Alter Bridge

Τα πράγματα στη μουσική είναι απλούστερα από όσο νομίζουμε. Όσο ψάχνεις, θα βρίσκεις. Θα βρίσκεις πράγματα που σε αγγίζουν, που σου δημιουργούν αυτό το μοναδικό συναίσθημα ότι έχουν γραφτεί για σένα προσωπικά. Όλοι αυτοί οι ισχυρισμοί πως τα πάντα έχουν παιχτεί, πως δεν βγαίνουν πλέον σπουδαία συγκροτήματα και άλμπουμ, στα δικά μου αυτιά ακούγονται ως φτηνές δικαιολογίες από ανθρώπους που, απλούστατα, δεν έχουν, άλλη όρεξη να ακούσουν νέα μουσική και να δεθούν μαζί της. Το γεγονός πως τα εμπορικά μεγέθη άλλαξαν άρδην μαζί με την μουσική βιομηχανία, δεν επηρεάζει την καλλιτεχνική υπόσταση των πραγμάτων και κάθε γενιά οφείλει να έχει τους δικούς της ήρωες. Τέτοιοι είναι και οι Alter Bridge, χωρίς κανένα ενδοιασμό και καμία δικαιολογία για να τους αγνοήσει κάποιος.

Επιστρέφοντας με το τέταρτο στούντιο άλμπουμ τους, έχουν κατακτήσει ένα status που αμφιβάλλω ότι πολλοί πίστεψαν πως θα αγγίξουν, ειδικά όταν μετά το πρώτο άλμπουμ τους, "One Day Remains", η δισκογραφική τους εταιρεία σχεδόν τους παράτησε. Η δύσκολη εκείνη περίοδος οδήγησε στην καλλιτεχνική κορύφωση του "Blackbird" και εν συνεχεία ήρθε το εμπορικό ζενίθ του "ABIII", όπου το brand name του συγκροτήματος μεγάλωσε απότομα, με αποκορύφωμα τη sold out εμφάνιση στο Wembley Arena, του Λονδίνου. Παράλληλα, ο Myles Kennedy έγινε ο επίσημος wingman του Slash, κερδίζοντας ακόμα μεγαλύτερη αναγνώριση, προερχόμενη τόσο από επιφανειακούς ακροατές, όσο κι από διάσημους μουσικούς. Κάπως έτσι, το "Fortress" έρχεται να αποτελέσει μια μεγάλη ευκαιρία και δεν θα μπορούσαν να την αφήσουν να πάει χαμένη.

Πρόκειται για μια από εκείνες τις σπάνιες περιπτώσεις που δεν χρειάζεται καν να τελειώσει η πρώτη ολοκληρωμένη ακρόασή του για να συνειδητοποιήσεις ότι βρίσκεσαι αντιμέτωπος με κάτι το σπουδαίο. Ένα προς ένα, τα κομμάτια που απαιτούνται για να συντεθεί κάτι το ξεχωριστό αναδεικνύονται κατά τη ροή του δίσκου. Ήξερες ότι έχεις μια μεγάλη φωνή, αλλά είναι οι φωνητικές μελωδίες και το πάθος στις ερμηνείες που κάνουν τη διαφορά. Ήξερες ότι θα απολαύσεις έναν εκπληκτικό κιθαρίστα, αλλά εδώ δείχνει σε σημεία να ξεπερνά τον εαυτό του σε επίπεδο απόδοσης. Ήξερες ότι θα ακούσεις ένα στιβαρό rhythm section, αλλά εδώ δεν περιορίζεται σε αυτό, προσφέροντας την παραπάνω δύναμη στις συνθέσεις. Ήξερες ότι μπορείς να περιμένεις καλά τραγούδια και σου προσφέρει δώδεκα τέτοια. Κι αν δεν ήξερες, μπορείς να μάθεις.

Δεν ξέρω αν το "Fortress" και γενικότερα η μουσική των Alter Bridge κατηγοριοποιείται ορθότερα ως hard rock ή heavy metal. Πιθανότατα, αυτό εξαρτάται από την μουσική οπτική γωνία του καθενός, αλλά -τουλάχιστον για εμένα- μικρή σημασία έχει. Είτε είσαι οπαδός των Metallica, είτε των Alice In Chains, εδώ θα βρεις την επόμενη μπάντα που προσπαθεί να παίξει στο επίπεδό τους και θα ξαναβρείς μουσικές που έχουν την ορμή να σε εμπνεύσουν να ασχοληθείς περισσότερο με αυτό το είδος μουσικής. Πριν διαφωνήσεις, στάσου κι άκου μερικές φορές το "Calm The Fire". Αν δεν σου κάνει, τότε αγνόησε όσα γράφω. Δεν πρόκειται να συμφωνήσουμε.

