Arrayan Path

The Marble Gates To Apeiron

Pitch Black (2020)
Από τον Σπύρο Κούκα, 02/12/2020
Το "The Marble Gates To Apeiron" ξεχωρίζει της σχετικά φτωχής φετινής euro - power συγκομιδής με χαρακτηριστική άνεση
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Απολαμβάνω ιδιαίτερα το γεγονός πως η ελληνική και η κυπριακή classic metal σκηνή έχει φτάσει σε ένα επίπεδο που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τον παγκόσμιο περίγυρο της, πέραν ίσως της δημοφιλίας και της αποδοχής που τυγχάνουν οι δουλειές των «δικών μας» σχημάτων. Συγκεκριμένα, δε, τα σχήματα που ξεπετάγονται από την καρδιά της μαρτυρικής Μεγαλονήσου, αποτελούν το καθένα μια ξεχωριστή περίπτωση άξια της δικής της αναφοράς, με τους Winter’s Verge και τους Solitary Sabred, τους Armageddon Rev 16:16 και τους Diphtheria και προφανώς το δίπολο Astronomikon/Arrayan Path να ξεχωρίζουν των όσων θαυμαστών συμβαίνουν στο κυπριακό heavy/power underground.

Αιχμή του δόρατος, βεβαίως, αποτελούν εδώ και χρόνια οι τελευταίοι, καθώς διένυσαν την απόσταση από το πρώτο, προ εικοσαετίας demo τους μέχρι το, εδώ παρουσιαζόμενο, όγδοο κατά σειρά άλμπουμ τους με συνέπεια και αξιοσημείωτη εξέλιξη στον ήχο και τις δυνατότητες τους. Αποδεχόμενοι τα τυχόν λάθη τους σε επίπεδο εντυπώσεων (βλέπε το προ δεκαετίας θέμα με την προέλευση του ονόματος τους) αλλά και καθαρά μουσικών ζητημάτων (βλέπε το αμφιλεγόμενο "Chronicles Of Light"), οι ίδιοι ποτέ δεν έπαψαν να ψάχνονται και να προσπαθούν να βελτιώσουν την έτσι κι αλλιώς ποιοτική τους πρώτη ύλη, χωρίς εκπτώσεις ή παρεμβάσεις τρίτων.

Έτσι και στο νέο τους άλμπουμ, το εύγλωττα τιτλοφορούμενο "The Marble Gates To Apeiron", η συνταγή παραμένει εντός των όσων έχουν ορίσει κατά το παρελθόν, κοινώς προσανατολιζόμενοι σε ένα επικών προδιαγραφών και διαθέσεων heavy/power υβρίδιο, με τα εντυπωσιακά φωνητικά του Νικόλα Λεπτού να ξεχωρίζουν. Αυτή τη φορά πιο κοντά στο πνεύμα και τις μανιέρες του "IV: Stigmata", το υλικό του δίσκου αποκαλύπτει ξανά το πιο ευθύ πρόσωπο του σχήματος, με το μεγαλεπίβολο και πομπώδες των δύο προηγούμενων δουλειών του να διατηρείται σε επίπεδο ενορχηστρώσεων, αλλά να μην καθορίζει το δίσκο (όπως αυτό συνέβαινε, για παράδειγμα, στο "Dawn Of Aquarius" - και όχι πάντοτε με πλήρως λειτουργικό τρόπο).

Μεγάλο πλεονέκτημα της μπάντας θεωρώ την επίτευξη ενός δικού της, ξεκάθαρα προσωπικού και χαρακτηριστικού ήχου, το οποίο τη θέλει αναγνωρίσιμη μεμιάς και τη διαχωρίζει των υπολοίπων σχημάτων της συνομοταξίας της. Ουσιαστικά, αυτό το επικολυρικό υπόβαθρο με τις τόσο έντονες «μεσογειακές» μελωδίες, τις αναφορές στις ιστορικές ρίζες της καταγωγής τους ακόμη και με τη χρήση λέξεων ή φράσεων προσαρμοσμένων στην αγγλική στιχουργική, ακόμα-ακόμα και εκείνη η - για άλλους παράδοξη μα για τους ίδιους κομμάτι του συνολικού τους χαρακτήρα - επιλογή διασκευής σε γνωστό άσμα του ελληνικού πενταγράμμου (βλέπε το "Σημάδι του Σκορπιού" - "Scorpio"), στον κατά γενική ομολογία λιγότερο καλό δίσκο τους (βλέπε "Chronicles Of Light"), αποτελεί στοιχείο της προσωπικής τους σφραγίδας.

Μιας σφραγίδας που τους εντάσσει μεν σε ένα ιδίωμα, αλλά δεν τους θέλει μιμητές ή «δορυφόρους» ενός δημοφιλέστερου σχήματος, αλλά κυρίαρχους του εαυτού τους, με ό,τι θετικό ή αρνητικό συνεπάγεται αυτός ο διαχωρισμός. Στην τελική, αυτή η επιλογή τους θέλει να λογοδοτούν μονάχα στους ίδιους τους εαυτούς τους πλέον, αφού το όποιο fan base είναι πράγματι δικό τους, όχι απότοκο της θύμησης ενός ήχου ή ενός έτερου σχήματος. Έτσι κι αλλιώς, όμως, το "The Marble Gates To Apeiron" ξεχωρίζει της σχετικά φτωχής φετινής euro - power συγκομιδής με χαρακτηριστική άνεση, αποτελώντας μια καλοδεχούμενη επιστροφή στις πιο straightforward στιγμές των Arrayan Path και ανακαλώντας ιδεατά τις κορυφές του "IV: Stigmata". Το βρίσκετε, εδώ.

  • SHARE
  • TWEET