Audrey Horne

Youngblood

Napalm (2013)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 16/01/2013
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Ποιό είναι το μέτρο που ορίζει την εξέλιξη μιας rock μπάντας για να μη χάσει την ταυτότητά της και ποιά είναι τα στοιχεία εκείνα που κάνουν ένα συγκρότημα να ξεχωρίζει σήμερα από το σωρό της υπερπροσφοράς; Για κάποιον λόγο, αυτά τα δύο ερωτήματα που γεννήθηκαν ακούγοντας το "Youngblood", ήτοι τη νέα δουλειά των αγαπημένων μου Audrey Horne. Χρειάστηκαν μόλις λίγες ακροάσεις για να πάρω τις απαντήσεις που αναζητούσα.

Όσον αφορά στο πρώτο σκέλος, η απάντηση βρίσκεται στο ποιόν και στη φιλοσοφία της μπάντας. Οι Νορβηγοί δεν είναι φτιαγμένοι για να επαναπαυθούν σε μια ζώνη ασφαλείας που τους προσφέρει η όποια επιτυχία, αλλά έχουν όραμα να εξερευνήσουν τον ήχο τους, κάτι που καταδεικνύουν οι διαφοροποιήσεις από άλμπουμ σε άλμπουμ. Αυτή η εξελικτική πορεία συνεχίζεται επιδεικτικά στο νέο άλμπουμ τους, που είναι το πιο ξεκάθαρο και άμεσο hard rock άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει, παρουσιάζοντας σαφώς λιγότερη ανάμιξη επιρροών σε σχέση με το παρελθόν. Όμως, η διαφοροποίηση αυτή είναι τόση, ώστε να αντιλαμβάνεσαι αυτομάτως πως αυτό που ακούς είναι Audrey Horne και ταυτόχρονα φρέσκο. Κατάφεραν, λοιπόν, να εξελιχθούν και όσο ήθελαν και όσο έπρεπε.

Πηγαίνοντας στο δεύτερο ερώτημα, η ποιότητα αυτής της εξέλιξης καθορίζει και το πόσο ξεχωρίζεις. Η βελτίωση από άλμπουμ σε άλμπουμ ήταν τρομακτική και αυτός ο ρυθμός δεν θα συνεχιστεί στο "Youngblood", κάτι που δεν θα έπρεπε να προκαλεί εντύπωση. Δεν είναι τόσο καλύτερο από το ομώνυμο άλμπουμ, όσο ήταν το "Le Fol" από το "No Hey Banda", ούτε όσο καλύτερο ήταν το ομώνυμο από το "Le Fol". Πιθανότατα, να μην είναι καν τόσο καλό όσο το "Audrey Horne", αλλά τι σόι συμπέρασμα θα μπορούσε να είναι αυτό; Λίγοι δίσκοι τα τελευταία χρόνια μπορούν να κοιτάξουν το εν λόγω άλμπουμ στα ίσα, οπότε το γεγονός και μόνο πως το "Youngblood" συνεχίζει να κινείται σε ανάλογα επίπεδα ποιότητας αποτελεί τεκμήριο διάρκειας. Βάζοντας, λοιπόν, μαζί προσωπικότητα, εξέλιξη και διάρκεια, δηλαδή στοιχεία που χαρακτηρίζουν τους Audrey Horne, γίνεται αντιληπτό γιατί ξεχωρίζουν σε σχέση με τόσες άλλες μπάντες. Το "Youngblood" είναι απλά ένα ακόμα πειστήριο.

