Animals As Leaders

Όχι, το όνομα του συγκροτήματος δεν αναφέρεται στα «ζώα» της τρισάθλιας πολιτικής ηγεσίας αυτού του δύσμοιρου τόπου. Για την ακρίβεια, ο υπεύθυνος για την σύλληψη της ιδέας των Animals As Leaders, Tosin Abasi, το θεωρεί υπενθύμιση για τη ζωώδη κυριαρχική φύση του ανθρώπινου είδους. Καταλαβαίνω πως εξανεμίζω τις όποιες ελπίδες σας για πολιτικοποιημένη τέχνη, όμως έτσι έχει η κατάσταση με τα instrumental σχήματα.

Βέβαια, πίσω στο 2004 ο Abasi μαζί με άλλους τρεις πιτσιρικάδες δημιούργησε τους Reflux, με τους οποίους τάχθηκαν ενάντια στο σύστημα της χώρας τους, με άκρως στρατευμένους στίχους. Εξέδωσαν μόλις ένα δίσκο, με τίτλο "The Illusion Of Democracy", προσφέροντας ένα εκπληκτικό δείγμα progressive metal, hardcore και διαφόρων άλλων «σκληρών» προσμίξεων. Η υποδειγματική δουλειά του κιθαρίστα έστρεψε το ενδιαφέρον της Prosthetic Records προς το πρόσωπό του, προσφέροντάς του την ευκαιρία για ένα project που θα έφερε το όνομά του, κάτι που αρνήθηκε, δημιουργώντας όμως τους Animals As Leaders. Το ομώνυμο ντεμπούτο έφερε στο προσκήνιο ένα progressive βαρύ και πειραματικό, με κύρια χαρακτηριστικά το djent των οχτάχορδων, που έχει γίνει της μόδας τελευταία, και τη μουσικότητα που έβγαζαν οι πολύπλοκες συνθέσεις τους.

Δεύτερη δισκογραφική δουλειά πλέον, την οποία βάφτισαν "Weightless", ίσως γιατί ήθελαν να ανακόψουν λίγο από το βάρος του ασήκωτου ήχου τους. Πλέον η σύνθεση είναι υπόθεση όλων των μελών, σε αντίθεση με το "Animals As Leaders" που το «φορτίο» αυτό είχε αναλάβει εξ' ολοκλήρου ο Abasi. Ο Javier Reyes είναι πάλι εδώ με τη δική του οχτάχορδη, ενώ ο drummer Matt Halpern των Periphery παραχωρεί τη θέση του στον Navene Koperweis. Ο τελευταίος, όλως παραδόξως, έχει αναλάβει και τα ηνία της παραγωγής, διαφοροποιώντας αρκετά τον ήχο στις κιθάρες, εν συγκρίσει με την αντίστοιχη του Misha Mansoor (επίσης των Periphery) στο προ διετίας άλμπουμ, και -δυστυχώς για κάποιους- μετριάζοντας το djent στοιχείο. Αυτό που ίσως φανεί υπερβολικό είναι η ένταση που έχει δοθεί στη μπότα, η οποία είναι το τύμπανο που ξεχωρίζει μέσα από όλα τα όργανα, σε βαθμό που παραγκωνίζει τα υπόλοιπα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το "An Infinite Regression", όπου το πειραματικό riff της αρχής ασφυκτιά μέσα στη δίκαση του Koperweis, ενώ εγώ νόμιζα πως κάποιος μου φόρεσε μπότες στα αυτιά αντί για ακουστικά και τις χτυπούσε λυσσαλέα μέχρι να κουφαθώ. Στη συνέχεια είτε συνήθισα, είτε έφτιαξε κάπως η ένταση (λογικά το πρώτο) και όλα φάνηκαν να παίρνουν το δρόμο τους.

Ένας χαμός από νότες βγαλμένες μέσα από το μυαλό τους, που μάλλον δουλεύει πολύ πιο γρήγορα από το δικό μου ώστε να τα πιάσω όλα με τη μία, συμπληρώνει ένα αριστοτεχνικό ψηφιδωτό που μόνο από ορισμένες οπτικές γωνίες μπορεί να αναδειχθεί. Ο ακροατής θα πρέπει να διαθέτει πολλή progressive εμπειρία ώστε να μπορέσει να εκτιμήσει επαρκώς αυτό που εκπέμπει το τρίο. Ηλεκτρονικά στοιχεία εμπλουτίζουν το εγχείρημα με μια ambient αισθητική, όπως ακριβώς και παλιότερα, με περισσότερο πρωταγωνιστικό ρόλο αυτή τη φορά. Πάρτε για παράδειγμα το "Odessa" που κλείνει το πρώτο μέρος του αφήνοντας μια μελωδία να πλανάται μέσα από πλήκτρα, χτίζοντας το θέμα πάνω στο οποίο ξεδιπλώνονται κιθάρες και τύμπανα.

Γεύση από Dysrhythmia δίνουν στο "Somnarium" με τις fusion τάσεις τους, προοδευτικό djent στο "Earth Departure" των βαρύτατων riff που μοιάζουν τόσο εκλεπτυσμένα, σα να βγαίνουν από πιάνο. Σίγουρα εξαιρετικός τεχνίτης ο Abasi αλλά και συνθέτης αντάξιος των περιστάσεων, όπως έδειξε στο δημοσιευμένο πριν την κυκλοφορία "Isolated Incidents". Σε όλο το άλμπουμ, είτε σε στιγμές που βγάζουν το λάδι των ενισχυτών, είτε jazzάρουν, φανερώνουν έμπνευση και μουσική παιδεία που θα αποζημιώσουν τον προσεκτικό ακροατή. Ίσως το εντυπωσιακότερο σημείο του "Weightless" να έρχεται κάπου εκεί στο "To Lead You To An Overwhelming Question" με μια από τις μεγαλύτερες jazz metal συνθέσεις που έχουν γραφτεί, η οποία, αφού εξαπέλυσε ένα metal χείμαρρο, με άφησε ξερό με το à la Alex Skolnick solo πάνω από το groovy και ογκώδες ρυθμικό μέρος.

Συνοψίζοντας, το "Weightless" έχει ρίξει ελαφρώς τους τόνους σε σχέση με τον προκάτοχό του, έχει αυξήσει το βαθμό δυσκολίας κατά λίγες μονάδες, με αποτέλεσμα να μην είναι τόσο άμεσο, ενώ έχει διαφοροποιηθεί αρκετά στον ήχο βάσει παραγωγής. Θέμα γούστου το τελευταίο, αν και θα ήθελα ξανά τον Misha Mansoor στο τιμόνι του τεχνολογικού τομέα. Αν λοιπόν είστε οπαδός του progressive και θέλετε κάτι ποιοτικό, ετυμολογικά προοδευτικό, φρέσκο και προκλητικό, πρέπει οπωσδήποτε να δοκιμάσετε. Εάν μάλιστα ασχολείστε με κιθάρα, είναι επιτακτική ανάγκη να εντρυφήσετε.