Σε σύγκριση με το παρελθόν, το νέο άλμπουμ ακούγεται ενδεχομένως ακόμα πιο βαρύ, με την παραγωγή του Elvis Baskette να είναι φορτωμένη, αλλά όχι υπερβολική, αναδεικνύοντας με τον ήχο που έβγαλε τα μεγάλα riff του Mark Tremonti και φυσικά τους πάντα κείμενους στη σκοτεινή πλευρά στίχους του Myles Kennedy. Οι ακουστικές κιθάρες στο ξεκίνημα του άλμπουμ, για το "Cry Of Achilles", το Tool riff του "The Uninvited" και η ανάληψη των lead φωνητικών από τον Tremonti για το "Waters Rising" είναι μερικές από τις πιο άμεσα αναγνωρίσιμες διαφοροποιήσεις στο "Fortress". Στην περίπου μία ώρα της διάρκειάς του, ο οπαδός θα βρει σχεδόν όσα έχει αγαπήσει σε αυτό το συγκρότημα και κυρίως το συναίσθημα που ξέρει να μεταδίδει αυτή η μπάντα μέσα από τη μουσική της. Όσο κι αν ακούγεται κλισαρισμένο, οι Alter Bridge σού δίνουν την αίσθηση ότι βάζουν την ψυχή τους σε αυτό που κάνουν, κάτι που δύσκολα μπορεί να μην εκτιμήσει κάποιος.

Το "Addicted To Pain" αποδείχτηκε εξαιρετικό δείγμα για πρώτη επαφή και πιθανότατα θα ακολουθηθεί από το "Cry A River", το οποίο διαθέτει επίσης δυναμικό riff και ευκολομνημόνευτη μελωδία, ενώ αμφότερα αναμένεται να αποτελέσουν αναπόσπαστες στιγμές των επερχόμενων συναυλιών. Δώσε βάση στο riff στη μέση του "Bleed It Dry", στο refrain του "Peace Is Broken" κι απόλαυσε τον Myles στην εισαγωγή του "Calm The Fire" να τραγουδάει σε ύφος και τονικότητα που είχε να ακουμπήσει από την εποχή των Mayfield Four, όταν δεν βάραιναν και κάποια επιπλέον χρόνια τη φωνή του. Προσωπικά, κάθε φορά που τελειώνει το εξαιρετικό ομώνυμο τραγούδι το βρίσκω πολύ δύσκολο να μην ξαναρχίσω από την αρχή, απολαμβάνοντας όσα έχω ανακαλύψει και περιμένοντας να δεθώ με ακόμα περισσότερα.

Δεν βρίσκω ούτε μισή περιττή στιγμή στο άλμπουμ, το οποίο ως σύνολο δείχνει να στέκεται πάνω από το "ABIII", κάτι που δεδομένων των μεγεθών αποτελεί σπουδαίο επίτευγμα, ενώ από την πλευρά τους οι Alter Bridge παρέδωσαν με εμφατικό τρόπο ένα άλμπουμ που επιβεβαιώνει όσους τους τοποθετούσαν ήδη στην ελίτ της σημερινής rock μουσικής. Αλήθεια, δεν είχες ποτέ την επιθυμία να μπορούσες να ήσουν εκεί όταν τα μεγάλα ονόματα κυκλοφορούσαν τα κλασικά δημιουργήματά τους; Τώρα υπάρχει μια ευκαιρία (πάντα κατ' αναλογία). Ή μήπως θέλουμε να είμαστε σαν αυτούς που κάθε φορά που κυκλοφορούσε ένα άλμπουμ το οποίο σήμερα θεωρείται σπουδαίο και τρανό, αυτοί μίλαγαν για το αγαπημένο τους άλμπουμ του 1982; Η επιλογή είναι στο χέρι του καθενός και το "Fortress" είναι εκεί έξω.