Arch Enemy

Για κάτι περισσότερο από δύο δεκαετίες, στον μεταλλικό κόσμο δεν υπάρχουν πολλά ονόματα που να στέκονται τόσο ψηλά στο παγόβουνο του είδους, και την ίδια στιγμή να γίνονται στόχος επικριτικών/μειωτικών/βάλτε-όποια-αντίστοιχη-λέξη-θέλετε-εδώ σχολίων σε τόσο μεγάλο βαθμό όσο οι Arch Enemy. Κι αν, από τις υπέρ-γυαλισμένες παραγωγές μέχρι την αφέλεια (με ή χωρίς ερωτηματικό) στον τρόπο που κατεβάζουν στιχουργικά χαρτιά σχετικά με εξεγέρσεις κι αντιστάσεις, τα πατήματα δίνονται, συχνά τα φτυάρια μοιάζει να βγαίνουν για τους λάθους λόγους.

Το να περιμένει κανείς ανατροπή των δεδομένων από τη δωδέκατη κυκλοφορία του συγκροτήματος, θα ήταν στην καλύτερη αισιόδοξο. Παραφράζοντας τα λόγια ενός παλιού σοφού για κάποιους άλλους Σουηδούς, οι Amott, White-Gluz & Co. παίζουν heavy metal και δεν τους λείπει τίποτα. Τα χτυπήματα στις κιθάρες, η προσέγγιση στα ντραμς, οι γραμμές για τις εξέδρες, πρακτικά κάθε καθαρή επαφή με τις ημέρες του melodic death παρελθόντος έχει χαθεί. Απλά επειδή δε λένε να αφήσουν τα γρυλίσματα στην άκρη, συνεχίζουν να παίζουν σε εκείνη την κατηγορία.

Πιάνοντας ακριβώς από το σημείο που είχαν αφήσει τρία χρόνια πριν με το "Deceivers", και σε απόλυτη αρμονία με την εμπροσθοφυλακή της σκηνής, το βλέμμα παραμένει καρφωμένο στις μεγάλες φεστιβαλικές σκηνές κι ο ήχος τσιτωμένος στα όρια του δυνατού. Τα καθαρά φωνητικά, που ήδη είχαν κάνει την εμφάνισή τους, επανέρχονται σε προβλέψιμα μετρημένες δοσολογίες. Η φυγή του Jeff Loomis κοστίζει μόνο στις εντυπώσεις και την εικόνα. Το μπάσιμο του ομώνυμου θα έσκαγε εξίσου δυνατά ακόμα κι αν η δεύτερη εξάχορδη δινόταν σε τυχαίο χομπίστα.

Η ταυτότητα της μπάντας είναι τόσο έντονη και η δισκογραφία της τόσο γεμάτη, που ο χαρακτηρισμός 'legacy act' θα μπορούσε να κολλήσει πανεύκολα. Για όλες τις, ομολογουμένως πολλές, ασφαλείς επιλογές και τις λοξές ματιές προς τα πίσω, το κουιντέτο δείχνει να έχει ακόμα μερικές ανατροπές κρατημένες στα μανίκια του. Τα άπταιστα γαλλικά του "Vivre Libre" φέρνουν το Μόντρεαλ σε απόσταση μιας στροφής από το Παρίσι. Τα φινλανδικής κοπής μαύρα διαμάντια πληκτράκια στο "The Pendulum" προσθέτουν μία tongue in cheek μεν, καλοδεχούμενη δε power πινελιά.

Στο σύνολό του, το "Blood Dynasty" στέκεται σαν το απόλυτα λογικό επόμενο βήμα στην πορεία των Arch Enemy. Η συνταγή ξεχωρίζει από το πρώτο δευτερόλεπτο για ακόμα μια φορά. Ο συνδυασμός μελωδίας και επιθετικότητας έχει τη σφραγίδα τους φαρδιά-πλατιά. Η ροή είναι τέτοια, που οι όποιες αδυναμίες εξισορροπούνται από τραγούδια που θα πάρουν το συναυλιακό δρόμο. Η αλλαγή από το γηπεδικό άνοιγμα στα thrashy κοψίματα κι από εκεί στην αναστροφή μετά τη γέφυρα του "Liars & Thieves", δίνει μια ιδανική σύνοψη σε κάτι λιγότερο από τεσσεράμισι λεπτά.