Anaal Nathrakh

In the Constellation Of The Black Widow

Candlelight (2009)
Από τον Φίλιππο Αλέκου, 22/07/2009
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Νέο χτύπημα των Βρετανών τρομοκρατών, σε σύντομο χρονικό διάστημα από το προ διετίας "Hell Is Empty, And All Τhe Devils Are Here", και παρότι ο νέος δίσκος έρχεται να το διαδεχτεί με την κεκτημένη ταχύτητα από ένα φοβερό δίσκο, οι Anaal Nathrakh δυστυχώς δεν καταφέρνουν να συμπληρώσουν το καρέ. Τι θέλω να πω με αυτό;

Οι κύριοι Irrumator και V.I.T.R.I.O.L. εν έτει 2009 κρατάνε ήδη τρεις άσσους στα χέρια τους, που τους έφεραν στο προσκήνιο και εκτόξευσαν τη δημοτικότητα της μπάντας, παρά τον ιδιαίτερα ακραίο χαρακτήρα της. Τα "Domine Non Es Dignus", "Eschaton" και "Hell Is Empty, And All Τhe Devils Are Here" συνθέτουν μια τριάδα φανταστικών δίσκων, πραγματικά διαμάντια για την ακραία μουσική, και αφήνω απ' έξω το ντεμπούτο, "The Codex Necro", όχι γιατί υστερεί σε σχέση με τις επόμενες δουλειές -κάθε άλλο-, αλλά γιατί είναι εντελώς διαφορετικής φιλοσοφίας και μουσικής προσέγγισης. Παρά το εντυπωσιακό σερί, ο νέος δίσκος τελικά σκάει και αντί για άσσο τρώμε στη μάπα βαλέ.

Το "In The Constellation Of The Black Widow" ξεκινά εντυπωσιακά, όπως και ο προκάτοχος του. O Dave Hunt ξερνά για άλλη μια φορά τα σωθικά του πάνω στο μικρόφωνο, o Mick Kenney μας παρασέρνει σε ένα ντελίριο από ξυραφιαστά riff και ένα δαιμονισμένο drum machine σφυροκοπά το κρανίο μας με λύσσα. Και ενώ όλα αυτά συνθέτουν ένα ειδυλλιακό τοπίο έρωτα, ρομαντζάδας και ασυγκράτητης βίας, ο δίσκος κάνει «κοιλιά». Δεν ξέρω αν αυτή η «κοιλιά» είναι ο καρπός του έρωτα που προαναφέρθηκε, αλλά σίγουρα σε αναγκάζει από το "The Unbearable Filth Of The Soul" και μετά να χαϊδεύεις λάγνα το κουμπί του skip track.

Για μένα «κοιλιά» σε ένα δίσκο που κρατά μόλις 35 λεπτά είναι αδικαιολόγητη και ειδικά από μπάντα σαν τους Anaal Nathrakh, που ακόμα και η τελευταία νότα που παίζουν ξεχειλίζει από αδρεναλίνη. Ακόμα και το εξώφυλλο αυτή τη φορά είναι κοινότυπο και χιλιοχρησιμοποιημένο. Η άσχημη παρένθεση κλείνει και μπαίνει το ιδιαίτερα groovy "Oil Upon The Sores Of Lepers" που μας φέρνει στα ίσια μας μέχρι και το τέλος του album. Το σκορ λέει έξι στα δέκα, όχι ιδιαίτερα τιμητικό θα προσέθετα, και η παρτίδα τελειώνει.

Πρέπει να παραδεχτώ ότι είμαι βιτσιόζος και στην τελική μου άρεσε το δισκάκι. Χρειάστηκε αρκετές ακροάσεις, αλλά τελικά το συμπάθησα και σ' αυτό βοήθησε και το γεγονός ότι και τους δύο μουσικούς τους εκτιμώ αρκετά. Μετράει και ο πρότερος έντιμος βίος. Βέβαια σε καμία περίπτωση δε μπαίνει στο ίδιο βάθρο με τις προηγούμενες δουλειές τους, όπως έγραψα και πιο πάνω περίμενα περισσότερα από την πάρτη τους. Το συμπέρασμα είναι ότι μιλάμε για ένα δίσκο μοιρασμένο. Έχει τις στιγμές του, αλλά ουσιαστικά μιλάμε για ένα μέτριο αποτέλεσμα. Θα μπορούσε να είναι ένα φοβερό ep πέντε κομματιών, αλλά δεν είναι, επομένως θα μείνει στην ιστορία ως ο πρώτος μέτριος δίσκος των Anaal Nathrakh.

  • SHARE
  • TWEET