα έχει και αγγλικό στίχο.

Βέβαια, απ' την άλλη, θεωρώ ότι η μουσική μου, ειδικά στον πρώτο δίσκο, κουβαλάει πολύ περισσότερη «ελληνικότητα» απ' ό,τι μουσικές άλλων καλλιτεχνών, οι οποίες μπορεί να έχουν ελληνικό στίχο αλλά έχουν κι ένα παράταιρο beat από πίσω. Το "Bloody Sth" για παράδειγμα, στην ουσία είναι ένα χασάπικο, ένα ρεμπέτικο που απλά έχει αγγλική γλώσσα. Το "Yes, I Do" έχει μπουζούκι και ενώ στα αυτιά κάποιου μπορεί να φαίνεται ελληνικό κομμάτι, εν τέλει, η γλώσσα δεν έγκειται μόνο στους στίχους, μόνο στη μελωδία ή στα όργανα που χρησιμοποιούνται. Είναι κάτι γενικότερο.

Πάντως, είναι πολύ δύσκολο να γράφει κάποιος στα ελληνικά, αν δεν είναι ποιητής, γι' αυτό και στον δίσκο, τώρα, έχω δανειστεί στίχους από φίλους μου και ανθρώπους που θαυμάζω. Όταν όμως, έχω την έμπνευση να μπορέσω να εκφράσω τις σκέψεις μου στη μητρική μου, είναι κάτι που βγαίνει πηγαία και με κάνει να νιώθω περηφάνια.

Θεωρώ πολύ σημαντική υπόθεση ο καλλιτέχνης να τολμάει να διαφοροποιηθεί σε τεχνικές και είδη, τη στιγμή που πολλοί θεωρούν ότι «βρήκαμε τον ήχο μας» και αφοσιώνονται σ' αυτόν. Εσύ επιδιώκεις το «βήμα παραπέρα» κάθε φορά, σηματοδοτώντας μάλιστα τους δίσκους με τη συγκεκριμένη εποχή της ζωής σου. Σκοπεύεις να το συνεχίσεις, ως τακτική, στη δισκογραφία σου;

Η δημιουργικότητα της εκάστοτε εποχής της ζωής μου εξαρτάται απ' τα ακούσματα, τα ερεθίσματα κλπ, όπως και σε σένα και σε όλους, χωρίς κανείς μας να έχει απαραίτητα ένα πλάνο. Δεν υπήρχε δηλαδή περίοδος που είχαμε κολλήσει με τους Oasis; Έφυγε εκείνη και ήρθε αυτή των Arcade Fire και μετά μπορεί να ακολουθήσει από τον Χατζιδάκι μέχρι τον Maclemore και τον Justin Bieber. Ανάλογα με τις μουσικές που παθιάζεσαι, εμπνέεσαι. Δηλαδή όταν έγραψα το ντεμπούτο μου, "Avatar", άκουγα πολύ περισσότερη ελληνική μουσική, πολύ πιο ρομαντική στο στυλ του Leonard Cohen, οπότε αυτό μπορούσα να μεταδώσω, με κάποιο προσωπικό φίλτρο. Μετά στο "Exit" είχα την πολυτέλεια να κάνω μια μεγαλύτερη τύπου Ennio Morricone παραγωγή. Δεν αναιρώ ή μετανιώνω για κάποιο απ' αυτά, αλλά πως να στο πω, τα βαρέθηκα. Άλλαξα φάση, ήμουν σε πιο χορευτική, μου άρεσε να ταξιδεύω στην Αμερική, που η Αμερική είναι μια εμπειρία από μόνη της. Την ημέρα που προσγειώθηκα υπήρχε φήμη/hoax ότι είχε πεθάνει η Diana Ross και παιζόταν παντού, μην μπορώντας να αποφύγεις να κουνηθείς στον ρυθμό. Εμένα αυτό, με εξίταρε και έγραψα το "Secret In The Dark". Τώρα, που ζω πλέον στο Los Angeles και όλα είναι πιο απομονωμένα, πιο μοναχικά, διαφορετικά απ' ό,τι είχα συνηθίσει στις άλλες πόλεις που έχω ζήσει, έχω γυρίσει πάλι στα λόγια και στις μελωδίες, συγχορδίες. Και πάλι, όμως, δεν ξέρω πού θα καταλήξει. Χθες κιόλας, βγήκε ένα '60s τραγούδι που δεν περίμενα ποτέ ότι θα χωρούσε στον ελληνικό μου. Άρα, μπορεί να έχω ιδέες αλλά δεν ξέρω την τελική μορφή τους, μέχρι να πατήσω πόδι στο στούντιο.

