Buddy Guy

Μας δουλεύει ο κ. Guy. Και γιατί όχι δηλαδή; Έχει κερδίσει το δικαίωμα να το κάνει. Ξεκινάει λοιπόν το νέο του άλμπουμ, το οποίο παρεμπιπτόντως έχει (επιτηδευμένα;) ένα αρκετά παλαιικό εξώφυλλο, με τη φράση «είμαι ένας 74ης νέος», με κουρασμένη χαμηλών τόνων κιθάρα και βαριά φωνή. Και εκεί που σκέφτεσαι «πάει και αυτός, τα έφαγε τα ψωμιά του» έρχεται η ηλεκτρική καταιγίδα από τη μέση του τραγουδιού και μετά για να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Όσο τα δάχτυλα του Buddy Guy έχουν ζωή ακόμα μέσα τους, θα παίζει κιθάρα σαν εικοσάχρονος και αυτό θα πρέπει να το ακούσετε για να το πιστέψετε.

Βέβαια μία νοσταλγική και απολογιστική διάθεση δε μπορεί να κρυφτεί, είτε στο εξωστρεφές "Thank Me Someday", όπου θυμάται την εποχή που σαν παιδί εξασκούταν στην κιθάρα και ζάλιζε τον κόσμο, είτε στο εσωστρεφές αλλά και υπερβολικά νωχελικό "Stay Around A Little Longer", που εν είδη παρότρυνσης απευθύνει εναλλάξ o Buddy στον B. B. King και τούμπαλιν. Μία συνεργασία που δεν εντυπωσιάζει και είναι κατώτερη της ιστορικής της σημασίας. Αντίθετα, ο Carlos Santana μπορεί να μη μας προσφέρει ένα νέο "Healer" (τη συνεργασία του με τον John Lee Hooker), αλλά το "Where The Blues Begins" είναι ένα ακόμα δείγμα του πώς μέσα στο σωστό πλαίσιο μπορεί ακόμα να μεγαλουργήσει.

Γενικότερα η θεματολογία των τραγουδιών του φαίνεται να έχει αντληθεί από την προσωπική του ζωή και ίσως γι' αυτό συναισθηματικά φορτισμένα τραγούδια, όπως το "Everybody's Got To Go", κουβαλούν ένα επιπλέον ερμηνευτικό βάρος. Άλλες πάλι στιγμές είναι πιο τυπικές, χωρίς όμως ποτέ να τις προδίδει το παίξιμο του Guy. Για κάθε μέτριο "Let The Door Knob Hit You", όμως, υπάρχει ένα "Skanky" που βάζει τα πράγματα στη θέση τους.

Όπως και στην προηγούμενη δουλειά του, το "Skin Deep" του 2008, μοιράζεται το συνθετικό κομμάτι με τον drummer Tom Hambridge. Ομολογουμένως στα σημεία εκείνος ο δίσκος μου άφησε περισσότερες αξιομνημόνευτες στιγμές μετά την ακρόασή του, αλλά οι διαφορές μάλλον μετριούνται στο πάχος μίας τρίχας. Η γενική εικόνα είναι ότι ο Buddy Guy έχει (ούτως ή άλλως) και εξωτερικεύει (που είναι το ζητούμενο) τον απαιτούμενο συνδυασμό ωριμότητας και εκρηκτικότητας που είναι απαραίτητα για έναν καλό κλασικό blues δίσκο. Το λέει εξάλλου και ο ίδιος, είναι η «ζωντανή απόδειξη».