Blackfield

II

Snapper (2007)
13/03/2007
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Δεύτερος δίσκος για το δίδυμο των Steven Wilson και Aviv Geffen και η προσμονή του ελληνικού κοινού μεγάλη και αυτό καθώς τόσο ο πρώτος τους δίσκος, όσο και οι δουλειές του Wilson με τους Porcupine Tree αλλά και τους Opeth (για τους σκληρότερους ακροατές) έχουν κάνει την Ελλάδα μια πολύ καλή αγορά για τους Blackfield.

Η πρόσφατη εμφάνιση τους στο Fuzz με έκανε να ακούσω το "II" πρώτα ζωντανά και αργότερα στη studiακή του εκδοχή, καθώς μέχρι τότε δεν είχα προλάβει. Το γεγονός αυτό έκανε την ακρόαση του δίσκου από τη μια πιο εύκολη (καθώς είχα ήδη μια ιδέα του τι θα άκουγα), αλλά συνάμα και πιο απαιτητική, καθώς η ζωντανή εκτέλεση ενός κομματιού με τη studiακή συνήθως διαφέρουν παρασάγγας.

Ας πάμε όμως και στο "II", στο οποίο οι Blackfield κάνουν ακόμα καλύτερα αυτό που άρχισαν με τον πρώτο, ομώνυμο δίσκο τους. Σε δέκα κομμάτια, λοιπόν, περικλείουν όλη τη μελαγχολία και τη γλυκιά πίκρα της κιθαριστικής pop, όπως την όρισαν τόσο οι ίδιοι, όσο και ο Wilson στις πιο ήπιες στιγμές των Porcupine Tree. Γλυκερή pop για τα αυτιά μας λοιπόν, με λιγότερο διακριτές μελωδίες, ένα "click" πιο up tempo από ό,τι μας έχουν συνηθίσει, αλλά και με μεγαλύτερη συνάφεια στα κομμάτια του, το "II" είναι ένας πιο δύσκολος δίσκος από τον προκάτοχο του, αλλά καθώς τον ακούς και τον ξανακούς, σε κερδίζει και σε αποζημιώνει για το ενδιαφέρον σου.

Τα κομμάτια είναι αργόσυρτα, νωχελικά και εξαιρετικά ενορχηστρωμένα και αποδίδουν τη γλυκιά κατατονία ενός φθινοπωρινού απογεύματος ή την υπνωτιστική μυρωδιά ενός νοτισμένου χαρτιού. Με το "II" οι Blackfield ίσως δε μετακινούν την ηχητική τους κατεύθυνση, αλλά σαφέστατα της δίνουν περισσότερο βάθος και μια παραπάνω ωριμότητα, η οποία σίγουρα προέρχεται από το μεγαλύτερο δέσιμο των δύο μουσικών, οι οποίοι τόσο studiακά όσο και στο live μας απέδειξαν ότι πλέον έχουν βρει τις θέσεις τους στο μουσικό σχήμα των Blackfield, τις "κρατάνε" κι έτσι αποδίδουν σε ακόμα υψηλότερα standard.

Το "II" είναι ένας αριστουργηματικός δίσκος για τους οπαδούς τόσο των Blackfield όσο και της εγκεφαλικής κιθαριστικής pop. Ταξιδιάρικος, μελαγχολικός αλλά και πιο ώριμος, μας παρασέρνει σε μια βαθύτερη ενδοσκόπηση και μας κάνει να σεβαστούμε τους δύο μουσικούς ακόμα περισσότερο. Εντυπωσιακή συνέχεια του έργου των Blackfield. Περιμένουμε τώρα και τους Porcupine Tree...

  • SHARE
  • TWEET