Υπάρχει, λοιπόν, μια προσβλητική, κατ' εμέ, ερώτηση που κάνουν συχνά δημοσιογράφοι, αυτή που ρωτάνε «πόσο δύσκολο είναι να τα καταφέρει μια γυναίκα στη μουσική βιομηχανία». Προσωπικά, δεν πιστεύω ότι παίζει ρόλο το φύλο ενός ανερχόμενου καλλιτέχνη για την επιτυχία του, αλλά έχεις παρατηρήσει κάποια δυσκολία στο να αποφύγεις την όποια προκατάληψη ή υπόνοια ρατσισμού επειδή απλώς έχεις στήθος;

Δεν θυμάμαι να μου την έχουν κάνει ή να έχω δει κάποια τρανταχτή διαφορά, αλλά υπάρχουν στιγμές σε πολλά meetings εταιριών που θα ζητήσουν να σε δουν πρώτα, τι κορμί έχεις και πόσο εμφανίσιμος είσαι, πώς μιλάει...

Αν πουλάει...

Σωστά, το οποίο δεν το θεωρώ και απαραίτητα κακό. Η μαγκιά, πάλι, είναι να μπορείς να τα προσπεράσεις αυτά. Έχεις δει την Christine and the Queens για παράδειγμα που η τύπισσα δεν έχει κάποια ιδιαίτερη ομορφιά, αλλά ανεβαίνει στη σκηνή και έτσι όπως χορεύει και τραγουδάει, τα ισοπεδώνει όλα.

Ή η Brittany των Alabama Shakes.

Ή η Adele. Το μεγαλύτερο παράδειγμα που είχε πρόβλημα στην αρχή της καριέρας της λόγω εμφάνισης, όταν την συνέκριναν με την Amy Winehouse και άλλες. Θα μπορούσε να έχει τρελά κόμπλεξ αν δεν καταλάβαινε ότι το όπλο της είναι η φωνή της και θα χρησιμοποιήσει αυτό. Συνοψίζοντας, λοιπόν, δεν το θεωρώ απαραίτητα κακό, διότι και εγώ η ίδια το κάνω στη ζωή μου. Και εγώ θέλω οι δικοί μου μουσικοί που θα ανέβουν στην σκηνή να είναι ευπαρουσίαστοι, διότι με νοιάζει η αισθητική και η συνολική εικόνα. Να είναι ευπαρουσίαστοι, γιατί με νοιάζει η αισθητική και η συνολική εικόνα. Δεν θα κρίνω κάποιον άλλον επειδή θέλει το ίδιο από μένα, τη στιγμή που γίνεται και στους άντρες. Είχα την τύχη να έχω έναν χαρακτήρα που να μπορεί να διαχειριστεί κάτι τέτοιο και να μην επιτρέψει να τον καταβάλλει ένα μηδαμινό εμπόδιο σ' αυτά που θα συναντήσει μπροστά του.

Ξέρεις, όταν φεύγει ένας μουσικός απ' την Ελλάδα οι αντιδράσεις είναι «Ω, τα κατάφερε», μη σκεπτόμενοι ότι εκείνη τη στιγμή ξεκινούν τα δύσκολα.

(Γέλια) Βέβαια, έχεις απόλυτο δίκιο.

