Brutus

Μία γλυκιά μελωδία. Ένα απλό, αλλά άμεσα κολλητικό ρυθμικό χτύπημα. Μία σειρά από αρπίσματα. Ένα αναπάντεχο γύρισμα στη γραμμή 'wake me up inside'. Μία ασταμάτητη ροή συναισθημάτων. Το τρίο από Βέλγιο ανήκει σε εκείνες τις σπάνιες περιπτώσεις συγκροτημάτων που έχουν μια φωνή ολόδική τους. Σίγουρα, υπάρχουν ονόματα που βρίσκονται κοντά από άποψη νοοτροπίας ή παιξιμάτων. Κανείς όμως δεν ακούγεται ακριβώς όπως αυτοί. Δεν είναι η χροιά της αγαπημένης Stefanie Mannaerts. Ούτε τα θολά χρώματα της παλέτας τους. Ούτε καν ο τρόπος που μπλέκουν τα επιμέρους στοιχεία. Είναι όλη τους η πρόταση.

Ύστερα από δύο γεμάτα χρόνια αποχής, το πρώτο δείγμα της επιστροφής ξεχείλιζε από νεύρο, φωνές και τούπα-τούπα. Εκ των υστέρων, ίσως ήταν το αναμενόμενο ξέσπασμα μετά τη μαυρίλα της πανδημίας. Η ένταση έκανε μισό βήμα πίσω για τη δροσερή ατμόσφαιρα στο "Liar". Η "Victoria" ολοκληρώνει ιδανικά το σερί, ως τρίτο ορεκτικό, και ανεβάζει (ξανά) τις προσδοκίες στο ταβάνι. Οι post-punk αναφορές γίνονται πιο έντονες από ποτέ. Το ρεφραίν παρακαλάει για τραγούδι κάτω από τον ουρανό. Οι στίχοι πετυχαίνουν κέντρο άκοπα. Η επανάληψη του 'I feel the end' στη γέφυρα είναι ονειρική.

Ραντεβού προς το τέλος του Οκτώβρη. Μέχρι τότε, καλά ταξίδια.