Schammasch

Triangle

Prosthetic (2016)
Από την Ίριδα Κουκουβίνη, 04/10/2016
Ξεκινά ως καλό black metal και εξελίσσεται σε κάτι αριστουργηματικό
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Ένα άλμπουμ είναι μια τελετουργία, ακούγεται από την αρχή ως το τέλος, σαν να βλέπεις μια ταινία. Φαίνεται ότι οι Ελβετοί Schammasch αυτής της άποψης είναι και το πήραν υπερβολικά στα σοβαρά, κυκλοφορώντας το "Triangle" πριν κάποιο καιρό μέσα στο 2016, που μόνο και μόνο από πλευράς χρόνου θα μπορούσε να είναι ταινία, προσφέροντας στο κοινό της black metal έναν δίσκο διάρκειας κάτι λίγο παραπάνω από εκατό λεπτά. Αυτό από μόνο του αρκεί για να αποθαρρύνει κόσμο, αλλά προς Θεού, μη. Οι Ελβετοί πέραν από πολύ καλή σοκολάτα μπορούν να κάνουν και εξαιρετικής ποιότητας black metal.

Τρία μέρη απαρτίζουν τη δουλειά των Ελβετών, με καθένα να αναπαριστά τα στάδια, κατά την οπτική της μπάντας, της μετάβασης από τον θάνατο στο μετέπειτα: "The Process Of Dying", "Metaflesh" και "The Supernal Clean Light Of The Void". Παρ' όλα αυτά δεν χρειάζεται κάποιος να έχει υψηλές μεταφυσικές ανησυχίες για να εκτιμήσει αυτόν τον δίσκο. Οι Schammash παίζουν μια πιο avant - garde προσέγγιση του είδους, επενδύοντας λιγότερο στη χαρακτηριστική επαναληψιμότητα που απαιτεί η black metal, αλλά περνώντας με την ίδια ευκολία την τελετουργική μαυρίλα. Και το εντυπωσιακό είναι το ότι το κάνουν αυτό με τρεις διαφορετικές προσεγγίσεις, μία σε έκαστο μέρος της δουλειάς τους.

Αρχικά το "The Process Of Dying" ανοίγει τον ασκό με τη θυελλώδη δυναμική, θυμίζοντας σε μεγάλο βαθμό το "Satanist" των Behemoth, τόσο από την πλευρά των φωνητικών, που φαίνονται να αναδύονται από τα έγκατα, όσο και από πλευράς των ρυθμών που ακολουθούν οι κιθάρες. Ο πυκνός ήχος των ιδιαίτερα επιθετικών ντραμς, που βαράνε σαν αυτόματο, σε συνδυασμό με την πολυεπίπεδη κιθάρα και τα εκφραστικά φωνητικά χτίζουν υπέροχα την ατμόσφαιρα στο πρώτο μέρος, βγάζοντας την ένταση και τον πόνο του θανάτου. Με τις πιο δυνατές στιγμές να είναι το "Father’s Breath", "In Dialogue With Death" και το "Awakening From The Dream Of Life", το πρώτο μέρος από μόνο του αποτελεί έναν δίσκο που θα άξιζε κάποιος να ακούσει.

Παρ' όλα αυτά, οι Schammasch παρουσιάζουν στη συνέχεια το δεύτερο μέρος του, που όχι απλά δεν θα γίνει αντιληπτός από τον ακροατή ως ένα σύρσιμο του δίσκου ίσα ίσα για να καταφέρει να κλείσει τον χρόνο των εξήντα λεπτών, αλλά αποδεικνύεται και το καλύτερο τμήμα του. Φτάνοντας την ιεροτελεστική ατμόσφαιρα στα ύψη, αναμειγνύοντας λίγο doom μέσα στο black metal τους, με τα φωνητικά να γίνονται λιγότερο επιθετικά και να προσανατολίζονται περισσότερο στη δημιουργία ανατριχίλων είτε με τη ρυθμικότητα, είτε με την εκφραστικότητα τους και τον ήχο ανά φάσεις να πηγαίνει σε πιο progressive μονοπάτια, είναι ξεκάθαρη η ευχέρεια που έχουν μουσικά οι Schammasch να πηγαίνουν τον ήχο τους συνέχεια ένα βήμα παραπέρα. Ξεχωρίζουν το "Satori" και το "Above The Stars Of God".

Στο τρίτο μέρος του δίσκου, το ύφος αλλάζει πλήρως, με τη βοήθεια του "Conclusion" ως σύνδεση με τα προηγούμενα. Ο ήχος πλέον γίνεται πιο μινιμαλιστικός, σχεδόν καθαρά ορχηστρικός, χωρίς την αρχική ένταση, αναδεικνύοντας μία κατάσταση γαλήνης. Ambient ήχοι, σαξόφωνο, γυναικείες αιθέριες φωνές και tribal ρυθμοί στα ντραμς, πώς συνδυάζονται σε ένα black metal άλμπουμ διατηρώντας την παραπάνω ατμόσφαιρα είναι από μόνο του εντυπωσιακό.

Θα μπορούσε να γίνει μία πλήρης ανάλυση από πίσω, πώς η μπάντα μέσω της μουσικής της κατάφερε να αποτυπώσει εξαιρετικά την οπτική της πάνω στο όλο θέμα της μετάβασης, πράγμα που ανεβάζει από καλλιτεχνικής πλευράς τον δίσκο, αλλά στην τελική η μουσική αυτή καθεαυτή μιλάει από μόνη της και εκεί πρέπει να επικεντρωθούμε. Είναι εντυπωσιακή και θέλει πολλά κότσια η προσπάθεια των Schammasch, όχι μόνο να βγάλουν έναν δίσκο μεγαθήριο εκατό λεπτών, αλλά και να πειραματιστούν τόσο πολύ μακριά από το παρελθόν τους. Και όχι απλά το επιχειρούν, αλλά το κάνουν και πολύ καλά.

  • SHARE
  • TWEET