Alpha Tiger

Κατά την επικρατούσα λογική, τα ομότιτλα άλμπουμ που δεν αποτελούν το ντεμπούτο μιας μπάντας θεωρούνται ως ένα νέο ξεκίνημα, μια αναθεώρηση των όσων έχει προσφέρει μουσικά το σχήμα, όντας συνήθως το επακόλουθο μιας σημαντικής αλλαγής που έλαβε χώρα. Παραδείγματα επ’ αυτού υπάρχουν πολλά και οι Alpha Tiger έρχονται να επιβεβαιώσουν του λόγου το αληθές, καθώς το νέο τους άλμπουμ τους βρίσκει να επιχειρούν σημαντικές αλλαγές στον ήχο τους, σε μια προσπάθεια να ξεπεράσουν την προ διετίας αποχώρηση του σπουδαίου Stephan Dietrich. 

Με τις προηγούμενες δουλειές τους να φανερώνουν μια μπάντα με πολύ μέλλον και εξαιρετικές ιδέες που εξελισσόταν και προόδευε διαρκώς, η αποχώρηση του Dietrich δεν άφησε τους υπόλοιπους μονάχα με ένα δυσαναπλήρωτο κενό στον τομέα των φωνητικών, αλλά τους οδήγησε σε σημαντικές αποφάσεις σχετικά με την ύπαρξη και την περαιτέρω πορεία τους. Έτσι, η αντίδραση σε ό,τι αφορά την θέση του τραγουδιστή υπήρξε άμεση, με τον Benjamin Jaino να καλείται να γεμίσει κάποια πολύ μεγάλα παπούτσια (αναλογιζόμενοι πως η φωνή του Dietrich αποτελούσε έναν από τους κυριότερους πόλους έλξης της μουσικής των Alpha Tiger), μα δεν κρίνεται ως η σημαντικότερη των αλλαγών που συντελέστηκαν.

Η μπάντα, σε μια προσπάθεια να χαράξει ένα νέο δρόμο, πλήρως εναρμονισμένο με τις δυνατότητες του νέου τους τραγουδιστή, επιχειρεί μια θαρραλέα αλλαγή μουσικού ύφους, επιδιώκοντας να ισορροπήσει μεταξύ του παλιού heavy metal εαυτού της και ενός νέου, σαφώς πιο hard rock προσώπου. Μεγάλη αλλαγή υπάρχει και στην προσέγγιση της παραγωγής του υλικού, με τον οργανικό ήχο που επιτυγχάνεται να αποτελεί προϊόν πλήρους αναλογικής προσέγγισης στον προαναφερθέντα τομέα. Καθώς, λοιπόν, ο Jaino έχει σημαντικές διαφορές στις ερμηνείες του από τον προκάτοχο του, όντας αρκετά πιο αυτοσχεδιαστικός αλλά ταυτόχρονα έχοντας σαφώς μικρότερη φωνητική έκταση από τον Dietrich, η στροφή της μπάντας στον hard rock/heavy metal ήχο των late '70s/early '80s κρίνεται λογική μα επικίνδυνη.

Χαρακτηριστικό της αλλαγής αυτής αποτελεί η στροφή σε συνθέσεις όπου τα πλήκτρα διεκδικούν και καταλαμβάνουν πολύ περισσότερο χώρο απ’ ότι στο παρελθόν, σε ένα σχεδόν αυστηρά mid tempo πλαίσιο. Μάλιστα, από το εισαγωγικό instrumental "Road To Vega" η έντονη χρήση τους δίνει το στίγμα για την ανάλογη συνέχεια, η οποία δεν καμουφλάρεται από το ορμητικό μπάσιμο και τις πιο ανεβασμένες ταχύτητες του "Comatose" που ακολουθεί. Στο "Aurora" η ατμόσφαιρα κλιμακώνεται σχεδόν ιδανικά, αλλά η έντονη ομοιότητα (κυρίως) των φωνητικών του γραμμών με ορισμένες του "Snuff" (των Slipknot) είναι εμφανέστατη, ενώ το "Vice" είναι γεμάτο καλές προθέσεις, αλλά καταδικάζεται ομοίως λόγω των άμεσα αντιληπτών επιρροών του.

Παρ' όλα αυτά, οι καλές ιδέες υπάρχουν, όπως και οι συνολικά δυνατές συνθέσεις, μα το πρόβλημα του "Alpha Tiger" εντοπίζεται ουσιαστικά σε δύο τομείς. Πρώτος και σημαντικότερος, η όχι ακόμη τελειοποιημένη αλλαγή συνθετικού ύφους, μιας και ο συγκερασμός των πρότερων στοιχείων του ήχου τους με τις νέες προοπτικές που επιχειρούν να εντάξουν σε αυτόν δεν έχει επιτευχθεί στον βαθμό που θα προσφέρει τραγούδια δίχως εμφανείς ατέλειες. Έτσι, κομμάτια όπως το "Singularity" ή το (απομεινάρι των sessions του "iDentity") "If The Sun Refused To Shine", ουσιαστικά δηλαδή εκείνα που προσεγγίζουν περισσότερο το παλαιότερο συνθετικό μοτίβο της μπάντας, λειτουργούν καλύτερα συνολικά των υπολοίπων, με εξαίρεση το άψογο (και πιθανόν πιο ενδιαφέρον του δίσκου) "Welcome To Devil’s Town" που δείχνει τις πραγματικές δυνατότητες της.

Όσο για τον δεύτερο, παρά το γεγονός πως ο Benjamin Jaino είναι μια καλή επιλογή για τη θέση του τραγουδιστή, έστω κι αν χάνει ακόμη στις συγκρίσεις με τον προκάτοχο του, θεωρώ πως αδικεί σε σημεία τον εαυτό του. Στην προσπάθεια να προσφέρει μια θετική πρώτη εντύπωση για τις δυνατότητες του, ακούγεται σε σημεία αταίριαστος με τη ροή των όσων διαδραματίζονται στο μουσικό κομμάτι, δίχως πάντα να «πατάει» καλά ερμηνευτικά και υπερβάλλοντας ανά στιγμές. Ωστόσο, είναι δεδομένο πως μελλοντικά θα βελτιωθεί ακόμη περισσότερο, λαμβάνοντας κιόλας υπόψη πως συμμετέχει για πρώτη φορά στη δημιουργία ενός δίσκου και μάλιστα με μια ήδη ενεργή δισκογραφικά μπάντα.

Ως μια καινούργια αρχή νέων στόχων και προοπτικών, ο τέταρτος δίσκος των Alpha Tiger δείχνει ανά στιγμές τις πραγματικές δυνατότητες των συντελεστών του, δίχως όμως να καταφέρνει ακόμη να εντυπωσιάσει. Κι αν το σερί πραγματικά δυνατών κυκλοφοριών τους μοιάζει να διακόπτεται για την ώρα, τα ψήγματα όσων φαίνεται πως θα ακολουθήσουν μόλις το νέο ύφος τους τελειοποιηθεί, αφήνουν υποσχέσεις για κάτι σπουδαίο.