Πώς βίωσες εσύ τα πρώτα βήματα;

Ήταν πάρα πολύ δύσκολα. Είχα την ευκαιρία να το κάνω στο παρελθόν, αλλά έπρεπε να σκεφτώ πολύ συνειδητά και ως υπεύθυνη του εαυτού μου, γιατί κανένας δεν μπορεί να μπει στην ψυχή μου την ώρα που είμαι πάνω στη σκηνή. Όσους manager και να έχεις, όσους booking agents ή προσωπικούς βοηθούς, αν δεν είσαι εσύ καλά, δεν έχει κανένα νόημα. Όταν εγώ αποφάσισα να πάω στην Αμερική να κάνω το promotion του δίσκου στη Γαλλία, που τσίμπησε χωρίς να το περιμέναμε εκεί, ήξερα ότι πρέπει να είμαι βαθιά προετοιμασμένη για το τι θα ακολουθήσει. Εδώ μπορεί να έχει το Ηρώδειο πέντε χιλιάδες κόσμο όταν παίζω, ή μπορώ σχετικά εύκολα να κλείσω έναν Λυκαβηττό, ενώ έξω μπορεί να πηγαίνω σε κλαμπάκια των πενήντα ατόμων.

Αναρριχώμενα. Απ' το μικρό στο μεγαλύτερο.

Ακριβώς κι αυτό που σκεπτόμουν συνεχώς είναι το τι ωραίο είναι το ξεκίνημα όταν γίνεται απ' το μηδέν.

Διότι έχει μόνο ανηφόρα μετά.

Ε ναι. Τι ωραίο που είναι οι άνθρωποι να αγαπάνε την μουσική σου και όχι το brand ή το όνομά σου. Τα έβαζα με τον εαυτό μου κι έλεγα «Αν είσαι όσο καλή νομίζεις, πήγαινε να δούμε αν θα κερδίσεις κι εκείνους» και σιγά σιγά από πενήντα, τα άτομα έγιναν εκατό και εκατόνπενήντα, που τραγουδούν τα κομμάτια σου από κάτω.

Και μετά έρχεται και το NPR και το Consequence Of Sound.

Έτσι. Φοβερή επιβεβαίωση.

Πόσο διαφορετική είναι η ανταπόκριση του κοινού στις χώρες που έχεις παίξει σε σχέση με το ελληνικό; Σου έχει χαραχτεί κάποια περισσότερο;

Κοίτα, δεν είναι οι χώρες, είναι οι πόλεις. Ακόμα και μέσα στη Γαλλία, παίζαμε σε κάποιες πόλεις, όπως είναι η Nantes που είναι φοιτητούπολη και το κοινό ήταν πολύ πιο ένθερμο σ' αντίθεση με το Cognac, που το κοινό ήταν μεγαλύτερης ηλικίας και πιο απόμακρο. Νομίζω περισσότερο μου έχουν μείνει οι Βρυξέλλες.

Ναι, αλλά από διαφορά κουλτούρας κοινού; Δηλαδή, εδώ όταν το κοινό είναι ήσυχο και προσηλωμένο σε συναυλία μας φαίνεται κάπως περίεργο και σπάνιο ή στο Λονδίνο αν δεν τους αρέσει κάποιος, μπορεί και να τον γιουχάρουν.

Αυτό που μου λείπει, και φταίω εγώ γι' αυτό, είναι ότι το κοινό στην Ελλάδα το έχω εκπαιδεύσει κατά κάποιον τρόπο στα ήρεμα κομμάτια. Όταν με βλέπει λοιπόν να χορεύω, του φαίνεται κάπως και δεν μπαίνει κατευθείαν μέσα στη φάση. Οι Έλληνες πάντοτε θα ασκήσουν κριτική, θα το συζητήσουν, θα το σχολιάσουν και μετά θα αποφασίσουν αν τους αρέσει.

Είμαστε αυστηροί και απαιτητικοί σαν λαός.

