Buckethead

Βρίσκω τον εαυτό μου τελευταία να αναζητά παρηγοριά σε μουσικές που γαληνεύουν, ηρεμούν τη ψυχή μου. Υπάρχει μια υποσυνείδητη ανάγκη από τους περισσότερους από εμάς (ειδικά όσους ακόμα είναι σε lockdown όπως εδώ Αγγλία για παράδειγμα) αφετέρου να ξεσπάσουν και να ανεβάσουν ρυθμούς για να μην πέσουν σε χειμερία νάρκη από τον εγκλεισμό αλλά και από την άλλη μουσική ή τέχνη γενικότερα που να συμπάσχει μαζί μας, να εκφράζει τα συναισθήματα μοναξιάς και απομόνωσης ή ίσως ακόμα και αγάπης για την οικογένεια που έχουμε έρθει τόσο κοντά. Εν τέλει μουσικής που μιλάει μέσα μας και μας κάνει να αισθανόμαστε λιγάκι ομορφότερα. Να γιατρευόμαστε. Εντέχνως παίζω με τις λέξεις εδώ κάνοντας τη γέφυρα με τον τίτλο του νέου άλμπουμ του ιδιαίτερου κυρίου Buckethead, κατά κόσμο Brian Patrick Carroll, του αινιγματικού καλλιτέχνη με το KFC κουβά στο κεφάλι και τη μάσκα από το Halloween που έχει ψηφιστεί ως τους πιό μυστηριώδεις καλλιτέχνες όλων των εποχών.

Ο Buckethead έχει καταφέρει εδώ και τρείς δεκαετίες τώρα να συνεργαστεί μέχρι και με τους Guns ‘N’ Roses και τον Serj Tankian διατηρώντας όμως ανέπαφο το πέπλο μυστηρίου που τον χαρακτηρίζει ως οντότητα. Προχωρώντας λίγο παραπέρα από την περσόνα όμως διαπιστώνουμε ότι πρόκειται για ένα από τους αρτιότερους κιθαρίστες με πολλές συνεργασίες και….κρατηθείτε, 276 solo άλμπουμ τα οποία αποκαλεί pikes και που αποτελούν τα κιόσκια για το φανταστικό (στο μυαλό του) θεματικό πάρκο που αποκαλεί Bucketheadland και «βρίσκεται» στην Καλιφόρνια. Ξέρω μπέρδεμα αλλά μπορείτε να βρείτε όλη τη συλλογή του εδώ.

Το 276ο λοιπόν pike είναι το "Healing Inside Outside Every Side" και στα έξι μόλις instrumental κομμάτια του άλμπουμ ο Buckethead καταφέρνει να δημιουργήσει ένα πολύ όμορφο κιόσκι στο πάρκο του όπου ο επισκέπτης μάλλον το βρίσκεται εγκλωβισμένος μέσα του λόγω της καραντίνας και αναζητά ένα ήρεμο καταφύγιο από όλη την παράνοια. Ακουστικό και ήρεμο από το πρώτο "How Much Does A Thought Weigh" που ναι μεν είναι μια απλή μελωδία ωστόσο έχει όμορφη ενορχήστρωση και οι κακές γλώσσες θα το χαρακτήριζαν muzak ενώ οι καλές γλώσσες ως ένα όμορφο νοσταλγικό κομμάτι. Κάτι ανάμεσα θα έλεγα. Το ομότιτλο κομμάτι συνεχίζει σε ακουστικές φόρμες και ακούγεται όμορφα και θα έλεγα ότι το ακούς και σε ηρεμεί πηγαινοντας σε στο "The Rock Pond" όπου ακούς τα χαλίκια στην άκρη της λίμνης σε ένα κομμάτι θαρρείς πως έχει βγει από τον υπέροχο "Triumphant Hearts" του Becker. To "Fireflies" φαντάζει σαν ηχητικό background στην κλιμάκωση μιας κινηματογραφικής ταινίας πριν τη σχεδόν εννιάλεπτη χαλάρωση του ονειρικού "Dreamt That Dreamt" και το κλείσιμο με το "Antenna" που μάλλον δεν έχει κάποιον συγκεκριμένο προορισμό και απλώς υπάρχει ως έμφαση και υπενθύμιση του θέματος του άλμπουμ.

Αν δεν έχετε μπει ποτέ στο θεματικό πάρκο του Buckethead ή απλά αν θέλετε να ακούσετε κάτι μελωδικό τότε περάστε. Δεν είναι ούτε κάτι ρηξικέλευθο ούτε ότι καλύτερο έχει κυκλοφορήσει ποτέ αλλά η μισή ώρα ακρόασης θα σας αφήσει με ένα θετικότατο πρόσημο.