Beast In Black

Ειλικρινά, η περίπτωση των Beast In Black στέκεται ως μια από τις πιο ιδιαίτερες στην εμπορική metal βιομηχανία. Με την επιτυχία να τους έχει χτυπήσει την πόρτα ήδη από το ντεμπούτο τους κιόλας και να συνεχίζει να τους ακολουθεί σε κάθε νέο τους βήμα, οι ίδιοι συνεχίζουν να εξελίσσουν τον ήχο τους κατά το δοκούν, βασιζόμενοι σε ένα δίπτυχο που τους θέλει να προσπαθούν να συνδυάσουν δύο φαινομενικά ετερόκλητους κόσμους, εκείνον του κλασικού heavy metal κι αυτόν του ξεδιάντροπα catchy -80s pop.

Το θέμα είναι πως μέχρι στιγμής τα καταφέρνουν περίφημα, αν κρίνει κανείς από την αδιαπραγμάτευτη δημοφιλία που απολαμβάνουν, αλλά και τα έμπρακτα αποτελέσματα των άλμπουμ που κυκλοφορούν, με το "Dark Connection" να μην αποτελεί εξαίρεση. Δανειζόμενοι τη φουτουριστική ατμόσφαιρα του "Blade Runner" στο ομότιτλο εναρκτήριο κομμάτι, οι Beast In Black συνεχίζουν να έχουν τα έντονα πλήκτρα σε πρώτο μουσικό πλάνο, ντύνοντας με ένα synth πέπλο τις - σταθερά υπερβατικές - ερμηνείες του Γιάννη Παπαδόπουλου.

Ο τελευταίος, συνεχίζει να παραθέτει τα ερμηνευτικά του διαπιστευτήρια, καθώς οι υψίφωνες ερμηνείες του ξεχωρίζουν για άλλη μια φορά. Με έναν τέτοιο τραγουδιστή τη φαρέτρα τους και την ικανότητα να γράφει ευκολομνημόνευτες μελωδίες που μετουσιώνονται σε εύληπτα τραγούδια, ο Anton Kabanen εδραιώνει το σχήμα του στα πλέον επιτυχημένα της εποχής μας, τουλάχιστον σε εμπορικό επίπεδο.

Σε δημιουργικό τώρα, τα πράγματα συνοψίζονται ιδεατά από την ίδια την μπάντα και τις επιλογές διασκευών που αποφάσισε για αυτό το άλμπουμ. Έτσι, ακούμε τόσο το "Battle Hymns" των Manowar, όσο και το "They Don’t Care About Us" του Michael Jackson, το νοητό πάντρεμα των οποίων επιχειρείται συνθετικά χωρίς δισταγμό από την μπάντα. Αν τα καταφέρνουν, εξαρτάται και από το ποιον ρωτάς σχετικά, αλλά το γεγονός ότι το άλμπουμ διαθέτει τουλάχιστον μισή ντουζίνα τραγούδια που θα μπορούσαν να είναι εν δυνάμει επιτυχημένα singles, λέει αρκετά από μόνο του.

Σίγουρα εκουσίως cheesy στα όρια της υπερβολής, δεδομένα εμπορικοί και με ξεκάθαρες, προκαθορισμένες συνθετικές δομές, αλλά συνάμα και τόσο εθιστικοί σε κάθε νέα ακρόαση, οι Beast In Black φαντάζουν στο μυαλό μου μια «ένοχη» απόλαυση χωρίς ιδιαίτερες παρενέργειες. Το νέο τους άλμπουμ μπορεί να μην επιβεβαιώνει τον «κανόνα» περί τρίτων δίσκων στο ακέραιο, αλλά παραμένει διασκεδαστικό όσο λίγα, απενοχοποιημένο heavy metal που δεν φοβάται να δανειστεί πολλά από τα χαρακτηριστικά που έκαναν το -80s pop αυτό που ήταν - μια μουσική για την ευρεία μάζα ακροατών.