Και εμένα είναι δική μου δουλειά να τους βάλω μέσα σ' αυτό και να τους κάνω να τους αρέσει.

Έφυγες σε μία περίοδο που ήσουν ιδιαίτερα αγαπητή και κέρδιζες έδαφος επιτυχίας και αναγνώρισης, μέρα με τη μέρα. Υπήρξε στιγμή που σκέφτηκες το μέλλον σου εδώ, μόνιμα; Ποιος ήταν ο κομβικός συντελεστής που σ' έπεισε να πάρεις την απόφαση;

Είναι αυτή η κομβική στιγμή που ανέφερες, όπου λες ή θα μείνω εδώ για πάντα και είναι υποχρέωσή μου να βρω έναν τρόπο να ανανεώνομαι και η ίδια μου η χώρα κάπως να μου δίνει ερεθίσματα ή να φύγω για λίγο καιρό έξω για να τεστάρω τον εαυτό μου, όχι μόνο σε θέματα καριέρας, αλλά και σαν Μόνικα που δεν έχει ζήσει ποτέ στο εξωτερικό, θεώρησα ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή διότι πήρα τόση πολλή αγάπη και ενθάρρυνση απ' την Ελλάδα που μπορούσα να το κάνω. Διαφορετικά δεν νομίζω να το έκανα. Ξέρεις, είναι όπως όταν σου λένε οι γονείς σου ή οι φίλοι σου «καλά είσαι κούκλα σήμερα, φτου σου» και βγαίνεις στον δρόμο και έχεις το ηθικό του ότι μπορείς να κερδίσεις τον οποιονδήποτε.

Άρα επειδή ακριβώς σ' είχανε αγκαλιάσει εδώ.

Ναι, ξεκινάει απ' το σπίτι σου. Είναι σαν να σου λένε «άντε κορίτσι μου πήγαινε τώρα έξω» και ήταν σαν να ήξερα ότι θα έκανα κόσμο, έστω και ελάχιστα, περήφανο. Δεν έχει να κάνει με θέμα επιτυχίας, γιατί εξάλλου πώς μετριέται και η επιτυχία.

Σε προσωπικό επίπεδο.

Είναι σαν να έχω ήδη κερδίσει.

Παρ' όλα αυτά, κάπου διάβασα ότι σκέφτεσαι να γυρίσεις πίσω μόνιμα. Δεν φοβάσαι τον εφησυχασμό ή το ότι μπορεί να σε κρατήσει πίσω το να μην «είσαι μέσα στα πράγματα»;

Όταν λέω ότι θα γυρίσω πίσω δεν εννοώ ότι θα μείνω μόνιμα εδώ.

Θα έχεις βάση εδώ;

Θα έχω τη βάση μου εδώ και θα κάνω πολλά ταξίδια, διότι πολλά πράγματα, μαζί με τον τελευταίο μου δίσκο, τα χειρίζομαι στην Ευρώπη. Το αεροδρόμιο της Αθήνας είναι ένα απ' τα καλύτερα του κόσμου και μπορώ να μετακινηθώ πολύ πιο εύκολα στην Ευρώπη, απ' ό,τι απ' την Αμερική. Κατάλαβες; Δηλαδή μ' έχει κουράσει η Αμερική και σε πρακτικό επίπεδο, αλλά επειδή γίνονται και εκεί πράγματα ταυτόχρονα, θα πρέπει πάλι να μοιραστεί ο χρόνος. Απλά δεν θέλω να ξανά αφήσω τόσο μεγάλο διάστημα μακριά απ' την Ελλάδα.

