«Φίλε αυτό δεν είναι φεστιβάλ, είναι συναυλία»

Έχουμε αυτό που μας αναλογεί όσον αφορά στα καλοκαιρινά φεστιβάλ

Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 20/04/2015 @ 10:18
Τετριμμένο το ξέρω, αλλά δεν μπορώ να αντισταθώ. Θα ασχοληθώ λίγο με τα καλοκαιρινά φεστιβάλ και για αυτό φταίει η τελική αφίσα του Download Festival, που για μένα φέτος είναι το καλύτερο φεστιβάλ εκεί έξω, με δεύτερο το Ramblin Man Fair, που πραγματοποιείται για πρώτη φορά (και πάλι στην μαμά Αγγλία) και τρίτο το Loreley για εμάς τους (λίγους) progsters. Μου είναι αναπόφευκτο το να συγκρίνω το τι θα μπορούσα να δω, σε σχέση με το τι θα δω...

Σε καμία περίπτωση δεν συντάσσομαι με τις γραφικότητες  περί «moshpit στη Μποφίλιου» και «Σαλέας στο Rockwave», οι οποίες μου φέρνουν στον νου τη φράση «anyone with an IQ over 15» του Axl Rose. Αλλά, θυμάμαι μια στιχομυθία πέρσι με έναν άγγλο δημοσιογράφο κάπου backstage στο Hellfest που αποτελεί μια προσγείωση στην πραγματικότητα...

«Τι φεστιβάλ έχετε φέτος στην Ελλάδα;» με ρώτησε. Όταν σταμάτησα στο τέταρτο ή πέμπτο όνομα η αντίδρασή του ήρθε με αφοπλιστική ειλικρίνεια... «man, that’s not a festival; that’s a gig». Ή για όποιον θέλει μετάφραση «φίλε, αυτό δεν είναι φεστιβάλ, είναι συναυλία». Πιστεύετε ότι έχει άδικο; Τότε το πιο πιθανό είναι πως δεν έχετε παρευρεθεί ποτέ σε ένα από τα καλοκαιρινά φεστιβάλ του εξωτερικού. Δεν είναι μόνο ο αριθμός των συγκροτημάτων, είναι πολλά περισσότερα...

Δεν είμαι αφελής, ούτε ονειροπόλος. Θα ήταν ουτοπικό να απαιτήσω ένα κάτι αντίστοιχο στη χώρα μας, ειδικά αυτή την εποχή που τα οικονομικά προβλήματα είναι εντονότερα από ποτέ. Επίσης, δεν έχουμε την αγοραστική δύναμη για να υποστηρίξουμε κάτι τόσο μεγάλο, ενώ είμαστε μακριά σε σχέση με την κεντρική Ευρώπη. Τα ξέρω όλα αυτά και τα έχω υπόψη μου. Αλλά το ότι τέσσερις-πέντε μπάντες παίζουν καλοκαίρι σε έναν ανοιχτό χώρο κάπου μακριά από τα συνηθισμένα μέρη για συναυλία, να με συγχωρείτε αλλά δεν είναι πραγματικά φεστιβάλ.

Τι αποκαλούμε φεστιβάλ στην Ελλάδα; Ένα «εγνωσμένης αξίας» όνομα (άντε δυο μερικές φορές), ένα-δυο «με πέραση», στα οποία συνήθως έχουμε αδυναμία κι ούτως ή άλλως έρχονται συχνά για συναυλίες στα μέρη μας, και τέλος δυο-τρεις ελληνικές μπάντες που το σπεύδουν να τονίσουν πόσο τους τιμάει να «μοιράζονται τη σκηνή με τους σπουδαίους «Χ», όπου Χ βάλτε το όνομα εγνωσμένης αξίας που αναφέρθηκε πιο πριν.

Ξέρετε κάτι όμως; Πέραν του μεγέθους της αγοράς, έχουμε αυτό που πραγματικά θέλουμε και μας αναλογεί. Γιατί τους καλοκαιρινούς μήνες έχει πολύ ζέστη. Γιατί τον Σεπτέμβρη έχουμε υποχρεώσεις (δουλειές, εξεταστικές κλπ). Γιατί οι χώροι που γίνονται τα φεστιβάλ είναι μακριά ή δεν μας βολεύουν. Γιατί το εισιτήριο μας φαίνεται ακριβό. Γιατί το parking δεν είναι επαρκές (πρέπει να πάμε όλοι με τα αμάξια μας). Γιατί αν δεν μας αρέσουν όλες μπάντες και θέλουμε να δούμε μόνο για τους headliners. Γιατί θεωρούμε το ντου κι άλλες έμμεσες παρακάμψεις του να πληρώσουμε εισιτήριο θεμιτούς τρόπους. Γιατί περισσότερο γκρινιάζουμε που τα πράγματα δεν είναι όπως τα έχει ο καθένας μας στο κεφάλι του, παρά εκτιμάμε αυτό που μπορούμε να δούμε. Ούτε οι διοργανωτές είναι αμέτοχοι σε όλο αυτό φυσικά, αλλά πρώτοι εμείς ως κοινό αποδεικνύουμε ότι δεν μπορούμε να «χτίσουμε» κάτι περισσότερο από αυτό που έχουμε.

Ξαφνικά, οι ατέλειωτες βροχές (για αυτές πρέπει να λέει ο Akerfeldt), οι λάσπες, ο κακός ύπνος, τα (σημαντικά) έξοδα κι όλη η ταλαιπωρία των ευρωπαϊκών φεστιβάλ δεν αποτελούν τόσο ανασταλτικούς παράγοντες. Μου φαίνονται πολύ μικρά εμπόδια σε σχέση με το να πρέπει να αντιμετωπιστούν όλα τα παραπάνω στοιχεία της ελληνικής νοοτροπίας, που όπως αποδεικνύεται θέλει ακόμα αρκετά χρόνια για να ωριμάσει.

Δεδομένων των γενικότερων συνθηκών που επικρατούν στη χώρα μας, αρκούμαι σε αυτά τα λίγα που έχουμε, ελπίζοντας να έχω τη δυνατότητα να προγραμματίζω και να μπορώ να υποστηρίζω κάθε χρόνο μια εξόρμηση σε κάποιο μεγάλο φεστιβάλ στο εξωτερικό. Σας το συνιστώ κι εσάς.
  • SHARE
  • TWEET