Με μεγαλύτερη αμεσότητα στις συνθέσεις, με περιορισμένες τις μεταλλικές καταβολές, και ακόμα πιο περιορισμένους τους πειραματισμούς, οι Audrey Horne κυκλοφορούν τον πιο κλασικό rock -ηχητικά και σε δομές- δίσκο τους. Το εναρκτήριο "Redemption Blues" είναι μάλλον το πιο κοντινό τραγούδι (ηχητικά) στο προηγούμενο άλμπουμ και με την ορμή του σε εισάγει κατευθείαν στο πνεύμα του δίσκου. Μαζί με τα δυο επόμενα, "Straight Into Your Grave" και "Youngblood", αποτελούν την αιχμή του δόρατος του άλμπουμ και δυσκολεύομαι να πιστέψω πως θα βγει δίσκος με καλύτερη τριάδα για άνοιγμα φέτος. Riffs, μελωδίες, κολλητικά αποτελούν κοινό παρανομαστή και στις τρεις συνθέσεις, όπως φυσικά και οι ερμηνείες του Toschie που εξελίσσεται σε έναν από τους πιο ιδιαίτερους και χαρακτηριστικούς ερμηνευτές της σύγχρονης rock σκηνής. Ο τύπος γράφει απλά γαμάτες φωνητικές γραμμές. Μικρές λεπτομέρειες σαν αυτή στο τελευταίο ρεφρέν του "Straight Into Your Grave" είναι που με σκοτώνουν προσωπικά.

Από εκεί και πέρα, το groove του "There Goes A Lady" βγάζει ένα Rainbow συναίσθημα και μια Whitesnake αισθητική, ενώ έχω ήδη λατρέψει το "Pretty Little Sunshine", το οποίο μου θύμησε έντονα Buckcherry και πρέπει κάποιος να είναι πολύ μίζερος για να μην παρασυρθεί από τον ρυθμό του (ειδικά όταν θα το παίζουν live), όπως αντίστοιχα party rocker είναι και το (bonus track) "I Want To Know You", λοξοκοιτώντας προς Hellacopters καταστάσεις. Ενδιάμεσα, στο "The Open Sea" συναντάμε τη πειραγμένη μαυρίλα των στίχων, στο "Show And Tell" τα πανταχού παρόντα (ως υποβόσκοντα συνήθως) πλήκτρα αναλαμβάνουν λίγο πιο ενεργό ρόλο και στο ωραιότατο "Cards With The Devil" ο Toschie μάς εξιστορεί μια ακόμα χαρακτηριστική ιστορία του. Στο up-tempo "This Ends Here", οι διπλές κιθαριστικές επιθέσεις υπενθυμίζουν τις metal ρίζες τους, ενώ το "The King Is Dead" χωρίς να είναι μέτριο δεν εντυπωσιάζει ιδιαίτερα.

Η κιθαριστική δουλειά των Ice Dale (Enslaved) και Thomas Tofthagen (Sahg) είναι αναμενόμενα εξαιρετική, με καταπληκτική δουλειά τόσο στα riff όσο και στις (αρκετές) δισολίες. Το μπάσο του νεοφερμένου ως μόνιμου μέλους Espen Lien έχει τον κατάλληλο ήχο, ενώ παίρνει και μερικές έξυπνες πρωτοβουλίες (βλέπε τη Motorheadίλα του "Straight Into Your Grave" και το "Pretty Little Sunshine"), ενώ τα drums groovάρουν όπως πρέπει. Σημαντικό ρόλο στην αλλαγή του ήχου πρέπει να έπαιξε η συνεργασία με τον συντοπίτη τους παραγωγό Magnet, ο οποίος μεταξύ άλλων έχει συνδέσει τα όνομά του συνεργαζόμενος με ονόματα όπως οι Coldplay και ο Tim Buckley, ερχόμενος να διαδεχθεί την σπουδαία δουλειά του προκατόχου του Joe Baresi.

Ομολογώ πως ίσως μου λείπει κάποια πονεμένη σύνθεση σαν το "Sail Away" ή μια όμορφα αρρωστημένη όπως το "Down Like Suicide", αλλά εν τέλει αξίζει πολύ περισσότερο να σταθεί κάποιος στο τι περιλαμβάνει και προσφέρει το "Youngblood". Περιλαμβάνει, λοιπόν, από πολύ καλές ως εξαιρετικές συνθέσεις που συνολικά συνεπάγονται ένα εξαιρετικό άλμπουμ και ένα ακόμα εξαιρετικό άλμπουμ στη δισκογραφία του συγκροτήματος συνεπάγεται πως οι Audrey Horne θα πρέπει να θεωρούνται και επισήμως σπουδαίο συγκρότημα. Με απλές συνεπαγωγές, λοιπόν, μάθαμε αυτό που ήδη ξέραμε. Ναι, ρε μπαντάρα.

  • SHARE
  • TWEET