Σαν άτυπη ανταποκρίτρια της χώρας μας στα εξωτερικά, αλήθεια τι γνώμες κυκλοφορούν σχετικά με τα μουσικά μας δρώμενα και την κληρονομιά μας; Οι περισσότεροι φαντάζομαι θα σου αναφέρουν την ανάπτυξη του stoner και τους Planet Of Zeus, δύο εκ των οποίων έχεις και στην μπάντα σου, και φυσικά τους Aphrodite's Child. Υπάρχει η αντίληψη ότι έχουμε μείνει χρόνια πίσω;

Σίγουρα υπάρχει μία χρονοκαθυστέρηση στα trends, αλλά αυτό συμβαίνει επειδή η Ελλάδα έχει από μόνη της μία πολύ καλή δυνατή σκηνή. Ας πάρουμε τα λαϊκά και τους ραδιοφωνικούς σταθμούς που παίζουνε ελληνικά και ξένα ή τα μαγαζιά διασκέδασης. Γενικά, ο μουσικός κόσμος της χώρας μας βασίζεται πολύ στο ελληνικό και στο τέλος της ημέρας αυτό είναι καλό. Δεν έχουμε παγκοσμιοποιηθεί όπως άλλες χώρες.

Έχουμε ταυτότητα και τη διατηρούμε;

Και επίσης δεν μας νοιάζει κιόλας. Ο Kanye West, ακόμα κι αν βήξει, θα ασχοληθούν όλοι μαζί του στην Αμερική, ενώ εδώ λίγοι θα ασχοληθούν. Ταυτόχρονα, η Ελλάδα έχει γειώσει και απογειώσει μπάντες που δεν κάνουν καριέρα παγκοσμίως. Οι Muse, οι Placebo, οι James είναι κάποιες απ' αυτές.

Σε σημείο που να έρχονται σχεδόν κάθε χρόνο οι τελευταίοι...

Όπως και η Γαλλία αντίστοιχα έχει μουσικούς που αποθεώνει και εμείς δεν τους ξέρουμε καν, κι αυτό το βίωσα όταν πήγα σ' ένα φεστιβάλ και έψαχνα όνομα που να αναγνωρίζω, σκεπτόμενη «ποιοι είναι όλοι αυτοί;».

Όσον αφορά τους Planet, στη Γερμανία ειδικά, αλλά και γενικά στην Ευρώπη, είναι πολύ γνωστοί. Στην Αμερική όχι ακόμη, αλλά όλοι ξέρουν τον Ντέμη Ρούσσο και τον Βαγγέλη. Το χάσμα που υπάρχει ανάμεσα στον Ρούσσο και τους Planet, το δημιούργησε και η ίδια η Ελλάδα τη στιγμή που φτιάχνει μουσική, η οποία απευθύνεται στους Έλληνες του εξωτερικού.

Πώς νιώθεις που οι ραδιοφωνικές playlists έχουν κολλήσει στο τρίπτυχο "Babe"-"Over The Hill"-"Yes, I Do"; Ενώ η προώθηση του "Secret In The Dark" έγινε και έπιασε σε πολλές χώρες, μάλιστα αγκαλιάστηκε απ' τη Γαλλία, η Ελλάδα έμεινε κάπως πίσω. Ήταν κάτι που έγινε σκόπιμα; Για να παρουσιαστεί ολοκληρωτικά στην επερχόμενη και πολυαναμενόμενη συναυλία; Γιατί μου φαίνεται σαν να χάσαμε την εξέλιξή σου.

Νομίζω όπως και σε κάθε καλλιτέχνη που συστήνεται με κάποια singles του, ο κόσμος δένεται και ελπίζω να συνεχιστεί αυτό και ο κόσμος να τα μοιράζεται, να τα αναπαράγει και να συνεχίζει να τα στηρίζει, αν εφόσον τον κάνει ακόμα να αισθάνεται ωραία. Το κάνει και κάπως ξεχωριστό το να ξέρω ότι στη χώρα μου έχουν πιάσει αυτά τα τραγούδια, ενώ στο εξωτερικό κάποια άλλα. Θα ήθελα να είχε ακολουθήσει και η Ελλάδα την πορεία μου στους επόμενους δίσκους και αυτό είναι κάτι στο οποίο ίσως να φταίω κι εγώ, αλλά στο τέλος της ημέρας δεν είναι κάτι που μπορώ να ελέγξω. Αν ο κόσμος αγαπάει αυτόν τον συγκεκριμένο δίσκο, ας τον αγαπάει για πάντα κι εγώ θα κάνω αυτό που είναι να κάνω.

