Η φίλη που θα θέλατε να έχετε...

Ο Νίκος Παπαδογιάννης πιστεύει ότι η Τάνια Τσανακλίδου είναι ροκ με τον πιο καίριο τρόπο

Από τον Νίκο Παπαδογιάννη, 07/09/2016 @ 13:28

«Κύριε Παπαδόγιαννη», να γράψετε ένα ωραίο κείμενο. Μάλιστα, αγαπητέ και συμπαθέστατε κύριε που τονίζετε λάθος το όνομά μου, να γράψω. Ειδικότητα μου, άλλωστε. Για ποιο θέμα, όμως, καλοκαιριάτικα; Με σταματήσατε στον πεζόδρομο της Ακρόπολης, δύο βήματα από το Ηρώδειο.

«Μα, ναι. Για την Τάνια να γράψετε. Εκεί δεν πηγαίνετε και εσείς;»

Πράγματι, εκεί πήγαινα. Τάνια Τσανακλίδου στο Ηρώδειο. Με αγαπημένα της τραγούδια από το θέατρο, και ας μη την είχα προσέξει εγώ αυτήν τη λεπτομέρεια. Τάνια να είναι, και ας λέει και τον τηλεφωνικό κατάλογο.

Της είχα που της είχα αδυναμία, πέτυχα τυχαία και μία απρογραμμάτιστη συναυλία της (στο δικό της μπαράκι, στις Μηλιές του Πηλίου, όπου εγκαταστάθηκε μόνιμα πριν από χρόνια) και έπεσα στο πάτωμα.

Έτσι δεν λέει το τραγούδι που της αρέσει να παραλείπει; «Γιατί υπάρχουν κι άτομα, που γίνονται κομμάτια...».

Η Τάνια Τσανακλίδου έχει γίνει κομμάτια στη ζωή της, γιατί οι έρωτες της φάγανε τα χρόνια, λέει, αλλά είναι ακόμη εδώ, δυνατή και όμορφη.

Τη μία στιγμή χαμογελάει σαν παιδάκι και κάνει σκέρτσα σαν Σμυρνιά τσαπερδόνα, την άλλη θυμίζει βαμπ του βωβού κινηματογράφου ή ντιζέζ του βερολινέζικου καμπαρέ. Η φωνάρα της μπορεί να υποστηρίξει τα πάντα, από παιχνιδίσματα του νηπιαγωγείου μέχρι άριες και Κουρτ Βάιλ.

Έχει πάνω στη σκηνή εκείνο το σπάνιο χάρισμα που κάνει έναν άνθρωπο να γελάει και να κλαίει την ίδια στιγμή. Είναι 64 ετών και του χρόνου κλείνει τα 25.

Η Τάνια είναι ροκ. Ροκ, όπως λέμε «αφήνω την πόλη και πάω να ζήσω στο βουνό επειδή έτσι μου αρέσει». Ροκ, όπως λέμε «υποκύπτω στον έρωτα, αλλά δεν παραδίνομαι σε κανέναν άνδρα».

Ροκ, όπως λέμε «έχω κατάθλιψη μα ανεβαίνω στη σκηνή και λυτρώνομαι». Ροκ, όπως λέμε «στις Μηλιές σερβίρω κέικ, αλλά όποτε μου καπνίσει μετατρέπω το μαγαζί σε σκηνή και τραγουδάω για τον εαυτό μου και για τους φίλους μου».

Ροκ, όπως λέμε «είμαι η φίλη που όλοι θα θέλατε να είχατε, αλλά δεν τολμάτε να το παραδεχθείτε». Ροκ, όπως λέμε «τα τραγούδια μου μιλούν για τη ζωή μου είτε το θέλουν είτε όχι».

Όταν της ζητήθηκε να τραγουδήσει το εμβληματικό «Μαμά, Γερνάω», που σπανίως κατορθώνει να το ολοκληρώσει γιατί την πιάνουν τα δάκρυα, εκείνη αρνήθηκε με χιούμορ ανέμελου παιδιού: «Θα έπρεπε να ντρέπεστε που μου ζητάτε τέτοια πράγματα. Δεν γερνάω εγώ, αλλά εσείς. Εγώ έχω ήδη γεράσει...».

Τα Χριστούγεννα θα πάω στις Μηλιές, όπως και πέρυσι. Και θα περνάω κάθε βράδυ από «Το Ρόδο και Το Αηδόνι», ελπίζοντας να βρεθώ στη μέση ενός ακόμη αυτοσχέδιου πάρτυ. Στο τέλος, μπορεί να προσφερθεί πάλι να μας μάθει ουίστ, όπως τότε.

Η φίλη που θα θέλαμε να έχουμε. Χωρίς να μας έχει ξαναδεί ποτέ στη ζωή της.

  • SHARE
  • TWEET