Archive

Τους Archive τους πήρε το αυτί μου όταν άκουγα διθυράμβους για το προηγούμενο album τους "You All Seem The Same To Me" και λόγω κυρίως του (ομολογουμένως) πολύ καλού "hit" από εκείνο το album, ονόματι "Again". Μετά ξανάρχισαν οι υπερβολές για συνέχεια του ήχου των Pink Floyd και άλλα τέτοια ωραία, τα οποία συνηθίζουμε να κολλάμε σε όποια μπάντα δεν μπορεί να γράψει κομμάτι διάρκειας κάτω των 4 λεπτών και κυρίως που αδυνατεί να κάνει κάποια από τις μελωδίες της να σου κολλήσει στο μυαλό. Όταν το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε με το "Noise" και το κομμάτι προπομπό "Fuck You", είπα να τσεκάρω ο ίδιος τι παίζει με αυτά εδώ τα καλόπαιδα, για να μπορέσω να έχω και εγώ μια συγκεκριμένη άποψη.

Ας είμαι ειλικρινής: όταν το εν λόγω κομμάτι και συγκρότημα άρχισε να τρώει τρελή προώθηση από γνωστό rock ραδιοφωνικό σταθμό της πόλης, ο οποίος όμως ειδικεύεται σε πιο alternative (και ας μην κρυβόμαστε - mainstream) ακούσματα, η καχυποψία μου άρχισε να μεγαλώνει... Αλλά τώρα που επιτέλους άκουσα το album έχω να αποφανθώ τα εξής:

Οι Archive παίζουν (ας μου επιτραπεί η έκφραση) ατμοσφαιρικό urban rock-pop (με την ίδια λογική που η PJ Harvey όρισε το urban blues-pop-rock ή όπως αλλίως αυτή η μουσική προφέρεται). Αργόσυρτα κομμάτια, χωρίς καμμία έντονα διακριτή μελωδία, τα οποία όμως καταφέρνουν τον σκοπό τους: σου μεταδίδουν την απέραντη μοναξιά που κρύβεται στην μεγαλούπολη. Όχι κατάθλιψη ή πίκρα. Μοναξιά. Αυτό νομίζω είναι και το κυρίαρχο συναίσθημα του δίσκου. Δεν είναι τυχαίο ότι όταν άκουσα πρώτη φορά τον δίσκο μέρα μεσημέρι δεν με άγγιξε καθόλου, ενώ όταν τον επανεκτίμησα ένα βράδυ κινούμενος σε μια έρημη Κηφισίας με το αυτοκίνητο κατάλαβα τι ήθελε να πει. Ένιωσα τα συναισθήματα του "Ταξιτζή" του Σκορτσέζε, αυτήν την υφέρπουσα αδικία που νιώθεις ότι κρύβεται κάπου εκεί έξω και που ερήμην σου, αγγίζει και εσένα. Εκεί όμως που ο "Ταξιτζής" αντέδρασε (με τα γνωστά αποτελέσματα) το "Noise" μένει στα λόγια. Το ίδιο feeling σέρνεται σε όλο τον δίσκο, αλλά δεν ξεσπά σε κανένα σημείο: παραμένει ταξιδιάρικο, μοναχικό αλλά και ακίνδυνο.

Το "Fuck You" ξεχωρίζει σαν την μύγα μέσα στο γάλα, αλλά δεν μπορεί να φέρει πάνω του όλο το βάρος του δίσκου. Οι συνθέσεις γενικά ναι μεν κυμαίνονται σε υψηλό επίπεδο, αλλά έχω την αίσθηση πως ενώ αρχίζει εντυπωσιακά (με "Noise" και "Fuck You") προς τη μέση του ο δίσκος κάνει "κοιλιά" και επαναλαμβάνεται, αλλά τελικά σώζει τις εντυπώσεις κλείνοντας με το πολύ καλό "Me And You".

Στα συν το πολύ όμορφο "Hieronymus Bosh meets David Lynch" εξώφυλλο, και γενικότερα η έκδοση digipack με πρόσθετα videos του σχήματος. Προσόχη: η μπάντα μπορεί να προωθείται ως mainstream, αλλά κάθε άλλο παρά "εύκολα" κομμάτια άκουσα στο "Noise". Και αυτό το γεγονός με εξέπληξε πολύ θετικά. Την όλη μουντάδα του δίσκου απογειώνουν επίσης τα διακριτικά samples και η ολόσωστη παραγωγή.

Αν είστε λάτρης του συγκεκριμένου ήχου, ο δίσκος θα σας ικανοποιήσει σε μεγάλο βαθμό. Αν πάλι έχετε ακούσει μόνο τα "Again" και "Fuck You" και περιμένετε ανάλογα κομμάτια, ενδεχομένως να ξεχωρίσετε κάποιες στιγμές ή ένα γενικότερο feeling, αλλά κάτι παραπλήσιο δε θα βρείτε.