Benjamin Booker

Δεν θέλει και πολύ πλέον. Κάποιος που παίζει με blues ρίζες και punk ορμή, αμέσως ταυτίζεται με τους White Stripes ή/και τους Black Keys. Κι αν βεβαίως αυτό λειτουργεί σχετικά κατατοπιστικά ειδικά προς τα νεότερα ακροατήρια, θα πρέπει στην περίπτωση του Benjamin Booker να αντλήσουμε αναφορές σχεδόν από όλη την ιστορία του rock για να προσδιορίσουμε τον ήχο του.

Και τελικά αυτό είναι ίσως που εντυπωσιάζει περισσότερο στον πρωτάρη κιθαρίστα και τραγουδιστή. Ο τρόπος που μπορεί να ενσωματώνει και να αναπαράγει τη μουσική από τα blues και τη soul στο classic rock και το rock 'n' roll, το garage, το indie, μετατρέποντας τον εαυτό του από καταιγιστικό rocker σε ευαίσθητο singer/songwriter κατά βούληση. Βασικό εργαλείο στις μετατροπές του αυτές είναι το παίξιμο της κιθάρας του που δείχνει εξίσου μεγάλη οικειότητα στους φαζαριστούς θορύβους και τις ευαίσθητες μελωδίες, στις γρήγορες ταχύτητες και τα νωχελικά αρπίσματα. Χαρακτήρα όμως δίνει περισσότερο ακόμα η βραχνή φωνή του που έχει κάτι από Ben Harper όπως συνδυάζει το rock με τη μαύρη παράδοση, μία παράδοση που δεν μπορεί να μην προέρχεται και από την πόλη της καταγωγής του, τη θρυλική Νέα Ορλεάνη. Αν στα παραπάνω προσθέσουμε και την έξυπνη, διακριτική, αν και πανταχού παρούσα, συνεισφορά του Fender Rhodes, η εικόνα για το δίσκο σχεδόν ολοκληρώνεται.

«Σχεδόν» γιατί τα παραπάνω δεν αρκούν για να περιγράψουν την ομορφιά τραγουδιών όπως τα "Slow Coming", "By The Evening" και "Happy Homes" ή την αδρεναλίνη των "Violent Shiver", "Always Waiting", "Have You Seen My Son?", "Kids Never Growing Older" κ.ά..

Αν του λείπει κάτι είναι το μεγάλο single, η σύνθεση που θα κάνει αρκετά κεφάλια να γυρίσουν προς την κατεύθυνσή του. Όμως, παρότι οι συγκρίσεις που προείπαμε στην εισαγωγή του κειμένου στέκουν μόνο εν μέρει, η συγκυρία είναι τέτοια που δεν μπορούμε να μην ομολογήσουμε ότι σε σχέση με τις φετινές δουλειές των Jack White και Black Keys, αυτός εδώ ο 22-χρονος κρύβει περισσότερο πάθος στο ντεμπούτο του.