Blood Youth

Ο πρώτος δίσκος είναι εύκολος, λέει το γνωμικό. Το συγκρότημα έχει όλο τον χρόνο να μαζέψει το υλικό του, να δουλέψει τις λεπτομέρειες και να λάβει την προσοχή του κοινού ως πρωτοεμφανιζόμενο όνομα. Στην πράξη, όμως, η αλήθεια δεν είναι πάντα όση αφήνεται να εννοηθεί από τα παραπάνω. Αν μιλάμε για ένα ντεμπούτο με πρωτότυπο ήχο και την κατάλληλη προβολή, εποχή της πληροφορίας γαρ, ίσως. Σε κάθε άλλη περίπτωση, τα πράγματα είναι αρκετά διαφορετικά· ανεξαρτήτως του συνθετικού μέρους.

Οι Blood Youth, για παράδειγμα, κινούνται σε ένα ευρύτερα hardcore πλαίσιο. Κάπου ανάμεσα στο post- και το μελωδικό παρακλάδι του χώρου, πιο συγκεκριμένα. Έχουμε, λοιπόν, να κάνουμε με ένα στυλ που τα περιθώρια για πειραματισμούς και καινοτομίες είναι αρκετά στενά. Εδώ και τρεις γεμάτες δεκαετίες τα πάντα έχουν παιχθεί, τα όρια είναι λίγο-πολύ καθορισμένα και το target group ομοίως. Κάπως έτσι, οι μη προσκείμενοι στον core ήχο πιθανότατα θα το προσπεράσουν λόγω ταμπέλας, ενώ από τους σχετικούς το ποσοστό που θα δώσει προσοχή σε μια καινούργια, μη-πρωτοπόρα, μη-hyped κυκλοφορία είναι μάλλον αμφίβολο.

Δυστυχώς, αγαπητέ αναγνώστη, γιατί το τρίο από τη Μεγάλη Βρετανία έχει κάθε λόγο να ακουστεί και από τις δύο παραπάνω κατηγορίες ακροατών. Για τους πρώτους, οι μελωδίες και τα hooks πρέπει να φτάνουν και να περισσεύουν. Οι δεύτεροι, πέρα ίσως από φανατικούς υπέρμαχους του underground, θα βρουν αρκετή επιθετικότητα και το απαραιτήτως τσαμπουκαλεμένο attitude. Από άποψη ύφους, δεν υπάρχει κάτι το χτυπητά καινούργιο. Τα στοιχεία που κάνουν τον ήχο της μπάντας να ξεχωρίζει είναι κάποιες heavy λεπτομέρειες, η υπόνοια punk rock αναφορών σε ορισμένες καθαρές γραμμές, και ο τρόπος με τον οποίο τελικά ακροβατούν μεταξύ μελωδίας και distortion.

Τα πρώτα δείγματα είχαν δοθεί από τα EP που είχαν προηγηθεί τα περασμένα δύο χρόνια, όμως εδώ η μπάντα κάνει ένα μεγάλο βήμα μπροστά σε κάθε τομέα. Τα σημεία που προτρέπουν για moshing παραμένουν σε πολύ ψηλά επίπεδα, αλλά πλέον οι μελωδικές γραμμές είναι πιο ξεκάθαρες και οι συνθέσεις ακούγονται πιο μεστές. Το "What I'm Running From" και το αντί ομότιτλου "Savanna" είναι ενδεικτικά της μελωδικής προσέγγισης, το "Reason To Stay" βάζει δυνατά υποψηφιότητα για ρεφρέν της χρονιάς και το "Pulling Teeth" κλίνει στην περισσότερο επιθετική πλευρά. Άξια αναφοράς είναι η αρκούντως μη γυαλισμένη παραγωγή, που δίνει μια live αίσθηση απόλυτα ταιριαστή με το όλο πακέτο.

Στo "Beyond Repair" δεν υπάρχουν σκαμπανεβάσματα. Η μπάντα καταφέρνει να παραμείνει πιστή στον ήχο της και το ύφος που υπηρετεί, χωρίς να χάνει τη δυναμική της. Τα riff του Chris Pritchard είναι ουσιώδη, ενώ τα φωνητικά του Kaya Tarsus είναι προσεγμένα και βγάζουν το απαραίτητο νεύρο. Η ροή των κομματιών είναι υποδειγματική, με καλύτερη απόδειξη το κλείσιμο· το κολλητικό "Bless" ακολουθείται από το full-on επιθετικό πρώτο μέρος του "Man Made Disaster", για να έρθει το μελωδικό πέρασμα και το fade out, παροτρύνοντας για repeat. Αν μπορούσε να μετρηθεί η ποσότητα ενέργειας που υπάρχει συμπυκνωμένη στον δίσκο, θα κυμαινόταν σε επικίνδυνα επίπεδα.