Θεωρείς ότι επηρεάζει και το πιο χορευτικό disco είδος του "Secret In The Dark";

Ναι, ήμουν ένα μικρό κορίτσι το οποίο έπαιζε μελαγχολικά τραγούδια και ο κόσμος με αυτά με γνώρισε και γι' αυτά με στήριξε. Εγώ δεν μπορώ να του πάρω αυτό απ' τα χέρια και να του το κάνω disco. Εγώ θα χαράξω την πορεία μου, κι όποιος θέλει με ακολουθεί. Δεν θα θελα να πιέσω και πράγματα, γιατί μετά από κάποιο σημείο καταντάει και ψεύτικο. Από κει και πέρα στον επόμενο θα γίνει μια καλύτερη προώθηση, διότι καταλαβαίνω και συγχωρώ την απήχηση που είχε λόγω αδύνατης προώθησης σ' αυτόν, και τότε ο κόσμος θα είναι ικανός να δεθεί και με εκείνα τα κομμάτια.

Πώς νιώθεις που επιστρέφεις μεθαύριο στον χώρο που ξεκίνησαν όλα, αφήνοντας πια στην άκρη το γεγονός της ακύρωσης του Μεγάρου; Έχεις συνειδητοποιήσει ότι πέρασαν δέκα χρόνια; - γιατί εμένα μου φαινόντουσαν πέντε-έξι.

Κι εμένα, αλλά ήταν φοβερά δέκα χρόνια που με κάνουν να ανυπομονώ για τα επόμενα δέκα. Το θέμα με το Gagarin είναι ότι κι εγώ πήγαινα σε συναυλίες από πολύ μικρή, σαν κι εσένα και...

Από κει που σαι από κάτω, ανεβαίνεις πάνω στην σκηνή.

Μα δεν φαντάζεσαι. Είχα πάθει σοκ. Αναρωτιόμουν ποιοι είναι όλοι αυτοί που ξέρουν τα κομμάτια μου. Πολύ μεγάλη συγκίνηση. Για το μόνο που στενοχωριέμαι είναι το ότι θα ήθελα να ήταν μαζί μας και ο Νίκος ο Τριανταφυλλίδης, με τον οποίον για πολλά χρόνια το συζητούσαμε και δεν είχαμε βρει το σωστό timing. Έγινε κι αυτό με τον κήπο στο Μέγαρο Μουσικής, που είπα «δεν το κάνω εγώ αυτό με τίποτα» ακολούθησε το «πάμε Gagarin κατευθείαν». Ήταν το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα.

Τι να περιμένουμε λοιπόν; Θα ακούσουμε καινούργιο υλικό; Κάποια διασκευή απ' τους πολλούς που χάσαμε φέτος;

Έχω γράψει πολλά καινούρια τραγούδια, αλλά θα ξεκινήσω μ' ένα καινούριο στο Gagarin, το "Hey Hallelujah", το οποίο θέλω να είναι και το εναρκτήριο του καινούργιου δίσκου. Θα παίξω με τη φοβερή μπάντα, που θεωρώ μπάντα μου και ανυπομονώ να ανέβω στη σκηνή. Τώρα ανάλογα με τις πρόβες που θα κάνουμε, ίσως να υπάρξει και μία καινούρια διασκευή. Γενικά, θα 'ναι πολύ ωραίο live, γιατί είναι το κλείσιμο ενός πολύ μεγάλου κύκλου περιοδειών στην Ευρώπη και στην Αμερική και θα είναι στον τόπο μου, σ' έναν πολύ αγαπημένο χώρο. Πιστεύω θα 'ναι πολύ ξεχωριστή συναυλία, η οποία θα σηματοδοτήσει και την αρχή ενός άλλου κύκλου.